Ο Μακιαβέλι το είχε πει αλλά η αλαζονεία δεν τους άφησε να το διαβάσουν: Δεν

μπορείς να πατήσεις τον αντίπαλό σου, να τον στραπατσάρεις ολοκληρωτικά, να

τον ακυρώσεις. Είναι λάθος ασυγχώρητο. Ο αντίπαλος που δεν έχει πια καμιά

ελπίδα αξιοπρεπούς επιβίωσης, δεν έχει άλλο δρόμο: θα στραφεί εναντίον σου

έστω και με κόστος τη ζωή του. Όταν έφτασαν στα κατάπληκτα αυτιά μου τα

απίστευτα νέα για την «πτώση» του Μανχάταν, έγραφα ένα κομμάτι για τη Διάσκεψη

κατά του Ρατσισμού στο Ντέρμπαν της Νότιας Αφρικής. Και δίκαια ή άδικα μου

καρφώθηκε στο μυαλό αυτή η εικόνα: Αγανακτισμένοι Αφρικανοί, Αφροαμερικανοί,

Ινδιάνοι, Παλαιστίνιοι, ολόκληρος ο Τρίτος Κόσμος, όλης της γης οι αδικημένοι

να ωρύονται σε όλα τα fora για το δικαίωμά τους να υπάρξουν. Πρώτη φορά είδα

τόση συσσωρευμένη οργή σε μια αίθουσα. Οργή που δεν άνοιξε παρ’ όλα αυτά καμιά

χαραμάδα στη μονολιθική συμπεριφορά της υπερδύναμης του 21ου αιώνα. Η Αμερική,

προκειμένου να αποφύγει την ενοχλητική συζήτηση, απλούστατα σηκώθηκε και

έφυγε. Ούτε τον δικό της Χάντιγκτον άκουσε. Πίστεψε ότι αυτή μπορεί να

κλειστεί χορτάτη και ασφαλής στο πολυτελές καβούκι της ενώ γύρω μαίνονται οι

εμφύλιοι, η αδικία, οι αρρώστιες κι ο θάνατος. Ε, λοιπόν, δεν είναι αλήθεια.

Όποιος διεστραμμένος εγκέφαλος και να οργάνωσε το προχθεσινό κακό, ένα πράγμα

μας απέδειξε: Ο κόσμος είναι ενιαίος. Ή θα τον κάνουμε βιώσιμο για όλους ή θα

πεθάνουμε όλοι τελικά.

Η Λένα Διβάνη είναι επίκουρος καθηγήτρια Νομικής Σχολής – συγγραφέας.