Αναζήτηση
Τι είναι «κίτρινο» στη δημοσιογραφία; Και πώς «παράγεται»; Δύσκολο να το
περιγράψεις με μια λέξη. Και με περισσότερες ίσως. Γιατί δεν υπάρχει κανόνας.
Βασικά το «κίτρινο» είναι σαν το αλατοπίπερο. Το λίγο κάνει ασφαλώς καλό, αλλά
το περισσότερο από το λίγο είναι που προκαλεί τις παρενέργειες. Πρέπει λοιπόν
κάθε φορά να ισορροπείς ανάμεσα στη σωστή ποσότητα και στο «λίγο παραπάνω»!
Γι’ αυτό ανεπιφυλάκτως συστήνεται αποχή, ως η μόνη αποτελεσματική πρόληψη. Έλα
όμως που, και να θες, δύσκολο να σε αφήσουν ν’ αγιάσεις…
Το «ισοζύγιο»
Στην Ινδία έχουν αγιάσει, για παράδειγμα, πολλοί. Από τον Μαχάτμα Γκάντι που
δίδαξε την παθητική «βία» ως αντίσταση στην πάνοπλη βρετανική αυτοκρατορία
(και νίκησε) μέχρι την εξ Αλβανίας ορμώμενη Μητέρα Τερέζα που αποτέλεσε τον
πολιορκητικό κριό του καθολικισμού στην αχανή χώρα που δυναστεύεται από τους
μύθους, τις δοξασίες και τις θρησκοληπτικές ακρότητες. Ο Κώστας Σημίτης που
επισκέφθηκε για μια (εργάσιμη) εβδομάδα τη δεύτερη σε πληθυσμό χώρα του κόσμου
ούτε να αγιάσει επιδίωξε, ούτε ως ξιπασμένος (και χορτασμένος) Ευρωπαίος να
συμπεριφερθεί. Την τοπική αγορά προσπάθησε να ανοίξει, κι αν τα κατάφερε «θα
φανεί στο χειροκρότημα» και την ανατροπή του ισοζυγίου μεταξύ της Ελλάδας
και της Ινδίας που είναι 80% προς 20%, εις βάρος μας…
Κοινός θνητός
Κακό είναι αυτό; Όχι, βέβαια. Δεν είναι κακό επίσης να αισθανθεί και αυτός
λίγο ως κοινός θνητός. Τι κάνει λοιπόν ένας κοινός θνητός που επισκέπτεται την
Ινδία; Μένει στο Νέο Δελχί για να πνιγεί από τη χειρότερη ατμοσφαιρική ρύπανση
που μπορεί να σκεφθεί (η Αθήνα στα χειρότερά της μοιάζει… εξοχή με ρυάκια,
λιβάδια και ψηλά δέντρα, συν πουλάκια να κελαηδούν!); Κι άντε και μένει μια
ημέρα. Δύο αποκλείεται, εκτός κι αν είναι παχύδερμο σαν αυτά που κυκλοφορούν
στους δρόμους μαζί με αραμπάδες, ποδήλατα, τρίτροχα, τετράτροχα που τρέχουν
δαιμονισμένα και κορνάρουν ακόμη πιο δαιμονισμένα. Διότι το «θέαμα» είναι έξω
και πέρα από κάθε περιγραφή…
Γροθιά στο στομάχι
Το «θέαμα» λοιπόν είναι μια γερή γροθιά στο στομάχι που σου κόβει την ανάσα.
Χιλιάδες άνθρωποι, ρακένδυτοι ή και ημίγυμνοι, συμφύρονται μαζί με ζώα
αγελάδες και πιθήκους (ιερά και προστατευόμενα, γι’ αυτό και κυκλοφορούν με
άνεση παντού). Κοιμούνται και ξυπνούν στα πεζοδρόμια, εκεί περνούν όλη την
ημέρα και μόλις πέσει το σκοτάδι μαζεύονται γύρω από τις φωτιές, για να
«σπάσουν» το κρύο, μέχρι να τους πάρει ο ύπνος κουκουλωμένους με τσουβάλια.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας, από μωρά των φαναριών μέχρι αποστεωμένοι γέροντες που
θυμίζουν φιγούρες του Κίπλινγκ, ζουν και πεθαίνουν χωρίς αύριο. Πώς λοιπόν να
αντέξεις αυτή την εικόνα εσύ ο χορτασμένος δυτικός που είχες φτιάξει στο μυαλό
σου την εικόνα της Ινδίας από τα παραμύθια και τις ταινίες της Ναργκίς;
Μια, ακόμη, κατάρα
Άγνωστο αν αυτός ήταν ο λόγος που οδήγησε τον Κ. Σημίτη και την οικογένειά του
(μαζί με τη Δάφνη Σημίτη στην αποστολή μετείχε και η κόρη του Μαριλένα,
προφανώς παρακινημένη, όπως και οι σύζυγοι διαφόρων συνεργατών του
Πρωθυπουργού, από το «μυστήριο» της Ινδίας) στην Τζαϊπούρ. Το «διαμάντι της
Ινδίας». Που η ονομασία της δικαιολογείται μόνο από τα μνημειακά κτίρια των
μαχαραγιάδων, αλλά όχι από την τύχη που της έχει επιφυλάξει η διοίκηση του
κρατιδίου του Ρατζαστάν. Οι εικόνες είναι το ίδιο εφιαλτικές. Η φτώχεια και η
εξαθλίωση απερίγραπτη. Και το σοκ για τους τουρίστες διπλό, που
αντιλαμβάνονται πια ότι το πιο προσοδοφόρο «αξιοθέατο» της χώρας είναι αυτές
οι εικόνες. Για να φωτογραφήσεις τα ράκη πρέπει να πληρώσεις. Κι αν σε
πλησιάσει, πρέπει απαραιτήτως να τον ελεήσεις. Γιατί άλλωστε διάλεξε εσένα κι
όχι τον διπλανό σου; Κάποια δύναμη υποστηρίζουν τον έσπρωξε. Αυτή τη
δύναμη ουσιαστικά πληρώνεις. Για να έχεις την εύνοιά της. Αν δεν το κάνεις,
έχεις την κατάρα της. Δεισιδαιμονίες. Μία ακόμη στις τόσες…
Ο ελέφαντας
Ο κ. Σημίτης δεν είχε κανέναν τέτοιο φόβο στην Τζαϊπούρ. Με αστυνομική
συνοδεία κυκλοφορούσε παντού, αδύνατον να τον πιάσει το χέρι κάποιου από τα
ανθρώπινα ράκη. Στο Άμπερ Φορτ τώρα, το θερινό ανάκτορο των μαχαραγιάδων,
τέτοια περίπτωση δεν υπάρχει, γιατί ο χώρος φυλάσσεται αυστηρά είναι άλλωστε
από τα πιο αξιοθέατα της Τζαϊπούρ. Ο κ. Σημίτης θέλησε να επισκεφθεί το
ανάκτορο μαζί με τη σύζυγό του και την κόρη του. Να αισθανθεί κι αυτός ό,τι
και ένας κοινός τουρίστας. Που πηγαίνει στο Άμπερ Φορτ για έναν ακόμη λόγο: να
ζήσει την εμπειρία μιας βόλτας με ελέφαντα. Κακό είναι κι αυτό; Όχι, φυσικά…
Φαεινή ιδέα
Το κακό ξεκίνησε από την υπερπροστατευτικότητα ορισμένων πρωθυπουργικών
συμβούλων, που ως συνήθως έχουν κάτι… φαεινές ιδέες, μα κάτι ιδέες…
Κάποιοι λοιπόν του σύστησαν να ζητήσει την απαγόρευση προσέγγισης στο Άμπερ
Φορτ. Εκείνος το δέχθηκε ή το ενέκρινε κι έγινε το… κακό! Τα υπόλοιπα τα
«κίτρινα» τα γνωρίζετε, λίγο πολύ. Και για τον ελέφαντα, που δεν τον έλεγαν
βέβαια Μπουλί, ούτε ήταν… λευκός (!), ούτε πολύ περισσότερο έφερε…
έλκηθρο!! Και για τους χαρακτηρισμούς βασιλικός, αυτοκρατορικός κ.λπ., κ.λπ.
Ένας όμορφος νεαρός ελέφαντας ήταν ο καημένος που τον είχαν στολίσει με κάθε
λογής χαϊμαλιά και χράμια, και μια επίχρυση «κουρτίνα» στο κεφάλι και την
προβοσκίδα. Που θα «κιτρίνιζε» ακόμη περισσότερο αν μπορούσε να καταλάβει τι
έγινε στην Ελλάδα εξαιτίας μιας ανόητης υπόδειξης όσων ασχολούνται με τα του
Τύπου στο Μαξίμου…
Ευθύνες…
Υποδείξεις δεν κάνουμε μακριά από μας αυτή η συνήθεια. Αλλά κάποιος δεν
πρέπει από το υπουργείο των Εξωτερικών να υποδείξει στους διπλωματικούς
εκπροσώπους της χώρας πώς να κάνουν το καθήκον τους;
Ασφαλώς ο Γιώργος Παπανδρέου θα πληροφορηθεί από πρώτο χέρι (από τους
συναδέλφους του Δ. Ρέππα και Ν. Χριστοδουλάκη) την περίπτωση του πρέσβη στο Ν.
Δελχί κ. Ζέππου. Σε μας εναπόκειται η απλή συνεισφορά ότι ήταν το χειρότερο
οργανωμένο ταξίδι του Πρωθυπουργού στο εξωτερικό. Και η ευθύνη βαρύνει
αποκλειστικά τον πρέσβη στην Ινδία…
