Παράξενο δεν είναι; Ουδέποτε υπήρξε εμφύλιος πόλεμος στο Ιράκ. Ουδέποτε έχω

ακούσει έστω και μία λέξη έχθρας ανάμεσα στους σουνίτες και τους σιίτες του

Ιράκ. H Αλ Κάιντα ουδέποτε έχει εκστομίσει κάποια απειλή εναντίον των σιιτών –

παρ’ όλο που είναι μια εξ ολοκλήρου σουνιτική οργάνωση. Και εντούτοις, εδώ κι

εβδομάδες, οι αμερικανικές κατοχικές αρχές μάς προειδοποιούν για τον κίνδυνο

ενός εμφυλίου, έχουν μάλιστα παρουσιάσει και μια επιστολή γραμμένη υποτίθεται

από ένα στέλεχος της Αλ Κάιντα, που συνηγορεί υπέρ μιας διαμάχης μεταξύ

σουνιτών και σιιτών. Πολλοί σώφρονες δημοσιογράφοι ενστερνίστηκαν με

ενθουσιασμό αυτήν την ιδέα. Εμφύλιος πόλεμος. Για κάποιον λόγο, δεν το

πιστεύω. Όχι, δεν θεωρώ ότι πίσω από τη χθεσινή σφαγή στη Βαγδάτη και την

Κερμπαλά βρίσκονταν οι Αμερικανοί, παρά τις κραυγές κατηγορίας των επιζώντων.

Ανησυχώ, όμως, για τις ομάδες των Ιρακινών εξορίστων που νομίζουν πως οι

πράξεις τους μπορεί να δημιουργήσουν αυτό που θέλουν οι Αμερικανοί: δηλαδή να

προκληθεί ένας τόσο έντονος φόβος εμφυλίου, που οι Ιρακινοί να δεχθούν

οποιοδήποτε σχέδιο παρουσιάσουν οι ΗΠΑ για τη Μεσοποταμία. Εισερχόμαστε σε μια

σκοτεινή και δυσοίωνη περίοδο της ιρακινής ιστορίας. Το γεγονός ότι μια δύναμη

κατοχής εξακολουθεί να φωνάζει «εμφύλιος πόλεμος» μέσα στα αυτιά μας, με κάνει

να ανησυχώ. Ιδίως όταν οι βόμβες κάνουν τη φωνή αυτή αληθινή.