Κοντεύουν περίπου δύο δεκαετίες από τότε που ο Τίτος Πατρίκιος, μιλώντας για

τις σχέσεις του συγγραφέα με την εξουσία, είχε πει για την τύχη που

επιφυλάσσει η εξουσία στον δημιουργό. Ότι, δηλαδή, η τύχη του «κυμαίνεται

ανάμεσα στην αποδυναμωτική καταξίωσή του, την επιφυλακτική ανοχή του, την

περιστολή της εμβέλειάς του, την αλλοίωση του λόγου του μέσω της λογοκρισίας ή

της αυτολογοκρισίας, τη χειραγώγηση και την αναγκαστική ενσωμάτωσή του σε μια

μονοσήμαντη πραγματικότητα».

Οι τελευταίες φράσεις του φίλου ποιητή «χειραγώγηση», «ενσωμάτωσή του σε

μονοσήμαντη πραγματικότητα», είναι ξανά επίκαιρες.

H ανάληψη του υπουργείου Πολιτισμού από τον σημερινό Πρωθυπουργό μαζί με την

όντως σημαντική νίκη του στις εκλογές έδιδε τη φρούδα ελπίδα ότι επιτέλους η

εξουσία θα έριπτε βλέμμα προσοχής και ενδιαφέροντος στους πνευματικούς

δημιουργούς και καλλιτέχνες.

Και υπήρξαν αρκετοί σοβαροί δημιουργοί που τον πίστεψαν και τον συνεχάρησαν

και ήλπισαν ότι επιτέλους, αν όχι η Πλατωνική Πολιτεία των διανοουμένων και

δημιουργών, αλλά τουλάχιστον μια εξουσία με πνευματικά ενδιαφέροντα γεννήθηκε

στην Ελλάδα.

Οποία, όμως, απογοήτευση από το όντως γοητευτικό πρωθυπουργικό ζεύγος. H μεν

καλλίπυγος πρωθυπουργική σύζυγος προωθούσε, ως λέγεται, ορεσίβιο αυτοδίδακτο

τροβαδούρο ως υπεύθυνο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδος, ο δε Πρωθυπουργός προωθεί

διά της Ευρωβουλής στην Εσπερία καλλιτεχνικούς δημιουργούς και δημιουργήματα,

για τα οποία και οι ίδιοι οι φίλα προσκείμενοι στην παράταξή του διανοούμενοι

έμειναν εμβρόντητοι. Παρά το ότι, όπως είχε πει η μακαρίτισσα η Μελίνα

Μερκούρη, «άλλο ουδετερότητα και άλλο ανεξαρτησία» του δημιουργού, χάθηκαν,

βρε αδερφέ, οι δικοί μας δημιουργοί, οι ποιοτικοί και διεθνούς βεληνεκούς;

Ο μακαρίτης και συνώνυμος θείος του, παρά τα όσα του καταμαρτυρούνται, είχε

κοντά του εξαιρετικούς εκπροσώπους της Τέχνης, όπως τον M. Χατζιδάκι, τον Δημ.

Χορν, έδειχνε το ενδιαφέρον του για την καλή Τέχνη. Ο ανιψιός του και νυν

Πρωθυπουργός αντιθέτως στέλνει δημιουργούς και αντιπροσωπευτικά καλλιτεχνικά

έργα στην Ευρωβουλή, όπως τα εξής: «Ο βιασμός μιας μοναχής», «H γκομενάρα από

το Μέτσοβο», «Εδώ και τώρα αγγούρια», «Αλαβιού και τη σκότωσα», «Ερωτικό

τικ-τακ», «Ο καβαλάρης των FM stereo», «Κλεφτρόνι και τζέντλεμαν» και άλλα

πολλά «ων ουκ έστι αριθμός» λαοπρόβλητα της δεκαετίας του ’80, για όσους δεν

πιστεύουν και δεν είναι οπαδοί «της υψηλής, τάχα, διανόησης», κατά την έκφρασή

τους.

Μα γιατί, όμως, αδέρφια, να παραξενευόμαστε για τις επιλογές και της σημερινής

εξουσίας; Πολλές φορές ο εξουσιαστής τα είχε φαινομενικά καλά με τον

καλλιτέχνη, τον στοχαστή, είτε για να μην τον ενοχλεί είτε για να τον

συμβουλεύεται ώστε να διατηρείται στην εξουσία, είτε να τον υπηρετεί

(θεραπεύει), να τον διασκεδάζει, εξευτελιζόμενος ο καλλιτέχνης, είτε, εν

προκειμένω, για να προβάλλει τον δημιουργό ως άλλοθί του.

Γιατί, κατά τον Αριστοτέλη Νικολαΐδη, υπήρχε στην ιστορία ένας παράξενος

διάλογος μεταξύ άρχοντος (εξουσίας) και στοχαστή, ομόλογος με τη σχέση εκείνη

του άρχοντος και θεράποντος (υπηρέτη). «Όταν ο θεράπων, που είχε σαν δουλειά

του να κουβαλά τα ούρα και τα κόπρανα του άρχοντος, μπόρεσε κάποτε να

γνωμοδοτήσει για την υγεία του αφεντικού του και να τον συμβουλεύσει σχετικώς,

τότε από θεράπων (με την έννοια του υπηρέτη) γινόταν θεραπευτής, και ενώ μέχρι

τότε ήταν του «κλώτσου και του μπάτσου», περνούσε πλέον εκ δεξιών του

άρχοντος, στο πεδίο της εύνοιας και της άνεσης, υπό την προϋπόθεση, όμως, ότι

θα είναι πάντοτε ένας πιστός θεράπων του Αυθέντη».

Και, όπως είναι γνωστό, τα συμβάντα της πολιτικής ζωής συνθέτουν την Ιστορία

και τα συμβάντα της σημερινής πολιτικής ζωής έχουν και αυτά την ερμηνεία τους.

Ο Αντώνης Σανουδάκης είναι διδάκτορας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης – συγγραφέας.

Τελευταία Νέα