Λαός ψύχραιμος δεν είμαστε, ένας ψιλοπανικός μάς κατέχει. Φτάνει να πας σε

παιδική χαρά ν’ ακούσεις τις μαμάδες και ιδίως τις γιαγιάδες να φωνάζουν. «Μη

στην τσουλήθρα, θα πέσεις» και «Μη στο σκάμμα, θα λερωθείς!» Μα γι’ αυτό

υπάρχουν οι τσουλήθρες για να πέφτουν τα παιδιά, ή μάλλον για να μην πέφτουν,

να τα οδηγεί ο νόμος της βαρύτητας να τσουλήσουν, το παιχνίδι με τον κίνδυνο

έχει την πλάκα. Οι φοβίες μας κυβερνούν, βαριές από την κληρονομιά του

παρελθόντος, την ανασφάλεια και τα σκαμπανεβάσματα της πολιτικής. Έχουν

περάσει πολλά οι μεγάλοι μας άνθρωποι και τρέμουν, μεγαλώνουν φοβισμένες και

τις νέες γενιές. Αλλά τούτο που πάθαμε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι το

κάτι άλλο. Να φοβηθεί δηλητηριώδη αέρια στο Μετρό, ούτε η πιο ψυχαναγκαστική

γιαγιά δεν θα το είχε σκεφτεί μόνη της. Ή στο νερό βακτήρια. Κι αν αφήσουν τη

φαντασία τους ελεύθερη μπορούν να φοβηθούν πολλά. Μόνο το Μετρό και οι σωλήνες

υπάρχουν; Τόσα πράγματα επικίνδυνα έχει αυτή η πόλη. Τα ψυγεία των περιπτέρων

να πουλάνε θανατηφόρα σπρέι. Τα μηχανάκια να γίνονται καμικάζι. Τα λεωφορεία

να ντεραπάρουν σε χυμένα λάδια. Τα τυροπιτάδικα να σερβίρουν στρυχνίνη.

Φουφούδες καστανάδων να εκρήγνυνται. Είσοδοι πολυκατοικιών να κρύβουν

κομάντος. Ταράτσες να προσφέρουν οδούς διαφυγής σε ελεύθερους σκοπευτές. Όχι

αλήθεια πώς θα ελέγχονται τόσες ταράτσες; Τύχη βουνό να έχουμε τους πρώτους

Ολυμπιακούς μετά την 11η Σεπτεμβρίου και να ‘ναι πρόεδρος ο Μπους. Ψυχολογικά

ίσως, ύστερα από το σοκ που θα περάσουμε, της γνωριμίας με την Ασφάλεια του

21ου αιώνα, να θεραπευτούμε διά παντός από τις φοβίες. Αν δεν τρελαθούμε τελείως.