ΗΘΟΠΟΙΟΣ

ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ: Κάποια στιγμή, όπως όλοι οι άνθρωποι!

ΕΛΠΙΖΕΙ: Στα νιάτα.

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΤΑΙ: Σχεδόν ποτέ!

ΑΝΗΣΥΧΕΙ: Για την υγεία των αγαπημένων του.

ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΕΙ: Την αλαζονεία και την αχαριστία.

ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ: Στην Ιαπωνία, με το Εθνικό Θέατρο, το 1973.

ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΑ: Ρεμπετοπαρέα με καλό κρασί.

ΒΙΒΛΙΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕΙ: Θεατρικά έργα και τον Σοφοκλή.

Τον ρόλο του ύπαρχου υποδύεται αυτήν την περίοδο ο Τάσος Χαλκιάς στο

κοινωνικό σίριαλ του Alpha «Θα σε δω στο πλοίο», και συμπρωταγωνιστεί με την

Άννα Παναγιωτοπούλου και τη Χρύσα Ρώπα στην θεατρική παράσταση που έχει γράψει

η Έλενα Ακρίτα «Η δίαιτα του αστροναύτη» (παρουσιάζεται στο θέατρο «Αλίκη»).

Ο Τάσος Χαλκιάς θεωρεί ότι τα ομορφότερα χρόνια του ήταν όταν σπούδαζε στη

Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, και δεν ξεχνάει τις πρώτες του δουλειές

τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση.

ΕΡ.: Πάνω απ’ όλα η φιλία;

ΑΠ.: Είναι η σημαντικότερη σχέση στους ανθρώπους. Όταν πραγματικά

υπάρχει σε όλο της το μεγαλείο, ξεπερνά κι αυτόν ακόμη τον έρωτα.

ΕΡ.: Ο Χάρης και ο Λεωνίδας μπορεί να είναι υπαρκτά πρόσωπα;

ΑΠ.: Και μπορούν και είναι, θα έλεγα, υπαρκτά πρόσωπα, αλλιώς δεν θα

κέρδιζαν τόσο πολύ την αγάπη του κόσμου.

ΕΡ.: Όμως ο Λεωνίδας (Γιώργος Παρτσαλάκης) κρατάει… μυστικά.

ΑΠ.: Ο Λεωνίδας δεν κρατάει μυστικά από τον Χάρη. Του έκρυψε μόνο την

ερωτική του σχέση με τη Βαλέρια, από ηθική ανασφάλεια.

ΕΡ.: Οι φίλοι στις δύσκολες στιγμές φαίνονται;

ΑΠ.: Κυρίως σ’ αυτές, για να μην πω ότι στις δύσκολες και μόνο στιγμές

δοκιμάζεται επί της ουσίας η φιλία.

ΕΡ.: «Θα σε δω στο πλοίο» (Alpha): Για ποιον λόγο θα πρέπει κάποιος να

το δει;

ΑΠ.: Είναι μια σειρά κοινωνική, τρυφερή, ρομαντική, πλούσια

συναισθηματική, ανθρώπινη, χαριτωμένη, ενίοτε περιπετειώδης και με πάρα πολύ

χιούμορ. Διαθέτει όλα τα συστατικά και έχει όλες τις προδιαγραφές για να

κερδίσει το ενδιαφέρον των τηλεθεατών.

ΕΡ.: Εσείς περνάτε καλά στις κρουαζιέρες;

ΑΠ.: Περνάμε υπέροχα, αλλά δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά με

αυτήν την παρέα. Και στα κάτεργα να μας είχαν, εμείς θα το διασκεδάζαμε.

ΕΡ.: Τι χαρήκατε περισσότερο, το ζεϊμπέκικο του Λεωνίδα ή την επιστροφή

της Βαλέριας (Μπέσυς Μάλφα);

ΑΠ.: Το ζεϊμπέκικο του Λεωνίδα ήταν η επιστροφή της Βαλέριας. Δεν θα

μπορούσε να υπάρχει το ένα χωρίς το άλλο.

ΕΡ.: Γιατί παιδεύετε σε αφάνταστο σημείο τον…. Μήτσο (έτσι αποκαλεί

τη Θεώνη Σκαλέρη).

ΑΠ.: Θα έλεγα πολύ απλά, γιατί όποιος αγαπάει παιδεύει. Δεν είναι παρά

ένα ερωτικό παιχνίδι και ο Χάρης δεν είναι σαδιστής.

ΕΡ.: Τι σας γοητεύει στη ζωή των ναυτικών;

ΑΠ.: Η θέα της απεραντοσύνης της θάλασσας είναι κάτι σαν την

αιωνιότητα.

ΕΡ.: Πώς χώρεσε το πλοίο μέσα στο… στούντιο;

ΑΠ.: Το θαύμα οφείλεται στον ταλαντούχο σκηνογράφο Νίκο Κασαπάκη, αλλά

κυρίως στον παραγωγό Παναγιώτη Πετρόπουλο που εφοδίασε τον Νίκο με χρόνο και

χρήμα.

ΕΡ.: Μπορείτε να φανταστείτε τη ζωή σας μακριά από το θέατρο;

ΑΠ.: Η φαντασία μου είναι «όπλο» της δουλειάς μου. Προς το παρόν έχω

επιλέξει να τη χρησιμοποιώ γι’ αυτήν και όχι μακριά απ’ αυτήν. Κι όσο αντέξω.

Θα φανεί στο χειροκρότημα.

ΕΡ.: Μακριά από την τηλεόραση;

ΑΠ.: Προς το παρόν και για το εγγύς μέλλον, όχι!

ΕΡ.: Θυμάστε τον πρώτο σας ρόλο στο σανίδι;

ΑΠ.: Δεν πάτησα σανίδι, αλλά το χώμα της ορχήστρας της Επιδαύρου.

ΕΡ.: Στη μικρή οθόνη;

ΑΠ.: Ήταν το 1979, στη σειρά του Κώστα Κουτσομύτη «Κόντρα στον άνεμο»,

με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ.

ΕΡ.: Τι έχετε κρατήσει από τη «Μαντάμ Σουσού»;

ΑΠ.: Την Άννα Παναγιωτοπούλου, βασικά, μες στην καρδιά μου.

ΕΡ.: Από το «Δεσποινίς διευθυντής»;

ΑΠ.: Τον αείμνηστο και πολυαγαπημένο φίλο και συνάδελφο Κώστα

Ρηγόπουλο.

ΕΡ.: Και από το «Λαβ σόρρυ»;

ΑΠ.: Ό,τι κι αν έχω κρατήσει εγώ, είναι πολύ λίγα μπροστά σ’ αυτά που

μείνανε στον κόσμο, που ακόμη μου χαρίζει την αγάπη του γι’ αυτή την

τηλεοπτική μου παρουσία.

ΕΡ.: Ο Σάκης ήταν τελικά ο πιο δημοφιλής… υδραυλικός;

ΑΠ.: Ο Σάκης ήταν τελικά ο πιο δημοφιλής άντρας και άνθρωπος, και ίσως

ο πιο δημοφιλής τηλεοπτικός μου ρόλος.

ΕΡ.: Δραματική Σχολή Εθνικού Θεάτρου: Ήταν όμορφα χρόνια;

ΑΠ.: Τα ομορφότερα της ζωής μου. Η αφετηρία μου για μια άλλη ζωή.

ΕΡ.: Η «Δωδέκατη νύχτα» του Σαίξπηρ ήταν παράσταση σταθμός;

ΑΠ.: Ήταν η πρώτη μου επικοινωνία με μια ολοκληρωμένη θεατρική δουλειά

και μάλιστα υπό το βάρος των πτυχιακών εξετάσεων της Δραματικής Σχολής του

Εθνικού Θεάτρου.

ΕΡ.: Ο ρόλος των ονείρων σας;

ΑΠ.: Είναι μπερδεμένος κάπου μες στα όνειρά μου. Μάλλον χάθηκε στη δίνη

των ξεχασμένων και χαμένων ονείρων.

ΕΡ.: Ένας θεατρικός ρόλος που θα θέλατε πολύ να ερμηνεύσετε;

ΑΠ.: Ο «Οιδίπους τύραννος», αν μ’ αξιώσει ο Θεός.

ΕΡ.: Σκέπτεστε κάποια στιγμή να περάσετε πίσω από την κάμερα;

ΑΠ.: Πίσω από την κάμερα, όχι· πίσω από τη σκηνή, ναι.

ΕΡ.: Ή να ασχοληθείτε με το γράψιμο;

ΑΠ.: Ασχολούμαι.

ΕΡ.: Τι σας πληγώνει σήμερα στον χώρο σας;

ΑΠ.: Η αμετροέπεια ορισμένων ανθρώπων στα λόγια, στις πράξεις, αλλά και

στο παίξιμό τους, καθώς και η υπερεκτίμηση ορισμένων άλλων.

ΕΡ.: Εάν ξαναρχίζατε την καριέρα σας, τι θα αποφεύγατε;

ΑΠ.: Το να είμαι τόσο καλό «παιδί…», όχι εις βάρος του χαρακτήρα μου,

απλά θα τον κάλυπτα… ας πούμε.

Τελευταία Νέα