Νομίζω ότι ο ελληνικός λαός πρέπει να αισθάνεται εξαιρετική ικανοποίηση

από την έκβαση της δίκης της Ελληνικής Δημοκρατίας με την τέως βασιλική

οικογένεια στο Στρασβούργο. Δεν είναι μόνο η σύγκριση μεταξύ επιδικασθέντος

ποσού και διεκδικούμενου από τον τέως βασιλιά. Είναι και η σύγκριση του

σημερινού αποτελέσματος με τη λύση που είχε δώσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη το

1992 για το κτήμα Τατοΐου, το οποίο ουσιαστικά άφηνε τότε στην εξουσία τού

τέως βασιλιά. Τη ρύθμιση του 1992 ανέτρεψε (ευτυχώς για κάθε υπερκομματικά

σκεπτόμενο δημοκρατικό παρατηρητή) η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Καλό θα ήταν, βέβαια, να

είχε από τότε προβλεφθεί ένα λογικό ποσό αποζημίωσης (ίσως και μικρότερο από

το ποσό που σήμερα επιδικάστηκε), ύστερα από συνυπολογισμό των προνομίων της

λεγόμενης βασιλικής περιουσίας, των δωρεών κ.λπ. Σε αυτήν την περίπτωση

πιστεύω ότι θα είχαμε στο Στρασβούργο πλήρη νίκη σε όλα, τόσο από ηθική όσο

και από περιουσιακή άποψη. Θα θυμίσω ότι ο πατέρας της Δημοκρατίας Αλέξανδρος

Παπαναστασίου δεν θεώρησε δίκαιη λύση την αναποζημίωτη απαλλοτρίωση της

βασιλικής περιουσίας, γιατί δεν φοβήθηκε κανένα πολιτικό κόστος, που άλλωστε

θα ήταν ανύπαρκτο. Γιατί ο καθένας καταλαβαίνει ότι η Δημοκρατία δεν

εκδικείται.

Έτσι κι αλλιώς το θέμα έκλεισε οριστικά κατά τρόπο ευτυχή, παρά τα ορισμένα

λάθη του παρελθόντος. Το κλείσιμο θα ήταν για όλες τις πλευρές καλύτερο και

ειρηνικότερο, αν ο τέως βασιλιάς προέβαινε στη χειρονομία να δωρίσει στον λαό

που διατείνεται ότι αγαπά (και πιστεύω ότι σ’ αυτό είναι ειλικρινής) το ποσό

που του επιδικάστηκε.

Τελευταία Νέα