«Μπορείτε να δώσετε στα παιδιά σας την αγάπη σας, όχι όμως και τις ιδέες
σας. Γιατί αυτά έχουν τις δικές τους ιδέες. Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα
τους, όχι όμως και την ψυχή τους. Γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι τού
αύριο, που εσείς δεν μπορείτε να επισκεφθείτε ούτε στα όνειρά σας. Μπορείτε να
προσπαθήσετε να τους μοιάσετε, αλλά μη γυρεύετε να κάνετε αυτά να σας
μοιάσουν. Γιατί η ζωή δεν πηγαίνει προς τα πίσω και δεν σταματά στο χθες».
(Χαλίλ Γκιμπράν)
|
|
Κωνσταντίνος (υποψήφιος): Δεν ξέρω τι να κάνω. Ο κολλητός μου ο Δημήτρης
θέλει να περάσει στη Φιλοσοφική ή να γίνει ηθοποιός. Εμένα πάλι με συναρπάζει
να πετάω στον ουρανό. Η μητέρα μου τρέμει και μόνο που το ακούει. Ο πατέρας
μου, βέβαια, καμαρώνει με τη σκέψη της στολής και της σίγουρης αποκατάστασης
από τη Σχολή Ικάρων, αλλά δεν υπολογίζει πόσο δύσκολο είναι να μπεις.
Αναστασία (μητέρα του Κωνσταντίνου): Αυτό που προέχει, νομίζω, είναι να
περάσεις κάπου. Εγώ θα σκεφτόμουν σχολές που έχουν σχέση με τα οικονομικά, μια
και είσαι καλός στα μαθηματικά…
Σταύρος (πατέρας του Κωνσταντίνου): Εγώ μικρός ήθελα να γίνω αεροπόρος,
αλλά βλέπεις είχα πρόβλημα όρασης…
Τελικά ποιος αποφασίζει; Ο Κωνσταντίνος ή οι γονείς του;
|
|
Όταν έρχεται η στιγμή τα παιδιά να αποφασίσουν για τον δρόμο τους, οι γονείς
κάθονται «σ’ αναμμένα κάρβουνα». Θα ήθελαν πολύ να δουν κάποια από τα δικά
τους ανεκπλήρωτα όνειρα να πραγματοποιούνται μέσα από τα βλαστάρια τους και
αυτό προσπαθούν να το πετύχουν με πολλούς τρόπους. Ένας τρόπος είναι και το
γνωστό «… είσαι ελεύθερος ν’ αποφασίσεις, αλλά εγώ νομίζω ότι καλό θα ήταν
να γίνεις…».
Από την άλλη μεριά, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ο γονιός έχει κάθε
λόγο να νοιάζεται για το μέλλον των παιδιών του.
Επιμέλεια: Συντονιστής: Στέφανος Τζέπογλου, Σύμβουλος Παιδαγωγικού
Ινστιτούτου Συνεργάτες: Κατερίνα Βάγγερ, Κατερίνα Κεδράκα, Στέλιος Κρασσάς,
Γιώργος Λογιώτης, Γεωργία Παύλου Σύμβουλοι Επαγγελματικού Προσανατολισμού, εκπαιδευτικοί
