Αναζήτηση
|
|
Αν δεν είχα διαβάσει την υπογραφή του χθεσινού κειμένου (στα «ΝΕΑ») με τίτλο
«Ποιες οι περγαμηνές της Αριστεράς», θα έλεγα «να, και ένα άλλο άρθρο
χουντικού ή ακροδεξιού κατάλοιπου που επιχειρεί, με αφορμή την εξαρθρωνόμενη
17 Νοέμβρη, να ξαναγράψει την ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας». Δυστυχώς
επρόκειτο για άρθρο με την υπογραφή του Ανδρέα Ανδριανόπουλου, όπου ο
συγγραφέας επιχειρούσε όχι όπως οι πρώτοι να ξαναγράψει, αλλά να ξαναδιαβάσει
την πολιτική ιστορία μας και τα γεγονότα που την καθόρισαν. Φορούσε όμως τα
ματογυάλια τού σήμερα, έπειτα από 50 χρόνια κοσμοϊστορικών εξελίξεων, και είχε
σύμβουλό του ένα συμπλεγματικό συλλογικό εγώ ενός πολιτικοϊδεολογικού χώρου,
που επέτρεψε να εκτραφεί στους κόλπους του η δικτατορία και γι’ αυτό ένιωσε
την ενοχή και βίωσε τον παραγκωνισμό για πολλά χρόνια μετά τη μεταπολίτευση.
Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος ανήκει στις δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου του
πολιτικού μας συστήματος. Άρα, ο δημόσιος διάλογος και η αντιπαράθεση
επιβάλλονται.
Και εξ αρχής. Σε ό,τι αφορά την τρομοκρατία, Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΕΙ ΚΑΝΕΝΟΣ.
Από το τέλος του προ-προηγούμενου αιώνα η Αριστερά είχε ξεκαθαρίσει τη θέση
της, ιδεολογικά και πολιτικά, ενάντια στην τρομοκρατία. Βρισκόταν και
βρίσκεται σε ανειρήνευτη αντιπαράθεση. Προωθούσε και προωθεί τις θέσεις της με
την ανάπτυξη των μαζικών αγώνων. Και αυτό έχει περάσει στην κοινή γνώμη και
έχει γίνει συλλογική συνείδηση. Όσες αναλύσεις και φληναφήματα και να
παρουσιάσουν οι τρομοκρατικές οργανώσεις που ακουμπούν στα κοινωνικά
προτάγματα της Αριστεράς, αυτό δεν θα αλλάξει.
Ενοχλήθηκε ιδιαιτέρως ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος για την πρωθυπουργική απονομή
περγαμηνών στον κοινωνικό χώρο της ευρύτερης Αριστεράς. Δεν θέλει να
συμφιλιωθεί με τις περγαμηνές και την εικόνα του αγωνιστή που οι αριστεροί
κατέκτησαν, ιδιαιτέρως τις δεκαετίες του ’40 – ’70. Πολύ περισσότερο με το
γεγονός ότι «μετά από τα χρόνια της άφρονης στρατιωτικής δικτατορίας η
κοινωνία ολόκληρη διαποτίστηκε από αξιώματα γενικής παραδοχής για την
«προοδευτικότητα» των αριστερών θέσεων…». Δυστυχώς όμως τα γεγονότα
είναι πεισματάρικα! Το εντύπωμα στη συνείδηση ενός λαού για έναν πολιτικό
χώρο, όχι για ένα περιορισμένο χρονικό διάστημα αλλά για δεκαετίες, δεν
διαμορφώθηκε στη βάση μιας συμπάθειας για «… τις άστοχες μέχρι και
απάνθρωπα βίαιες πρωτοβουλίες των αντιπάλων του». Χτίστηκε στη βάση της
σταθερής παρουσίας και πρωτοπορίας του στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες
της οργανωμένης έκφρασης του αριστερού κινήματος, της ΕΔΑ. Αλλά και πολύ
περισσότερο θωρακίστηκε με τη συνεπή αντίσταση, από την πρώτη στιγμή, κατά του
χουντικού καθεστώτος της Αριστεράς όλων των αποχρώσεων πλέον.
Από εκεί και ύστερα ο Α. Ανδριανόπουλος επιχειρεί να αποδώσει στην κατακτημένη
ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς κατά την πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο την
«πάσα νόσον και πάσαν…» που επισυνέβη στη χώρα μας. Για τη «διαφθορά του
δημοσίου, για τα τρωκτικά του, εργολάβους και προμηθευτές,
για την ανάδειξη των συντεχνιών», για όλα φταίει η Αριστερά και η
ηγεμονία της! Αλήθεια για την Ελλάδα μιλάμε; Κυβέρνησε όλα αυτά τα χρόνια η
Αριστερά και δεν το ξέρουμε; Εγώ ή οι όμοιοί μου μήπως ήμασταν υπουργοί
διαδοχικών κυβερνήσεων και δεν καταφέραμε να αντιπαρατεθούμε με όλα αυτά;!.
Ποιοι εφάρμοσαν πολιτικές που κατέληξαν «σε αδιέξοδα και μαρτύρια του
λαού»; Αριστερής έμπνευσης ήταν π.χ. οι αποφάσεις του Κ. Καραμανλή για
κρατικοποιήσεις των Ναυπηγείων ή της Ολυμπιακής; Ή κινήσεις που επιχειρούσαν
να απαντήσουν σε προβλήματα της συγκεκριμένης περιόδου; Μακριά από εμένα ο
ισχυρισμός ότι η Αριστερά – για διαφορετικούς λόγους η κάθε συνιστώσα της –
δεν έχει και αυτή τις ευθύνες της για προβλήματα που η χώρα μας αντιμετωπίζει
σήμερα!
Είναι δυνατόν με βάση τη σημερινή θεώρηση και τη νέα οπτική που όλοι οι
πολιτικοί και ιδεολογικοί χώροι έχουν κατακτήσει σήμερα και τις μεγάλες
αναπροσαρμογές της εθνικής οικονομίας στις συνθήκες παγκοσμιοποίησης που
οφείλουμε να πραγματώσουμε να επιχειρεί ο Ανδριανόπουλος μια αναδρομική
κριτική ελεεινολογώντας την Αριστερά;! Για να την εκμηδενίσει αργότερα
ταυτίζοντάς την με τη 17 Νοέμβρη;!
Παρ’ όλα αυτά. Είμαστε στο 2002. Η «εξάρθρωση της τρομοκρατίας (αν)
βάζει ταφόπετρα» σε κάτι, είναι στις σκιές που δηλητηρίαζαν τη
δημοκρατία μας. Αποτελεί ευκαιρία να ανοίξει ο δρόμος για μια συζήτηση… για
τα από εδώ και πέρα. Για τις προσαρμογές και τις αναθεωρήσεις που πρέπει Δεξιά
και Αριστερά στο σύνολό τους και με τις εσωτερικές διαφορές τους να
ανιχνεύσουν, να διαλεχθούν μεταξύ τους, να αντιπαρατεθούν.
Αντί γι’ αυτό, ο Α. Ανδριανόπουλος προσέφυγε σε έναν απίθανο ρεβανσισμό.
Κρίμα!
Ο Δημήτρης Χατζησωκράτης είναι στέλεχος του Συνασπισμού
