Σιωπή στη μαρτυρική Ρουάντα

Πρωτοπήγα στο Νιαρουμπούγιε τον Ιούνιο του 1994. Τα πτώματα κείτονταν εκεί

όπου είχαν σφαγιαστεί εβδομάδες πριν. Ένα ακρωτηριασμένο παιδί. Μια γυναίκα σε

μια τάξη με τα νεκρά παιδιά της. Πτώματα στα δωμάτια των ιερέων και των

καλογριών, όπως και μέσα στην εκκλησία. Όταν ήρθα εδώ, πριν από επτά χρόνια,

ήταν ένα παιδί με τραύματα μαύρα από τη γάγγραινα. Το μεγαλύτερο τμήμα του

δεξιού της χεριού ήταν κομμένο με μαχαίρι. Έγινε τότε που προσπαθούσε να

προστατεύσει το κεφάλι της από τους στρατιώτες. Κι εγώ και οι αντάρτες

πιστεύαμε ότι δεν είχε ελπίδες… Όμως η Βαλεντίνα επέζησε. Ξένοι γιατροί τη

μετέφεραν σε νοσοκομείο του Κιγκάλι.

Η Βαλεντίνα επέζησε μόνο επειδή κρύφτηκε κάτω από τα πτώματα μελών της

οικογένειάς της και φίλων της. Αδύναμη και πεινασμένη, κρυβόταν, ζώντας με τον

τρόμο των σκυλιών που έρχονταν για να τραφούν με πτώματα.

Θα γίνει γιατρός

Όταν εμφανίστηκε μπροστά μου, δυσκολεύτηκα πολύ να τη γνωρίσω. Είναι ψηλή και

όμορφη και φορά τη στολή του καλύτερου σχολείου στην περιοχή. «Φίλε μου», μού

λέει και μού δίνει το χέρι της. Αυτό το χέρι που κάποτε το έκρυβε από ντροπή,

τώρα απλώνεται… Κάτι άλλαξε στη Βαλεντίνα. Το τρομοκρατημένο, σιωπηλό παιδί

εξαφανίστηκε. «Όταν μεγαλώσω, θα γίνω γιατρός και θα εργαστώ εδώ, στη

Ρουάντα», λέει.

Είναι η τελευταία μέρα και σε λίγες ώρες θα φύγω. Δίνω μια υπόσχεση στην

Έσθερ. Θα συνεχίσω να επιστρέφω, τής λέω. Μέχρι τα μαλλιά μου να γκριζάρουν…