Αργύρης Πεδουλάκης: Δεν είναι όλοι οι Αθηναίοι στην ίδια μοίρα

Στους δύσκολους καιρούς που περνάει το μπάσκετ, μία ομάδα, το Περιστέρι,

αποτελεί το καλύτερο τονωτικό. Πρωτοπόρο στην Α1, προσφέρει και θέαμα που

φέρνει πίσω τον κόσμο στα γήπεδα. Ο Αργύρης Πεδουλάκης, αρχιτέκτονας αυτού του

δημιουργήματος, μιλάει στη «SUPER ΟΜΑΔΑ» ξεκαθαρίζοντας πως όλα είναι

αποτέλεσμα ομαδικής και οργανωμένης δουλειάς. Το όνειρό του είναι να

αποτελέσει το Περιστέρι πρότυπο όχι μόνο για το αθλητικό κίνημα αλλά και για

άλλους φορείς της Δυτικής Αθήνας, έτσι ώστε η μεγάλη αυτή περιοχή να μπορέσει

να διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλον.

Το θέαμα που παρουσιάζει φέτος το Περιστέρι είναι υψηλού επιπέδου και μπορεί

να λειτουργήσει ως… αντίδοτο στην εξαφάνιση του κόσμου από τα γήπεδα. Ποια

είναι όμως η γνώμη τού καθ’ ύλην αρμόδιου για τη χημική ένωση που λέγεται «Περιστέρι»;

«Ο κόσμος έχει βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια και γι’αυτό ανταποκρίνεται σε αυτό

που του προσφέρουμε εμείς και ο Πανιώνιος. Δηλαδή ένα νέο πρότυπο, το οποίο

θεωρώ πως θα ακολουθήσουν και άλλες ομάδες στο μέλλον, σε μια εποχή μάλιστα

που το μπάτζετ τους θα είναι μικρότερο.

Φέτος παρουσιάζουμε ένα νέο μοντέλο με νέους παίκτες, διψασμένους γι’ αυτό που

κάνουν. Αυτό που παρουσιάζουμε δεν είναι απλός ενθουσιασμός. Είναι αποτέλεσμα

συντονισμένης δουλειάς. Ο Παπαμακάριος είναι μαζί μας 4 χρόνια, ο Πελεκάνος 3,

ο Τσαρτσαρής 2. Εκτός από τους προπονητές, τους προσέχουν διαιτολόγοι και

γυμναστές, ενώ έχουν ακόμα και ψυχολογική βοήθεια ώστε να βελτιώσουν τα σημεία

που υστερούν», λέει ο Αργύρης Πεδουλάκης, ο οποίος τουλάχιστον στα μάτια ενός

παίκτη που πάει για πρώτη φορά στην ομάδα θα μπορούσε να θυμίζει διοικητή των

ΟΥΚ (Ομάδες Υποβρυχίων Καταστροφών), τα οποία φημίζονται για τη σκληρή

προετοιμασία των νεοσύλλεκτων. «Όποιος έρχεται στο Περιστέρι περνάει πολύ

δύσκολα στην αρχή, γιατί πρέπει να δούμε πόσο αντέχει στις δύσκολες συνθήκες.

Δεν είναι θέμα καψωνιού».

Έξω από το παρκέ

Ο Αργύρης Πεδουλάκης δεν ξεχνάει τους συνεργάτες του, από τους βοηθούς του

(Κουστένης), τον μάνατζερ (Ζαφειρόπουλος), τον γυμναστή (Γρεκός), τους

φυσικοθεραπευτές (Βασιλείου – Σακελλαρίδης) μέχρι τη… μαμά του λόχου, τον

φροντιστή Δημήτρη Αντωνόπουλο. Με αυτούς περνάει πολλές ώρες και έχει μεγάλη

βοήθεια, αλλά υπάρχουν και κάποιοι εκτός γηπέδου.

«Το Περιστέρι έχει φθάσει εκεί που είναι, γιατί έχει διοικητική ευρυθμία.

Υπάρχει ένας άνθρωπος με προσωπικότητα, συναισθηματικά δεμένος με τον σύλλογο,

ο Ανδρέας Κορασίδης, ο οποίος είναι πάντα δίπλα και λειτουργεί σαν ομπρέλα για

την ομάδα, ενώ οι δύο άνθρωποι που εκπροσωπούν τη διοίκηση στο αγωνιστικό

μέρος, ο πρόεδρος Τζορτζής Γκαρμπολάς και ο Φίλιππος Κότσης, είναι οι αφανείς

εργάτες μιας μεγάλης δουλειάς».

«Παγκοσμιοποίηση»

Το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ σαφώς και τον απασχολεί, ενώ βλέπει λίγο πιο

μακριά:

«Το 2004 είναι μπροστά μας. Μετά το χαστούκι που τρώμε τώρα μπορεί να έρθει η

άνοιξη, όπως και για να φθάσουμε στο 1987 έπρεπε να μείνουμε εκτός ευρωμπάσκετ

το 1985 και να γίνει από τον Κώστα Πολίτη η ανανέωση. Όμως τώρα θέλει προσοχή.

Οι Ανατολικοί περιμένουν «διψασμένοι» και πιο μάχιμοι ­ σε αντίθεση μ’ εμάς

που… μαλθακέψαμε ­ να μπουν στο κόλπο και ο ανταγωνισμός θα είναι μεγάλος.

Πρέπει να πούμε την αλήθεια στους παίκτες και να μην επαναπαύονται στα καλά

λόγια, γιατί αύριο η αγορά μπορεί να τους αποβάλει. Η παγκοσμιοποίηση είναι

πλέον γεγονός».

Οι παίκτες μου είναι… μαγκάκια

Δεν είναι εύκολο να τα καταφέρεις όταν έχεις αντιπάλους με μεγαλύτερο

μπάτζετ, όνομα, ιστορία, εμπειρία, μηχανισμούς κ.λπ. Για μας είναι σημαντικό

πως αρέσουμε στον κόσμο μας και έχουμε καταφέρει να γίνουμε ανταγωνιστικοί

Το ρητό «οι παίκτες κάνουν μάγκα τον προπονητή» ο Αργύρης Πεδουλάκης το

γνωρίζει πολύ καλά, αλλά όταν έρχεται η ώρα να του το θυμίσουμε μάς

προλαβαίνει, δείχνοντας για μία ακόμα φορά πως κάνει πράξη το δικό του πιστεύω

ότι οι παίκτες είναι οι πρωταγωνιστές.

«Οι παίκτες μου έχουν δείξει πως είναι μαγκάκια και ειλικρινά τούς χαίρομαι»

λέει και στάζει μέλι μιλώντας για τα… παιδιά του.

«Είναι πολύ καλή παρέα, ομάδα και έξω από το γήπεδο. Διασκεδάζουν, μαζί,

βγαίνουν με τις κοπέλες τους αλλά πρώτα απ’ όλα σέβονται ο ένας τον άλλο. Σαν

χαρακτήρες; Οι καλύτεροι. Θέλω να απολαμβάνουν αυτό που κάνουν και να παίζουν

καλό μπάσκετ χωρίς ποτέ να χαλούν την παρέα. Μέσα σε αυτό το σύνολο ο

προπονητής αποβάλλει την εξουσία που έχει ως κόουτς και υπάρχει έτσι η καλή

συνεργασία».

Όσο για στόχους; Η λέξη «τίτλος» δεν ακούγεται στο Περιστέρι αλλά ούτε

δημιουργεί και άγχος και ας είναι η ομάδα πολύ κοντά στον άτυπο τίτλο της

«πρωταθλήτριας χειμώνα» για πρώτη φορά στην ιστορία της.

«Ας είμαστε ρεαλιστές. Δεν είναι εύκολο να τα καταφέρεις όταν έχεις αντιπάλους

με μεγαλύτερο μπάτζετ, όνομα, ιστορία, εμπειρία, μηχανισμούς κ.λπ. Για μας

είναι σημαντικό πως αρέσουμε στον κόσμο μας και έχουμε καταφέρει να γίνουμε

ανταγωνιστικοί και σοβαροί. Έχουμε κάνει την υπέρβασή μας. Ο στόχος να

σταθούμε αξιοπρεπώς στην Ευρωλίγκα επιτεύχθηκε και ο άλλος είναι να πάμε ένα

βήμα παραπάνω από πέρυσι στο πρωτάθλημα. Στο τέλος θα κάνουμε ταμείο, αφού

προς το παρόν κοιτάμε ξεχωριστά κάθε παιχνίδι».

Πώς όμως έφτασε η ομάδα να έχει αυτό το εξαιρετικό κλίμα και κυρίως τις

σχέσεις αλληλοσεβασμού μεταξύ παικτών και προπονητή;

Πρώτα το σύνολο

Ο κόουτς μάς λύνει την απορία: «Πριν μερικά χρόνια τόσο εγώ όσο και η ομάδα

πήραμε ένα μεγάλο ρίσκο. Αν και πήγαμε στα πλέι-οφ με 15 νίκες από το

πρωτάθλημα, σε αυτούς τους αγώνες αφήσαμε έξω τον καλύτερό μας παίκτη, τον

Μίλαν Γκούροβιτς και χάσαμε την έξοδο στην Ευρώπη. Ήταν δύσκολη απόφαση, αλλά

ήξερα πως μόνο έτσι μπορείς να επιβάλεις νόμους και να δημιουργήσεις κάποιες

σχέσεις. Ο Μίλαν που είχε υποπέσει σε παράπτωμα που είχε να κάνει με αυτές τις

σχέσεις, κατάλαβε το λάθος του. Αργότερα έφυγε άλλος παίκτης μας που πήγε να

χτυπήσει συμπαίκτη του. Όλοι ξέρουν πλέον πως πάνω απ’ όλα είναι το σύνολο και

όποιος το ξεχάσει δεν έχει θέση στην ομάδα. Οι ανθρώπινες σχέσεις και αξίες

είναι το σημαντικότερο κομμάτι. Σαν τον ομφάλιο λώρο που κόβεται από την αρχή,

πρέπει να είναι ξεκάθαρες. Πολλές φορές μετράει βέβαια και η ικανότητα του

παίκτη να ενταχθεί στο σύνολο».

Πώς όμως ηρεμεί αυτά τα νέα παιδιά, όταν νιώθουν αδικημένα από το σύστημα,

μέσα στο παιχνίδι;

«Τους λέω να μην ψάχνουν ποτέ άλλοθι και να κοιτούν αυτοί τι κάνουν. Και τους

θυμίζω πως αν για παράδειγμα αδικηθούν από τη διαιτησία το παθαίνουν σε ένα

παιχνίδι. Εδώ στα δικαστήρια πολλές φορές καταδικάζονται αθώοι και εκεί είναι

η πραγματική ζωή».

Ευαίσθητος

Άνθρωπος με ευαισθησίες ο Αργύρης Πεδουλάκης είναι από αυτούς που δεν θα πάνε

τυχαία σε μία εκδήλωση για άτομα με ειδικές ανάγκες. Ευγενής άνθρωπος από τη

φύση του ο τεχνικός του Περιστερίου, όποτε τού δοθεί η ευκαιρία είτε μέσω του

συλλόγου είτε προσωπικά βρίσκεται κοντά σε αυτούς τους συνανθρώπους μας.

«Μια χώρα δείχνει τον πολιτισμό και την ποιότητά της από τον τρόπο με τον

οποίο σέβεται τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Αν και έχουν γίνει βήματα μπροστά,

ακόμα βρισκόμαστε πολύ πίσω στο συγκεκριμένο τομέα. Δεν μπορείς να ζεις εσύ

και να μην σε νοιάζει καθόλου πώς ζει ο διπλανός σου. Εδώ είναι που έρχεται να

συμπληρώσει τη μόρφωση η παιδεία, αφού ο συνδυασμός των δύο αυτών στοιχείων

είναι ιδανικός».

Εκτός από τα δικά του παιδιά (την 4χρονη Δανάη και τον αβάπτιστο γιο του) που

έχει με την αγαπημένη του Αγγελική, ο 37χρονος κόουτς προσπαθεί να βοηθήσει

στο συγκεκριμένο τομέα και τους παίκτες του στην ομάδα:

«Προσπαθώ από αυτό το απόσταγμα εμπειριών που είχα ως παίκτης να τους βοηθήσω

ώστε να μην υποπέσουν στα ίδια λάθη. Ο προπονητής πρέπει να είναι και

παιδαγωγός, και στα παιδιά εκτός από το να δείχνει συστήματα θα πρέπει να

καλλιεργεί και τις ανθρώπινες σχέσεις. Η ικανοποίηση που λαμβάνεις αργότερα

βλέποντας τη δημιουργία είναι απίστευτη. Δεκαεφτάχρονα παιδιά μεγαλώνουν,

γίνονται άντρες, παίζουν στην Εθνική, πραγματοποιούν σιγά σιγά τα όνειρά τους.

Τι καλύτερο να αποκομίσεις από αυτό το θέαμα; «.

Κόουτς από τα… 20

Το μικρόβιο της προπονητικής είχε μπει μέσα του από τα 20 χρόνια του, όταν

όντας παίκτης στο Περιστέρι το 1984, ασχολιόταν και ερασιτεχνικά ως

προπονητής. Οι φιλοδοξίες του μπορεί να είναι μεγάλες αλλά κάτι άλλο είναι πιο

σημαντικό στον τρόπο σκέψης του.

«Σε όποια ομάδα δουλεύω με ενδιαφέρει να έχω άριστο κλίμα και να μπορώ να

εφαρμόσω τη φιλοσοφία μου. Αν δω πως κάπου δεν μπορώ να συνδυάσω αυτά τα δύο,

τότε δεν θα δεχτώ ακόμα και μία δελεαστική πρόταση. Το θέμα είναι να αγαπάς τη

δουλειά σου και να σε γεμίζει. Τότε είσαι ευτυχισμένος» λέει.

Δεν είναι τυχαίο πως βάζει σε δεύτερη μοίρα το οικονομικό μέρος ενώ θα

πληρωθεί αφού πρώτα έχουν πληρωθεί όλοι οι παίκτες του: «Το χρήμα είναι

απαραίτητο στη ζωή αλλά υπάρχει μία ιεραρχία και το τι βάζεις πιο πάνω, το

πνεύμα ή την ύλη. Δεν είναι πιστεύω το πρωτεύον. Όταν βάζεις μπροστά το

«εμείς», πρέπει να το αποδεικνύεις και στην πράξη. Τα παιδιά έχουν τρομερή

αντίληψη και νιώθουν πολλά πράγματα».

Οι ξένοι

Το καλοκαίρι που πέρασε δέχτηκε σκληρή κριτική για την επιλογή δύο κοντών

ξένων: «Δεν αδικώ όσους με κατηγόρησαν διότι ίσως αγνοούσαν τρία βασικά

στοιχεία. Άλλαξε ένας βασικότατος κανονισμός όπως τα 24». Καλά πόιντ γκαρντ

δεν βγαίνουν πλέον εύκολα και τρίτον δεν ήξεραν τον Πελεκάνο, τον οποίο δεν

μπορούσα να θυσιάσω όπως και τον Τσαρτσαρή.

Έτσι ο Φορντ ήταν δεδομένος και ο Ντίνκινς κατάλαβε πως βγάζοντας τα

συγκεκριμένα στοιχεία του οργανωτή και όχι του εκτελεστή, θα κερδίζαμε όλοι».

Ας μας μιμηθούν…

«Το Περιστέρι μπορεί να λειτουργήσει ως πρότυπο για πολλούς φορείς της Δυτικής

Αθήνας, μιας περιοχής που μοιάζει αδικημένη και υποβαθμισμένη, αλλά ουσιαστικά

έχει πάρει ό,τι της αξίζει με βάση αυτά που διεκδίκησε και τον τρόπο με τον

οποίο το έκανε».

Ο πόνος του Αργύρη Πεδουλάκη για την περιοχή του Περιστερίου και γενικά για τη

Δυτική Αθήνα (γέννημα θρέμμα Περιστεριώτης) είναι μεγάλος. Είναι λογικό

ξεχωρίζοντας στον δικό του τομέα, να θέλει κάποια στιγμή να δει το εξαιρετικό

μοντέλο (από άποψη δουλειάς, λειτουργίας, αποτελέσματος, και τρόπου

διεκδίκησης αυτών που του ανήκουν) της ομάδας που προπονεί και που ουσιαστικά

έχει φτιάξει, να λειτουργήσει και σε άλλους τομείς της κοινωνικής ζωής της

περιοχής.

Πέρα από το ποτάμι…

«Αυτή η ομάδα λειτουργούσε αντιστρόφως ανάλογα από την περιοχή, διότι ευτύχησε

να έχει ανθρώπους ιδεολόγους, με μεράκι και όραμα που ήθελαν να προσφέρουν στα

κοινά, πράγμα σπάνιο στις μέρες μας. Η συνοικία, η πόλη μας και γενικά η

Δυτική Αθήνα αντιμετωπίζει βιοποριστικά προβλήματα στο σύνολό της και μάλιστα

υπάρχουν περιοχές που είναι ακόμα πιο υποβαθμισμένες. Και όμως ό,τι αξίζεις

παίρνεις, διότι θα έπρεπε μέσω διαφόρων φορέων, πολιτικών, κοινωνικών κ.λπ. να

υπάρχει μία φωνή που να διεκδικεί δικαιώματα και καλύτερη ποιότητα ζωής» λέει

ο τεχνικός του Περιστερίου που κάποτε στη Θεσσαλονίκη, όταν του είχαν πει

«εσείς οι Αθηναίοι περνάτε καλά…» τούς είχε απαντήσει: «Για ελάτε μετά το

ποτάμι να δείτε. Δεν είναι όλοι οι Αθηναίοι στην ίδια μοίρα».

Και σήμερα επιμένει: «Δεν είναι δυνατόν να χρειάζεται κάποιος από την περιοχή

μας μιάμιση ώρα για να πάει το παιδί του μια καθημερινή στο Παίδων. Είμαι

τοπικιστής με την έννοια πως δεν μπορώ να βλέπω την αδικία δίπλα μου και να μη

μιλάω» συνεχίζει ελπίζοντας κάποιοι να ακολουθήσουν το παράδειγμα της ομάδας

του, που θυμίζει (ιδιαίτερα εφέτος) καλοκουρδισμένη μηχανή σε όλους τους

τομείς. «Οι άνθρωποι κάθε φορέα μπορούν να λειτουργήσουν έτσι με την ίδια

φιλοσοφία που έχουμε εμείς στην ομάδα» λέει και δεν είναι τυχαίο που λατρεύει

και κυρίως θαυμάζει την αρχαία Ελλάδα: «Θεωρώ πως ό,τι καλύτερο και μεγαλύτερο

φτιάχτηκε σε αυτόν τον κόσμο ήταν από τους αρχαίους Έλληνες. Δεν είναι τυχαίο

πως ακόμα και σήμερα σε ελάχιστα πράγματα έχουν ξεπεραστεί οι Έλληνες

φιλόσοφοι. Η μόνη διέξοδος είναι η παιδεία και ο πολιτισμός».

Στην εποχή του «εγώ»

Ο Αργύρης Πεδουλάκης δείχνει ότι «μπορούμε να φτιάξουμε μία καλύτερη ζωή με

πρότυπο την ιδανική πολιτεία του Πλάτωνα και την Καινή Διαθήκη που έχουν τα

ιδανικά στοιχεία. Δυστυχώς ζούμε την εποχή τού εγώ και αν δεν έρθει η εποχή

της συλλογικότητας δεν θα προχωρήσουμε» καταλήγει ο 37χρονος κόουτς που

εισπράττει τουλάχιστον την ικανοποίηση από τα πρόσωπα των Περιστεριωτών: «Όταν

μπορείς έστω και για ένα βράδυ, να κάνεις τον άνθρωπο που δεν έχει συνηθίσει

να πηγαίνει με τον πλούσιο και τον δυνατό αλλά μένει στη γειτονιά του, να

κοιμηθεί χαρούμενος ξεχνώντας για λίγο τα προβλήματά του, τότε είσαι

ευτυχισμένος και αντιλαμβανόμαστε την χαρά που παίρνει ο κόσμος από εμάς».