Αναζήτηση
Φαίνεται ότι οι «οικολόγοι» μας έχουν αποκτήσει ασυλία. Έτσι μπορούν να λένε
όποια ανακρίβεια θέλουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
Ας μου επιτραπεί να αναφέρω εδώ μερικές χονδροειδέστατες ανακρίβειες από την
αναφορά – προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας των πέντε «μεγάλων»
οικολογικών οργανώσεων για την περίφημη εκτροπή του Αχελώου. Γράφουν λοιπόν
ότι με την εκτροπή, «θα καταστρέψουμε το ζωντανό δέλτα του Αχελώου για να
φτιάξουμε («αναπτύξουμε οικολογικά») το κατεστραμμένο και ανύπαρκτο δέλτα του
Πηνειού». Τόσα ξέρουν τόσα λένε. Στις εκβολές, λοιπόν, του Αχελώου και του
Εύηνου (δύο ποτάμια) έχουν διαπιστωθεί 230 είδη πουλιών, ενώ στο «ανύπαρκτο»
δέλτα του Πηνειού 223!
Σε άλλο σημείο γράφουν άλλη ανακρίβεια: «Δεν υπάρχουν στοιχεία βάσει των
οποίων αποδεικνύεται ότι υπάρχουν θετικές επιδράσεις από τη δημιουργία
τεχνητών λιμνών». Ας με συγχωρεί η χάρη τους, αλλά τι άλλο από τεχνητή λίμνη
που έγινε το 1930 με φράγμα στον Στρυμόνα είναι ο περίφημος υγροβιότοπος
ίσως ο καλύτερος της Ελλάδας της Κερκίνης;
Αλλού γράφουν «επιπλέον δεν προκύπτει από την ελληνική εμπειρία βελτίωση των
συνθηκών ζωής σε περιοχές δημιουργίας τεχνητών λιμνών». Χαιρετίσματα. Εκτός
από την Κερκίνη να αναφέρουμε και τον Ταυρωπό; Που δημιούργησε έναν
οικολογικό, κοινωνικό και οικονομικό παράδεισο στην Πίνδο;
Αναφέρουν επίσης ότι θα εκτοπισθεί από τα δημιουργούμενα φράγματα η βίδρα
προστατευόμενο είδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εδώ ας σημειωθεί ότι η βίδρα
αυξήθηκε σε ΟΛΑ τα φράγματα της ΔΕΗ στον Αχελώο!
Κι όμως αγαπητοί μου. Όλοι δεχόμαστε περίπου ως «θέσφατο» οτιδήποτε λεχθεί από
«οικολόγους». Οι οποίοι έχουν αποθρασυνθεί τόσο, που αναφέρουν ως είδη που θα
κινδυνεύσουν τους κορμοράνους. Οι οποίοι έχουν γεμίσει τη Μακεδονία και τη
Θράκη. Μάλιστα την Παγκόσμια Ημέρα Παρατήρησης των Πουλιών παρατηρήθηκαν
κάποιες χιλιάδες από αυτά μόνο σε μια πλευρά της Κερκίνης.
Αναφέρουν ακόμη ότι θα παρεμποδιστεί η μετακίνηση της αρκούδας. Η οποία δεν
υπάρχει στην περιοχή που γίνονται τα φράγματα!
Ας πάμε, όμως, και σε πρόσφατες «κινητοποιήσεις» της συμφοράς που αφορούν τον
Σχινιά στον Μαραθώνα και το σχεδιαζόμενο κωπηλατοδρόμιο.
Στην Ελλάδα, λοιπόν, υπάρχουν τρία «οικοσυστήματα κουκουναριάς», τα οποία
χαρακτηρίζονται από την ίδια ιδιομορφία. Βρίσκονται μεταξύ της θάλασσας και
μιας λίμνης / έλους γλυκού ή υφάλμυρου νερού. Τα βρίσκουμε στη Σκιάθο, τον
Σχινιά και την Αχαΐα. Η παρουσία «αλμυρού» (θάλασσα) από τη μία πλευρά μετώπου
και «γλυκού» (έλος / λίμνη) από την άλλη έχει δημιουργήσει όπως φαίνεται από
την πράξη τις ειδικές συνθήκες οι οποίες επέτρεψαν τη δημιουργία αυτών των
δασών.
Και στις τρεις περιπτώσεις υπήρξε σοβαρότατη διαταραχή η οποία προέκυψε:
Στη Σκιάθο από το άνοιγμα αγωγού και την είσοδο της θάλασσας (αλμυρού μετώπου)
από την πίσω μεριά.
Στην Αχαΐα από την αποξήρανση της υπάρχουσας λίμνης για τη δημιουργία
χωραφιών.
Στον Σχινιά επίσης από την αποξήρανση τμήματος του όπισθεν έλους με τη
δημιουργία αεροδρομίου και άλλων οικιστικών παρεμβάσεων.
Στον Σχινιά όπου και το ενδιαφέρον της παρούσας κατάστασης οι κουκουναριές
δεν αναπαράγονται. Είναι όλες «υπέργηρες», όλες άνω των 70 ετών χωρίς νεαρά
άτομα και την απαραίτητη «πυραμίδα» ηλικιών που έχει ένα υγιές οικοσύστημα.
Τούτο σημαίνει ότι το οικοσύστημα είναι «γερασμένο» και ο «θάνατός» του είναι
θέμα χρόνου. Ήδη υπάρχει αντικατάσταση της κουκουναριάς από το περισσότερο
ανθεκτικό πεύκο. Το κύριο πρόβλημα που υπάρχει εστιάζεται στην αύξηση της
αλατότητας που συμβαίνει στο «υπόγειο» τμήμα του εδαφικού ορίζοντα μια και δεν
υπάρχει πλέον η απαραίτητη ισορροπία μεταξύ των δύο μετώπων: του γλυκού (από
πίσω) και του αλμυρού (από εμπρός).
Επομένως, η δημιουργία του κωπηλατοδρομίου, αν σχεδιαστεί σωστά και με βάση
τις ανάγκες των υδροφόρων οριζόντων, είναι περίπου βέβαιο ότι θα διασώσει το
καταδικασμένο σε εξαφάνιση οικοσύστημα του Σχινιά.
Όπως και να έχει το πράγμα, φαίνεται ότι οποιοδήποτε γεγονός πάει να γίνει, το
μόνο βέβαιο είναι ότι οι κάθε μορφής «διανοούμενοι» θα το σχολιάσουν. Αν τώρα
αυτό το γεγονός έχει σχέση με μια νέου τύπου ανακάλυψη, οι διανοούμενοι θα
αρχίσουν να κλαίνε με μαύρο δάκρυ και θα διαμαρτύρονται προβλέποντας ό,τι
χειρότερο.
Ίσως θυμούνται οι αναγνώστες τον χαμό που είχε γίνει πριν από μερικά χρόνια με
τη σχεδιαζόμενη παροχέτευση των επεξεργασμένων λυμάτων του εργοστασίου
βιολογικού καθαρισμού των Ιωαννίνων στον ποταμό Καλαμά.
Το πολυήμερο κλείσιμο των λιμανιών της Κέρκυρας και της Ηγουμενίτσας δεν ήταν
τίποτε μπροστά στο γενικότερο κλίμα των διαμαρτυριών. Μέχρι που η Θεσπρωτία
είχε «αποχωρήσει» από την Ελλάδα!
Όμως ο καιρός πέρασε, τα λύματα χύθηκαν στον Καλαμά, ο οποίος όπως ήταν
αναμενόμενο έφτιαξε. Και όχι μόνο δεν συνέβησαν οι καταστροφές οι οποίες
έλεγαν ότι θα γίνουν οι «οικολόγοι», οι υστερικοί, οι αφελείς και οι
καιροσκόποι καθηγητές, αλλά επανεμφανίστηκαν είδη που θεωρούσαν ότι είχαν
εξαφανιστεί, όπως η ποταμίσια καραβίδα. Τι έγιναν άραγε όλοι εκείνοι οι
κήρυκες των καταστροφών; Απλούστατα, αυτήν την εποχή διαμαρτύρονται για τον
Σχινιά και για το λεγόμενο «Δασοκτόνο» άρθρο του Συντάγματος. Τι συμβαίνει,
όμως, και κανένας δεν τους ζητάει ευθύνες όταν αποδειχθεί ότι έλεγαν
ανακρίβειες; Τι είδους «ασυλία» έχουν;
Ο Ν.Σ. Μάργαρης είναι καθηγητής Διαχείρισης Οικοσυστημάτων στο Τμήμα
Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
