Μόλις τα έβγαλαν από τη ναφθαλίνη τα χειμωνιάτικα και μυρίζουν ακόμα δυνατά

έτσι όπως τα νότισε η βροχή. Το τρόλεϊ κλειστό σα ντουλάπα με στοιβαγμένους

ανθρώπους. Τα παράθυρα θολά, να μη βλέπεις ούτε έξω. Ώσπου κάποιος παίρνει την

πρωτοβουλία να κατεβάσει ένα τζάμι. Παρελαύνουν φωτισμένα μαγαζιά ρούχων. Τι

καλά που θα ήταν, αντί να κατεβάζουμε τα χειμωνιάτικα, να αγοράζαμε κάθε φορά

καινούργια. Μελαγχολία, ώσπου κολλάμε σ’ ένα σημείο που δεν βλέπουμε μαγαζιά,

βλέπουμε ένα τυροπιτάδικο. Μια κοπέλα διαλέγει από τη θερμαινόμενη βιτρίνα ένα

κρουασάν, το βάζει σε ένα χάρτινο σακουλάκι. Πιάνει και τη χαρτοπετσέτα δίπλα,

τα δίνει όλα μαζί σε ένα νεαρό που στέκεται απ’ έξω χαμογελαστός. Του χαμογελά

κι εκείνη. Είναι τόσο νέα και όμορφη και γλυκιά, σα να χορεύει κινεί τα χέρια

της, κάτω από το τζάμι, πάνω από το τζάμι, τα απλώνει, γυρίζει τον κορμό στο

ταμείο, δίνει ρέστα, τινάζει τα μαλλιά. Αν έβαζαν μια σταρ του Χόλιγουντ σ’

αυτό τον ρόλο, δεν θα μπορούσε να αποδώσει τέτοια χάρη. H Ζιλιέτ Μπινός ίσως

μονάχα. Έχει κάτι από την πρωινή οικογενειακή στοργή αυτό το σερβίρισμα, από

τη φροντίδα της συζύγου και αγαπημένης ή της μητέρας που δίνει πρωινό στα

παιδιά της. Αλλά δεν είναι τίποτα τέτοιο. Είναι της πόλης οι συμπεριφορές,

αυτό που αξίζει στις μικρές συναλλαγές της, έστω κι αν το συναντάς σπανίως.

Περιέχει τη χειραφέτηση των οικιακών αγαθών ή μήπως όχι; Μήπως είναι φλερτ,

μήπως είναι η πορεία για να εξασφαλιστεί η ιδιωτικοποίηση του χαμόγελου;

Φλερτ, ραντεβού, σχέση, γάμος, αλλαγή εργασίας; Το τρόλεϊ ξεκινά ξανά και τώρα

ευτυχώς μυρίζει φρεσκοψημένη ζύμη.

Τελευταία Νέα