Διαστάσεις Ο Θεός της Αμερικής

Ποια είναι η χώρα που σχεδόν το 50% των κατοίκων της πηγαίνουν κάθε

εβδομάδα στην εκκλησία (ναό, τζαμί ή συναγωγή); Ποια χώρα βλέπει να

ξεφυτρώνουν συνεχώς εξωτικές θρησκευτικές οργανώσεις; Οι Ηνωμένες Πολιτείες,

φυσικά.

To διαφημιστικό σποτ έμοιαζε ευρηματικό: ένα όμορφο κοριτσάκι που προσευχόταν

στο τραπέζι του δείπνου. Ό,τι καλύτερο δηλαδή για την προώθηση ενός υποψηφίου

σε μια πολιτεία σαν την Αλαμπάμα, όπου πριν από κάθε εκδήλωση είναι απαραίτητη

η προσευχή. Ο Τζούλιαν ΜακΦίλιπς, βαθύτατα θρήσκος και ο ίδιος, ήταν σίγουρος

ότι θα λάβει στις προκριματικές εκλογές το χρίσμα του Δημοκρατικού κόμματος

για μια θέση στη Γερουσία. Αλλά απέτυχε. Όπως είπε ένας εκπρόσωπός του, οι

ψηφοφόροι μπορεί να συμμερίζονταν τα θρησκευτικά του συναισθήματα, θεώρησαν

όμως ότι αυτή η προσευχή στο τραπέζι υπερέβαινε τα όρια. Η εικόνα, σκέφτηκαν,

ήταν πολύ «ρεπουμπλικανική».

Αν συνδυάσει κανείς το γεγονός αυτό με τη μείωση της επιρροής της Χριστιανικής

Συμμαχίας, που είναι η κυριότερη οργάνωση του κινήματος της Χριστιανικής

Δεξιάς, θα μπορούσε να βγάλει ενθαρρυντικά συμπεράσματα για τον ρόλο της

θρησκείας στην αμερικανική πολιτική. Θα μπορούσε να πιστέψει ότι οι

θρησκευτικές αξίες, ζητήματα όπως ο Θεός και η πίστη, εμφανίζονται όλο και

λιγότερο στις εκλογικές αναμετρήσεις. Αλλά θα έκανε λάθος: συμβαίνει ακριβώς

το αντίθετο. Από τότε που ο πρόεδρος Μπους δημιούργησε την Υπηρεσία Οργανώσεων

με βάση την Πίστη, το όριο ανάμεσα στην εκκλησία και το κράτος γίνεται όλο και

πιο θολό. Και η βαρύτητα των οπαδών της θρησκευτικής Δεξιάς όλο και πιο

μεγάλη.

Στην κατηγορία αυτή ανήκει το 15% με 18% των ψηφοφόρων. Και όπως επισημαίνει

στους Φαϊνάνσιαλ Τάιμς ο Μαρκ Ρόζελ, καθηγητής πολιτικής στο Καθολικό

Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον, οι άνθρωποι αυτοί παίζουν πλέον εξίσου σημαντικό

ρόλο με παραδοσιακές κατηγορίες ψηφοφόρων όπως οι μαύροι ή τα μέλη των

συνδικάτων. Η μαζική συμμετοχή τους στις εκλογές συνέβαλε αποφασιστικά στην

άλωση του Κογκρέσου από το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, το 1994, αλλά και στην

εκλογή του Τζωρτζ Μπους ως υποψηφίου για την προεδρία στις προκριματικές

εκλογές του 2000.

Η Χριστιανική Συμμαχία μπορεί να έχει χάσει έδαφος από τότε που στερήθηκε τον

βασικό της αντίπαλο, τον Μπιλ Κλίντον, και σήμερα να έχει «μόνο» 1,5

εκατομμύριο μέλη. Αλλά η πολιτικοποίηση της θρησκείας έχει αναγκάσει και τους

Δημοκρατικούς να παίξουν αυτό το παιχνίδι. Ο υποψήφιος για τη Γερουσία στο

Άρκανσο, ονόμασε την εκστρατεία του «οικογενειακές αξίες». Ο υποψήφιος για τη

θέση του κυβερνήτη στην Αλαμπάμα δεν σταμάτησε να λέει ότι το όνειρό του ήταν

να γίνει παπάς. Κατά βάθος, το πρόβλημα του Τζούλιαν ΜακΦίλιπς δεν ήταν τόσο η

έμφασή του στο σποτ με την προσευχή. Αλλά ότι δεν είχε την ευκαιρία να το

χρησιμοποιήσει σε εθνικές εκλογές. Θα είχε σίγουρα σαρώσει.