ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ φαινόταν σαν σύμπτωση, σαν κάτι τυχαίο που δεν επρόκειτο να

επαναληφθεί. Αργότερα άρχισε να γίνεται συνείδηση στους περισσότερους πολίτες,

έστω και αν το ανακαλύπτουν σε στιγμές πόνου, απόγνωσης, συμφοράς και

καταστροφών. Ο λόγος για την παρουσία του κράτους με τις πάσης φύσεως

υπηρεσίες του στις περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, που δυστυχώς δεν λείπουν από

τη χώρα. Η πρώτη συντονισμένη, σχεδόν πλήρης και εξαιρετικά αποτελεσματική

κρατική παρουσία σε έκτακτες συνθήκες ανάγκης καταγράφηκε κατά τους σεισμούς

της Αθήνας το 1999 και τότε αποτέλεσε την ευχάριστη πλευρά μιας πραγματικά

μεγάλης καταστροφής. Έκτοτε, ενώ δεν έλειψαν μικρότερα μεν αλλά σοβαρά

παρόμοια περιστατικά, οι κρατικές υπηρεσίες δείχνουν μια αξιοσημείωτη πρόοδο

στην παροχή βοήθειας προς τους πολίτες που την έχουν ανάγκη, σε βαθμό που η

περίφημη φράση «μα πού είναι το κράτος» να ακούγεται όλο και πιο σπάνια.

Αποκορύφωμα αυτής προόδου είναι ότι στην πρόσφατη κακοκαιρία με τις μεγάλες

καταστροφές που προκάλεσε, κατά τη διάρκειά της δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι οι

κρατικές υπηρεσίες έκαναν ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό τόσο για να βοηθηθούν οι

πολίτες που επλήγησαν όσο και για να διορθωθούν οι ζημιές. Φαίνεται ότι

επιτέλους το κράτος αποκτά εκείνους τους μηχανισμούς που είναι απαραίτητοι για

τέτοιες περιπτώσεις. Και όχι μόνο τους απέκτησε, αλλά και τους έχει οργανώσει

σωστά ώστε να ανταποκρίνονται στον σκοπό τους. Αυτή βέβαια είναι η καλή πλευρά

του ζητήματος. Γιατί υπάρχει και η άλλη, που δυστυχώς αποδεικνύει ότι

απομένουν πολλά ακόμη να γίνουν. Είναι η πλευρά της πρόληψης, της προστασίας

των ανθρώπων και των περιουσιών τους, των έργων υποδομής και των διαφόρων

περιοχών από τις καταστροφές. Διότι δεν αρκεί το κράτος να έρχεται εκ των

υστέρων να επουλώνει πληγές. Πρέπει κάθε έργο που γίνεται, κάθε δραστηριότητα,

να προστατεύεται εκ των προτέρων με συγκεκριμένα μέτρα και κανόνες σε κάθε

είδους έκτακτη ανάγκη. Και να ελαχιστοποιούνται οι κίνδυνοι από φυσικές ή

άλλες καταστροφές. Οι μεγάλες ζημιές από την κακοκαιρία αποδεικνύουν ότι

υπάρχει πρόβλημα τόσο με την ποιότητα των έργων που κατασκευάζονται όσο και με

τη σκοπιμότητα διαφόρων δραστηριοτήτων. Και όσο δεν υπάρχει πρόβλεψη για

προληπτική προστασία, όσο και να παρεμβαίνει εκ των υστέρων το κράτος, το

αποτέλεσμα θα φαίνεται ελλειμματικό….