Ο λόγος στους αναγνώστες. Η Λυγερή Βασιλείου, τηλ. 210-4634.013,

Πειραιάς, γράφει:

«Είμαι μάνα. Μία μάνα που την επέλεξε ο Θεός ν’ αναστήσει δύο παιδιά (δίδυμα)

με ειδικές ανάγκες, με νοητική υστέρηση. Τριάντα επτά χρόνια τώρα δίνω τη μάχη

μου για την κοινωνικοψυχολογική τους στήριξη και δεν τα πάω άσχημα.

Απ’ αυτό το μετερίζι, μαζί με άλλους 20 αφανείς ήρωες γονείς, πολεμάμε με

νύχια και με δόντια, χωρίς πόρους, χωρίς κρατική βοήθεια, χωρίς άνωθεν

προστασία, να κάνουμε τα παιδιά μας να χαίρονται, να εργάζονται, ν’ αγαπάνε

αυτή την ΑΠΟΝΗ ΖΩΗ.

Κάπου στα Καμίνια του Πειραιά, σ’ ένα παλιό κτίριο (πρώην αστυνομικό τμήμα),

έχουμε στεγάσει τις προσπάθειές μας, τα όνειρά μας, για εκπαίδευση, κατάρτιση,

κοινωνικοποίηση-προσαρμογή των παιδιών μας.

Ίσως με ρωτήσετε: «Τι γυρεύεις από μένα;». Ζητώ ελπίδα, ζητώ βοήθεια. Θα ‘ταν

ανέφικτο, μερικοί ευαισθητοποιημένοι καλλιτέχνες, με δική σας πρωτοβουλία, να

δώσουν μια συναυλία στον Πειραιά, προς όφελος των παιδιών του συλλόγου Γονέων

– Κηδεμόνων και φίλων Ν.Υ. ατόμων «Π. ΓΑΒΑΛΑΣ»;

Σπόρο ρίχνω σε πολύ καλλιεργημένο έδαφος. Δεν ξέρω αν και τι θα θερίσω. Εγώ

προσωπικά νιώθω κερδισμένη. Έχω μια απάντηση να δώσω, γι’ απόψε, στη φωνή της

ψυχής μου, στην ερώτηση της συνείδησής μου, που κάθε βράδυ με ρωτά: «Τι

προσπάθησες σήμερα γι’ αυτά τα 20 παιδιά;»».

Αλληλογραφία: Π. Μελά, Βύρωνα: Έγινε, προφανώς, λάθος. Συμβαίνουν κι

αυτά μερικές φορές. Λυπάμαι πολύ, που αισθανθήκατε δυσάρεστα από τη δημοσίευση

της επιστολής. Έχω, όμως, και μια απορία: Γιατί μου στείλατε αυτό το γράμμα,

αφού επιθυμούσατε, όπως διαπιστώνω, να μείνει «μεταξύ μας»;

Τελευταία Νέα