Ο χορός συναντά την αρχιτεκτονική

Ο σύγχρονος χορός εμπνέεται από τα κτίρια, τους δρόμους, τις γειτονιές και

τους ρυθμούς της Αθήνας. H χορογράφος Κάρολ Μπράουν παρουσίασε χθες μια

χορογραφία στο Κέντρο Μελέτης Χορού Ισιδώρας Ντάνκαν, στο πλαίσιο του

σεμιναρίου «Χορός και Αρχιτεκτονική», το οποίο οργάνωσε το Κέντρο, με την

ευκαιρία του εορτασμού των εκατό χρόνων από τη θεμελίωση του ιστορικού

κτιρίου.

Μέσα από αυτά τα μαθήματα χορού, η Νεοζηλανδέζα χορογράφος, καθηγήτρια και

συγγραφέας Κάρολ Μπράουν έδειξε ότι το κτίριο που ο αδελφός τής Ισιδώρας

Ντάνκαν, Ραϊμόνδος, έχτισε στα 1903, πάνω στα σχέδια του μυκηναϊκού ανακτόρου

του Αγαμέμνονα, μπορεί να είναι ο πρωταγωνιστής στον ρυθμό της ζωής των

κατοίκων της περιοχής του Βύρωνα, όπου δεσπόζει.

Το πενθήμερο σεμινάριο για τη σύνδεση του χορού με την αρχιτεκτονική,

το οποίο παρακολούθησαν επαγγελματίες χορευτές και δύο αρχιτέκτονες

ολοκληρώθηκε με τη χθεσινή παρουσίαση, εν ώρα ηλιοβασιλέματος, αφού ο

προσανατολισμός του κτιρίου έδωσε στην Κάρολ Μπράουν το φως, σημαντικό

αρχιτεκτονικό στοιχείο, για να το αξιοποιήσει χορογραφικά με την ομάδα. «Ο

εσωτερικός χώρος σε βοηθά να αποκτήσεις την αίσθηση του σώματός σου. Πώς

δηλαδή αυτό κινείται ανάμεσα στα χτισμένα σημεία, πώς βγάζει την ένταση

ακουμπώντας στον τοίχο, πώς στέκεται πάνω στο έδαφος. Το εξωτερικό περιβάλλον

σε βοηθά να δεις τον εαυτό σου· ποιος είσαι δηλαδή σχετικά με τον υπόλοιπο

κόσμο, που επίσης συνδέεται με αυτόν τον χώρο. Γι’ αυτόν τον λόγο και η

χορογραφία μας ήταν ένα είδος περίπατου, από μέσα προς τα έξω, ώστε η ομάδα να

νιώσει τη σχέση της με το περιβάλλον».

H Κάρολ Μπράουν δουλεύει με στοιχεία της αρχιτεκτονικής από τότε που οι

περιοδείες της στον κόσμο και οι παραστάσεις της σε στούντιο χορού την έκαναν

να αισθανθεί ότι ο σύγχρονος χορός, από τη στιγμή που παρουσιάζεται σε

πανομοιότυπους χώρους, δεν έχει καμία σχέση με τον χώρο, δεν αντλεί στοιχεία

από την κουλτούρα ή την ιστορία ενός τόπου και μένει αποξενωμένος από τη

δυνατότητα ανταλλαγών. «Όπου και να πήγαινα σε Ευρώπη ή Αμερική χόρευα στα

ίδια μικρά θέατρα, με τη μαύρη τετράγωνη σκηνή, ή σε στούντιο. Δεν δεχόμουν

καμία επίδραση από το περιβάλλον και σκέφτηκα ότι ο μοντέρνος χορός χάνει την

επαφή του με την πραγματικότητα. Τότε άρχισα να συζητάω με τους αρχιτέκτονες,

γιατί εκείνοι μέσα από τη δική τους άποψη επεξεργάζονταν μια σειρά ερωτήσεων

για τη σχέση του σώματος με τον χώρο. Και προέκυψε ο χορός που αναφέρεται στο

πώς το σώμα μας αντέχει να ζει μέσα στο περιβάλλον των σύγχρονων πόλεων».