ΝΙΚΟΣ ΑΛΕΞΙΟΥ «Όλα είναι έκρηξη!»

Υπάρχουν καλλιτέχνες που ανεξάρτητα από το έργο τους είναι σημαντικοί σαν

προσωπικότητες. Άλλοι που, αντίθετα, είναι ασήμαντοι. Υπάρχουν και κάποιοι που

είναι οι ίδιοι έργα τέχνης. Ο Νίκος Αλεξίου, ζωγράφος και σκηνογράφος, είναι

ένας απ’ αυτούς. Έχει το χάρισμα να βλέπει όχι μόνο με τα μάτια, αλλά και με

την αφή. Και ό,τι πιάνει το μεταμορφώνει κατά έναν τρόπο που μοιάζει μαγικός

και που δεν μοιάζει καθόλου βίαιος. «Το αλλοιώνει», έγραφε γι’ αυτόν ο

αρχιτέκτονας Γιώργος Τζιρτζιλάκης, που υπογραμμίζει ότι ο Αλεξίου στοχεύει

στην εμπειρία και όχι στη μορφή και ότι στοχεύει κάθε φορά σε κάτι άπιαστο.

Θέλει η συγκίνηση να υπερισχύει της φόρμας.

Παίρνει απλά χαρτιά της κουζίνας ή της τουαλέτας, τα κολλά και τα βαφτίζει σε

μια λεκάνη και βγαίνουν καμβάδες και ονειρεμένα πετάσματα και υφάσματα για το

θέατρο και τους πίνακές του. Όταν φωτισθούν απογειώνονται και απογειώνουν.

Παίρνει καλαμάκια και απλά νήματα, τα κόβει και τα ενώνει με μια απίστευτη

δαπάνη χρόνου, υπομονής και επαναλαμβανόμενων κινήσεων όπως στη χειροτεχνία

και φτιάχνει ιλιγγιώδεις κλίμακες και κατασκευές που μετεωρίζονται, που

μπορούν να οδηγούν παντού. Παίρνει χαρτόνια, τα κόβει και τα μεταμορφώνει σε

λαβυρινθώδεις πολιτείες.

Παίρνει φώτα και διαμορφώνει γαλαξίες και ουράνια τόξα. Κατά καιρούς

εξαφανίζεται στο Άγιον Όρος, κατόπιν εμφανίζεται ξαφνικά στη θεατρική σκηνή

και αλλάζει τα δεδομένα τού καθιερωμένου θεατρικού τοπίου, δίνοντας στην

εικαστική παρέμβαση και τον φωτισμό πρωταγωνιστικό ρόλο. Συνεργάτης του

Δημήτρη Παπαϊωάννου στη «Μήδεια» δουλεύει τώρα πάνω σε μια πρόταση για την

Τελετή Έναρξης. Αυστηρά συμβόλαια τον δεσμεύουν από κάθε νύξη αποκάλυψης για

το τι ετοιμάζει.

Δεν ισχύει όμως το ίδιο για την εικαστική εγκατάσταση που πρόκειται να

παρουσιάσει από αύριο στην αίθουσα τέχνης Ρεβέκκα Καμχή. Εδώ τα πράγματα είναι

συγκεκριμένα. Όλα είναι από το αγαπημένο εφήμερο υλικό του, το χαρτί. Μπορεί

να ξεκινούν από ένα πολύ μικρό χαρτάκι – σαν ψείρα – που ωστόσο χρειάσθηκε να

κοπεί μια και δυο και τρεις και τέσσερις φορές για να πάρει το σχήμα και

καταλήγουν σε μια μεγάλη σύνθεση από χρωματιστά χάρτινα πρίσματα που εκ πρώτης

όψεως μοιάζει με το μωσαϊκό δάπεδο μιας εκκλησίας.

Στην κατάληξη ένας σωρός από σκόρπιες χειροποίητες χάρτινες ψηφίδες, ατάκτως

ερριμμένες σχηματίζουν μέσα από τους χιλιάδες τυχαίους συνδυασμούς τους, ένα

ακόμα ευμετάβλητο έργο τέχνης. Το ιδεώδες για τον Νίκο Αλεξίου θα ήταν να

φυσήξει ένας άνεμος και όλα αυτά τα χαρτάκια ν’ αρχίσουν να χορεύουν: «Όλα

είναι έκρηξη. Έχουν φύγει τα κομμάτια που εκσφενδονίστηκαν στο χώρο. Και έχει

παγώσει η κίνηση. Μ’ αυτό το έργο προσπάθησα να δείξω την παγωμένη κίνηση στο

χώρο. Ένα μπινγκ μπανγκ που θα ήθελα», λέει. «Όλο το έργο είναι η κίνηση του

σώματος να το φτιάξει και η τελική εικόνα. Το σχέδιο δείχνει ένα σώμα σε

πολλές διαστάσεις. Μπορεί να είναι σιντριβάνι, πυροτέχνημα, κρίνος, χταπόδι. Ο

πυρήνας, η γραφή είναι πάντα η ίδια. Περιγράφω πάντα τον ίδιο πυρήνα που είναι

ό,τι ο μαθηματικός τύπος της φύσης – ίσον λόγος. Φως είναι και η ύλη, το

μόριο. Και ανάμεσα στα δύο κινείται η ζωή και ο κόσμος μας. Σύμφωνα και με

τους όρους της φυσικής επιστήμης. Η ύλη είναι ζωντανή – συνεχίζει κάπου αλλού.

Γύρω από αυτό το θέμα γυρνάω. Περηφανεύομαι να λέω ότι όλα τα σύνεργά μου

χωράνε σε μια σακουλίτσα στις τσέπες μου. Ένα κοπίδι, λίγο χαρτί, μια πετονιά»…

INFO

Στην αίθουσα Τέχνης Ρεβέκκα Καμχή, Σοφοκλέους 23, τηλ. 210-3210.448. Ωράρια:

Τετ., Πέμ., Παρ. 12 μεσ. – 8 μ.μ. Σάβ. 12 μεσ. – 5 μ.μ. Διάρκεια έκθεσης: 6

Νοεμβρίου – 7 Φεβρουαρίου (κλειστά από 23 Δεκεμβρίου έως 7 Ιανουαρίου).