Μια οικογένεια Ιταλών μεταναστών αποβιβάζεται στο Έλις Άιλαντ

H υπόθεση 430 αφορά την Έβα Στυπάνοβιτς, μια 18χρονη Ρωσοεβραία. «Είναι

διανοητικά αδύνατη και σε ηλικία γάμου. Συνιστά απειλή για την κοινότητα». H

υπόθεση 918 αφορά τον Βιτόριο Καστελίνο, έναν 35χρονο Ιταλό μετανάστη. «Από

ευγονική και οικονομική άποψη, δεν μπορούμε παρά να τον καταδικάσουμε». H Έβα

και ο Βιτόριο ήταν δύο από τους 60.000 ανθρώπους που υποβλήθηκαν σε

υποχρεωτική στείρωση στις Ηνωμένες Πολιτείες στο πρώτο μισό του περασμένου

αιώνα. Χιλιάδες άλλοι – μαύροι, Εβραίοι, Άραβες, «ίντιος» από τη Νότια

Αμερική, Ιταλοί, προφανώς και Έλληνες, όλοι τέλος πάντων εκείνοι που ανήκαν σε

«κατώτερες φυλές» – στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης ή τους απαγορεύτηκε

να παντρευτούν. Ο λόγος; Απειλούσαν να μολύνουν τη «λευκή φυλή».

H συγκλονιστική αυτή αποκάλυψη γίνεται στο βιβλίο του Έντουιν Μπλακ «Ο πόλεμος

κατά των αδυνάτων: η αμερικανική εκστρατεία για τη δημιουργία μιας κυρίαρχης

φυλής», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις Εκδόσεις Four Walls Eight Windows.

Όπως σημειώνει ο συγγραφέας, γνωστός από το προηγούμενο βιβλίο του με τίτλο «H

IBM και το Ολοκαύτωμα», υπεύθυνος του προγράμματος ήταν ο βιολόγος Τσαρλς

Ντέιβενπορτ, διευθυντής του Γραφείου Ευγονικής στο Εργαστήριο Κολντ Σπρινγκ

Χάρμπορ του Λονγκ Άιλαντ. Το εργαστήριο αυτό χρηματοδοτούνταν από τρεις

μεγάλες αμερικανικές δυναστείες: τους Κάρνετζι, τους Ροκφέλερ και τους

Χάριμαν. Κι αν αυτή η εκστρατεία φυλετικής κάθαρσης δεν συναντούσε τη λαϊκή

συναίνεση, είχε πάντως πλήρη πολιτική και επιστημονική στήριξη, από τον

πρόεδρο Ουίλσον μέχρι την έγκυρη Επιθεώρηση της Αμερικανικής Ιατρικής Ένωσης,

τον εφευρέτη Αλεξάντερ Μπελ και τη φεμινίστρια Μάργκαρετ Σάνγκερ. Από κοντά κι

οι δικαστές: το 1927, ο πρόεδρος του Ανωτάτου Δικαστηρίου Όλιβερ Ουέντελ Χολμς

διέταξε να στειρωθεί η νεαρή μητέρα Κάρι Μπακ, γιατί ήταν καθυστερημένη όπως

και οι πρόγονοί της. «Τρεις γενιές ηλιθίων», διακήρυξε, «είναι αρκετές».

Ένας από τους συνεργάτες του προγράμματος ήταν ο Άλφρεντ Πόετς, ένας Γερμανός

γιατρός που ζούσε στο Κονέκτικατ. Αυτός ο γιατρός θα προπαγανδίσει την ιδέα

όταν θα επιστρέψει στη Γερμανία, από αυτά τα πειράματα θα εμπνευστεί ο Χίτλερ

για να προωθήσει τη δική του «τελική λύση». Το 1933, όταν η Γερμανία διατάζει

τη στείρωση 400.000 πολιτών της, το Εργαστήριο του Κολντ Σπρινγκ Χάρμπορ δεν

κρύβει τον ενθουσιασμό του: «Είναι βέβαιο ότι τους επηρέασαν οι δικοί μας

βουλευτές και τα δικά μας δικαστήρια». Εδώ και αρκετά χρόνια, άλλωστε, έχει

ξεκινήσει σχετική εκστρατεία στην Ευρώπη ο Αμερικανός υπεύθυνος μετανάστευσης

Χάρυ Λάφλιν. Δεν θα καταφέρει να πείσει παρά την Ελβετία, που το 1934 διατάζει

τη στείρωση 63.000 ανθρώπων, στην πλειονότητά τους γυναικών. Οι υπόλοιποι

Ευρωπαίοι ηγέτες, συμπεριλαμβανομένου του Μουσολίνι, θα δεχθούν να υποβάλλουν

όσους θέλουν να μεταναστεύσουν σε λεπτομερείς εξετάσεις. Αλλά δεν θα τους

στείλουν για εγχείρηση.