Θα χάσουμε τον μπούσουλα. Απο πού θα ερχόμαστε, ποιοι θα είμαστε, πού θα

πηγαίνουμε; Θα πάθουμε υπαρξιακή κρίση και πολιτιστικό σοκ. Διότι πες ότι

καταφέρνει ο ΟΗΕ και οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι και λύνουνε το

Κυπριακό εν τέλει. Πες ότι αρχίζουν να εξομαλύνονται οι ελληνοτουρκικές

σχέσεις, σύμφωνα με τη δυναμική που μας εξέθεσαν τόσο ανησυχητικά όσοι

συμπατριώτες διαφωνούν με τους υπερπατριώτες. Πες ότι εν συνεχεία αποφασίζουμε

ως λαός και ως άνθρωποι, κυβέρνηση και κράτος, πως δεν χρειαζόμαστε τόσο

ακριβά όπλα πια, κατεβάζουμε τη δαπάνη. Πες ότι περισσεύουν λεφτά από τα

οπλικά συστήματα και πάνε για Πανεπιστήμια, τρένα και άλλα χρειώδη. Πες ότι

ιδρύεται σε κάθε πόλη από ένα Πανεπιστήμιο, όπως το ονειρεύεται και το γράφει

στα πανό της Εθνικής οδού, αποκτά και η Αθήνα όσα της λείπουν, γίνεται ακόμα

και σταθμός του μετρό στην Πανεπιστημιούπολη του Ζωγράφου (εδώ υπερβάλλω λίγο

σε φαντασία, πιο πιθανό είναι να λυθεί το Κυπριακό). Πες ότι το μόνο πρόβλημα

σε λίγο καιρό θα είναι η ανεργία των πτυχιούχων. Ποία η θέση μας τότε ως λαού,

που μορφώνει τα παιδιά του με στερήσεις και θυσίες; Πώς θα προσδιοριζόμαστε

και θα βρίσκουμε το στίγμα μας; Τόσα χρόνια συνηθίσαμε να είμαστε οι

κατατρεγμένοι, οι αδικημένοι, αυτοί που όλοι τους ζηλεύουν και τους απειλούν,

ειδικά οι γείτονες, και ακόμα πιο ειδικά οι κακοί γείτονες. Αλλά και οι

συμμαθητές που παίρνουν τις λίγες θέσεις στις Σχολές. Πώς θα σχεδιάσουμε το

νέο μας προφίλ, πού θα βρούμε ν’ ακουμπήσουμε την κουρασμένη ψυχή μας; Και το

ΔΙΚΑΤΣΑ; Τι θα κάνει το ΔΙΚΑΤΣΑ τότε; Αυτό κι αν είναι άλυτο ζήτημα.