Είναι λοιπόν νεκροί. Είναι πράγματι; Ακόμα και αν οι γενετικές εξετάσεις

αποδείξουν πως τα πτώματα που βρέθηκαν στην έπαυλη της Μοσούλης ανήκουν στους

γιους του Σαντάμ, θα το πιστέψουν οι Ιρακινοί; Και θα τερματιστεί κατόπιν

αυτού ο ανταρτοπόλεμος;

Καταρχάς, ακόμα και αν ο Ουντάι και ο Κουσάι είναι νεκροί, ο Σαντάμ είναι

ολοφάνερα ακόμα ζωντανός.

Παρ’ όλο που ο Ουντάι ήταν τόσο ανελέητος όσο και ψυχοπαθής, τα δύο αδέλφια

ήταν υποτελείς του βασιλιά, απλοί βοηθοί στη σπηλιά του τέρατος. Ο Σαντάμ ζει.

Και η φωνή του ακούγεται ακόμα σε ολόκληρο το Ιράκ. Τη δική του κατάληξη

περιμένουν να ακούσουν οι Ιρακινοί.

Δεύτερον, και πολύ πιο σημαντικό, υπάρχει μία βασική παρεξήγηση ανάμεσα στις

αμερικανικές αρχές κατοχής στο Ιράκ και τους πολίτες της χώρας. Οι ΗΠΑ

πιστεύουν πως οι επιθέσεις εναντίον των στρατευμάτων τους γίνονται

αποκλειστικά από κάτι «κατάλοιπα» των οπαδών του Σαντάμ. Σύμφωνα με τη θεωρία

τους, μόλις αφανιστεί η οικογένεια Χουσεΐν, η αντίσταση θα λάβει τέλος.

Οι αντάρτες, όμως, που σκοτώνουν καθημερινά Αμερικανούς στρατιώτες δέχονται

ταυτόχρονα επίθεση από ένα διογκούμενο ισλαμιστικό σουνιτικό κίνημα που

ουδέποτε έτρεφε συμπάθεια για τον Σαντάμ. Ακόμα πιο σημαντικό, πολλοί Ιρακινοί

δίσταζαν να υποστηρίξουν την αντίσταση φοβούμενοι πως ο τερματισμός της

αμερικανικής κατοχής θα σήμαινε την επιστροφή του φρικαλέου δικτάτορα.

Εάν ο Σαντάμ μοιραστεί την τύχη των γιων του, αν οι γιοι του είναι πράγματι

νεκροί, το πιθανότερο είναι πως η αντίσταση στην κατοχή θα αυξηθεί αντί να

μειωθεί, διότι με τον Σαντάμ νεκρό οι Ιρακινοί δεν θα έχουν τίποτε να χάσουν

μαχόμενοι τους Αμερικανούς.