Σήμερα, ένα πλήθος εκατό ή και διακοσίων ανθρώπων, που δεν ξέρω αν

είναι δημοτικοί υπάλληλοι ή προσλαμβάνονται για την περίσταση, θα κολλήσουν

στο πάνω χείλος τους τεράστιες ψεύτικες μουστάκες, θα φορέσουν χρωματιστές

βράκες, θα πάρουν στο χέρι από μια χαντζάρα και θα σκαρφαλώσουν αλαλάζοντας

στα τείχη της Πόλης, πάνω σε σκοινιά που θα ρίχνουν ανάλογα μεταμφιεσμένοι

συνάδελφοί τους από τις επάλξεις. Θα εορτασθεί δηλαδή, όπως κάθε χρόνο, η

Άλωση.

Φέτος, για την 550η επέτειο, ο Δήμος της Κωνσταντινούπολης – μόνιμος

διοργανωτής των πανηγυρισμών – σκέφθηκε να προσθέσει στο συνηθισμένο πολεμικό

σκηνικό και κάτι πιο πολιτισμένο «για να εορτασθεί η Άλωση με τρόπο

πρωτότυπο». Κάλεσε πεντακόσιους πενήντα ποιητές και συγγραφείς «για να

εξηγήσουν όσο καλύτερα γίνεται το νόημα της Άλωσης ως κληρονόμοι της

κουλτούρας και του πολιτισμού».

Το Τεχνικό Επιμελητήριο της Κωνσταντινούπολης διοργανώνει, από την άλλη

πλευρά, ένα πάνελ ακριβώς για το θέμα αυτό. Στην πρόσκλησή του λέει: «Ελάτε –

Όλοι όσοι δεν θέλετε να χρησιμοποιείται η ιστορία ως μέσο ιδεολογικής

καθοδήγησης βασισμένο στους πολέμους και τις θρησκευτικές διακρίσεις,

αντίθετα, αισθάνεστε την ευθύνη να συμβάλετε στην αξιοποίησή της ως

πολιτισμικού θεμελίου για την προώθηση της φιλίας, της αλληλεγγύης και της

ειρήνης ανάμεσα στους ανθρώπους και τις κοινωνίες – H υποστήριξη και η

ανάπτυξη σωστού και σύγχρονου λόγου κατά των εορτασμών της Άλωσης αποκτά όλο

και πιο ζωτική σημασία».

Φαντάζεστε, οι πεντακόσιοι πενήντα ποιητές και συγγραφείς, αντί της αίθουσας

όπου θα τους συγκεντρώσει ο δήμαρχος Αλί Μουφίτ Γκιούρτουνα, να πάνε στο πάνελ

του Τεχνικού Επιμελητηρίου;