Αναζήτηση
Χαμηλώνοντας τους τόνους μπορεί να κινδυνεύουμε να πάθουμε ατονία, αφωνία ή
υποθερμία, αλλά σίγουρα δεν θα αρθούμε στο ύψος του λειτουργήματος ή των
περιστάσεων. Η κατάσταση που επικρατεί γύρω μας υπάρχει και μας επηρεάζει
ανεξάρτητα από τις αποφάσεις ή τους εξορκισμούς των κομματικών οργάνων.
Κατάματα κοιταζόμαστε
πριν το αδελφικό ή το θανάσιμο
αγκάλιασμα
ν’ αποφασίσουμε
Γ. Απαρθινού, Αναθεώρηση
Θα ασχοληθώ λοιπόν, με τρία υπο-φαινόμενα της επικαιρότητας (τα «συμψηφιστικά»
μέτρα, τις συνέπειες της διαπλοκής και τους ιδανικούς ανίκανους) χωρίς να
δηλώνω αφελής ή αθώος ως προς τι ή ποιος πραγματικά φταίει.
* Ποιοι είναι αυτοί που εισπήδησαν στη ζωή και στη σκέψη μας, τάζοντάς μας
(ευρωπαϊκούς) λαγούς και (εκσυγχρονιστικά) πετραχήλια και τώρα ανακρούουν
πρύμναν; Ποιοι είναι αυτοί που δεν φτάνει ότι άλλαξαν τα πολιτικά μας ήθη και
έθιμα (κατηγορώντας όλους, πλην των εαυτών τους, ως παλαιομοδίτες), αλλά ακόμα
και τώρα προσπαθούν να μας ξεγελάσουν, πουλώντας μας «εξυπηρετήσεις»; Λες και
αυτοί είναι κονκουεσταντόρες και εμείς ιθαγενείς. Πνίγηκαν πέντε, ας
καταργήσουμε δέκα φόρους για να κατευνάσουμε την κοινή γνώμη κι ας προσλάβουμε
ορισμένους συγγενείς στο Δημόσιο. Κάηκαν δέκα, ας βάλουμε στο Σύνταγμα μια πιο
αυστηρή διάταξη για την αναδάσωση κι ας αυξήσουμε τους μισθούς των
πυροσβεστών. Σκοτώθηκαν είκοσι, ας αλλάξουμε τους κανονισμούς, ας συγχωνευθούν
δυο – τρεις εταιρείες και ας βοηθήσουμε να εκλεγεί κάποιος εκπρόσωπος των
θυμάτων στον οικείο δήμο.
Συμψηφισμός σε όλα. Άνθρωποι, δάνεια, εκλογές ανακατεύονται στο ίδιο καζάνι.
Όλα επιτρέπονται πλην της ανακάλυψης και ανάδειξης της αλήθειας. Μαγική
συνταγή: τα νέα μέτρα. Νέα μέτρα που βελτιώνουν όσα μέτρα είχαν ληφθεί
προηγουμένως ως αναγκαία για να εκσυγχρονίσουν τα παλαιότερα κ.ο.κ.
Λες και με «το μέτρο» (ή τα μέτρα) ζούμε και πεθαίνουμε (ή καλύτερα:
δικαιώνεται ή απαξιώνεται η ζωή και ο θάνατός μας). Δεν υπάρχει υπεύθυνος για
τα απρόσφορα μέτρα του χθες. Φταίει μάλλον το ριζικό του λαού μας. Δεν ξέρω αν
το ΠΑΣΟΚ μοιάζει με τους Έλληνες (που θέλουν να ‘ναι αριστεροί με κότερο,
κοσμικοί με λαϊκές συνήθειες, οικολόγοι με αυθαίρετο) ή οι Έλληνες μοιάζουν με
το ΠΑΣΟΚ (όλοι χωράνε αρκεί να μη μιλάνε και να συγχωράνε).
Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο: χείριστο μάθημα πολιτικής ηθικής.
* Κυνηγήσαμε τους αγρότες επειδή λέγαμε δεν εκσυγχρονίζονται με ταχείς
ρυθμούς. Συκοφαντήσαμε τους φοιτητές, επειδή λέγαμε δεν αντέχουν τον
ευρωπαϊκό ανταγωνισμό. Καταγγείλαμε τους παπάδες επειδή λέγαμε πρεσβεύουν
αντιδραστικές/αναχρονιστικές δοξασίες. Στριμώχνουμε τους εργαζομένους, επειδή
λέμε αυτοί είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την ανεργία και τον κοινωνικό
αποκλεισμό. Μόνο με τους «υπερ-άνω» δεν ασχοληθήκαμε, επειδή λέμε αυτοί
στηρίζουν το καθεστώς. Κι όμως, φοβάμαι ότι πολύ γρήγορα θα φωνάξουμε όλους
τους «καταφρονεμένους» για να μας σώσουν από τα διαπλεκόμενα που θα
στραγγαλίζουν εκτός από την αγοραία πλέον Δημοκρατία μας και ό,τι θα ‘χει
απομείνει από την κοινωνική μας συνοχή. Αν προστρέξουν, θα πρέπει να
δικαστούμε για το λάθος μας να τους θεωρήσουμε Έλληνες β’ διαλογής. Αν δεν
προστρέξουν, ποια ιστορία θα μας (κατα)δικάσει για το έγκλημα του
επιχειρηθέντος (δια)χωρισμού Δημοκρατίας – πολιτών;
* Φέρουν τίτλους (ακαδημαϊκούς, κομματικούς, ακόμα και ευγενείας), προσ-φέρουν
γην και ύδωρ (σε Αρχηγούς, σε Επιτελεία, σε Συμμαχίες), δια-φέρουν από τους
άλλους (σε στυλ, σε γλώσσα, σε δίκτυα υπο-στήριξης).
Κι όμως τίποτα δεν μπορούν να κατα-φέρουν. Ιδανικοί ανίκανοι. Οι περισσότεροι
συνιστούν απλές «κατασκευές» (των ΜΜΕ ή των πολιτικών διαδρόμων ή των
ενδιαφερόμενων χορηγών). Ορισμένοι προσγειώθηκαν από το πουθενά, ως
«αριστίνδην» UFO και τρέχουν να προλάβουν να φτιάξουν τον ιστό τους, πριν
σβήσουν τα φώτα της (τ)ράμπας. Ελάχιστοι γνωρίζουν τι πρέπει να κάνουν, αλλά
φοβούνται. Όλοι όμως έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Την κρίσιμη στιγμή
αποφεύγουν την ανάληψη της ατομικής ευθύνης, πολιτικής ή άλλης. Το άγος όμως
δεν φεύγει με δικαστικές αποφάσεις ούτε με εκλογικά διλήμματα. Πρέπει στα τρία
Φ των ιδανικών ανίκανων (φούσκες, φύκια, φούμαρα) να απαντήσουμε με τρία Ε
(έλεγχος, εκκαθάριση, εναλλαγή). Μόνον έτσι θα αναπαυθούν οι κάθε λογής
αδικοχαμένοι.
ΥΓ: Μήπως ήρθε η ώρα να διαλυθούν (ή έστω να μείνουν χωρίς «πελάτες») αυτοί οι
Όμιλοι και οι παρεούλες, μέσα στις οποίες εκκολάπτονται τα πολιτικά και
ιδεολογικά δίχτυα του ναυαγισμένου σοσιαλισμού; Ας είναι αυτή η πρώτη υπόσχεση
της διαπλοκοαπαλλαγής.
Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής της Εγκληματολογίας στο Τμήμα
Επικοινωνίας και ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
