Γλωσσικά ολισθήματα, που εμφανίζονται όλο και συχνότερα στις ειδήσεις ή

στις εκπομπές λόγου στην τηλεόραση, σχολιάζει ο κ. Κωνσταντίνος Ι. Βαθιώτης,

δικηγόρος, από την Αθήνα:

«Η διαρκώς αυξανόμενη προσφορά τηλεοπτικού λόγου από τους σταθμούς της

ελληνικής τηλεόρασης δυστυχώς δεν συνοδεύεται από την απαραίτητη γνώση της

ελληνικής γλώσσας· τουναντίον, πενιχρά Ελληνικά υπό τον μανδύα παγίων

δημοσιογραφικών εκφράσεων γίνονται συχνά το όχημα ελληνοκτόνου μεταφοράς ακόμη

και της πιο απλής ανθρώπινης σκέψης. Όταν, μάλιστα, τα κακά ελληνικά

ακούγονται από ανθρώπους που καυχώνται ότι είναι λάτρεις της ελληνικής

γλώσσας, τότε τι να πει κανείς για τον απλό αθλητικό ρεπόρτερ που συστηματικά

κατακρεουργεί λ.χ. τη φράση »ζητώ την κεφαλήν σου επί πίνακι», αλλοιώνοντας

τη δοτική »πίνακι» σε »πινάκι» (βλ. π.χ. αθλητικό ρεπορτάζ στο κεντρικό

δελτίο του Star το Σάββατο, 21.10.2000)! Προσφάτως, στην πρωινή εκπομπή

»Σήμερα με την Άννα», η παρουσιάστρια (απευθυνόμενη στον συνεργάτη της)

χρησιμοποίησε αύξηση σ’ αυτήν την καταταλαιπωρημένη προστακτική αορίστου:

»Διέκοψε τώρα για να πω κάτι που θέλω!». Μπορεί, όντως, στη γλώσσα να μας

έρχεται πιο εύκολα ο τύπος με τη συλλαβική ή φωνηεντική αύξηση, π.χ.

»επέτρεψέ μου!», »αντέγραψε!», »επέλεξε!», »υπέγραψε!», »παρήγγειλε»

κ.λπ., μπορεί σ’ ένα από τα ποιήματα του Καβάφη να χρησιμοποιείται η

προστακτική »Επέστρεφε» (επιχείρημα αδύναμο για γλωσσική χρήση που δεν αφορά

τη λογοτεχνία), αρκεί όμως να σκεφθούμε τόσο τα ρήματα »αναπνέω» και

»απαντώ», τα οποία, ακόμη και από τον πιο αδαή ή αμελή χρήστη, με πολύ

μεγάλη δυσκολία θα μετατρέπονταν σε »ανέπνευσε! » και »απήντησε!», όσο και

το β’ πληθυντικό πρόσωπο όλων των παραπάνω ρημάτων, όπου κανείς δεν

χρησιμοποιεί την αύξηση. Το αν, βεβαίως, αυτή η »άμουση» ­ κατά τον

χαρακτηρισμό του Γ. Χάρη, Που… και που…, »ΤΑ ΝΕΑ», ένθ. περιοδ. »Τα

Πρόσωπα», 17.6.2000, σ. R07 ­ προστακτική, που τόση σύγχυση δημιουργεί μεταξύ

προστακτικής και οριστικής αορίστου ή παρατατικού, επικρατήσει τελικώς ως διά

της χρήσεως ορθή, είναι ένα ερώτημα που αφορά πλήθος λέξεων ή φράσεων

αλλοιούμενων καθημερινώς από τους ανεπαρκείς χρήστες της Ελληνικής: βλ. π.χ.

»ανταπεξέρχομαι» αντί του ορθού »αντεπεξέρχομαι», »έχω αποτανθεί» αντί

»έχω αποταθεί», »χειρούργος» αντί »χειρουργός», »ως αναφορά» αντί

»όσον αφορά», »του επικεφαλή» αντί »του επικεφαλής», και πολλά άλλα, ων

ουκ έστιν αριθμός. Έχω, ωστόσο, την εντύπωση ότι η διάθεση για αντίσταση κατά

του λάθους και για μεταλαμπάδευση του ορθού μπορεί να αναστρέψει το ρεύμα της

στρέβλωσης, η οποία μάλλον δεν σχετίζεται με τη μουσική της γλώσσας (η μουσική

άλλωστε επιτάσσει να λέμε »πρόσθεσε» και όχι »προσέθεσε»!), αλλά δυστυχώς

με την άγνοια περί του ορθού».