Αναζήτηση
|
|
Μοιρολατρία… Συμβιβασμός με το «έλλειμμα δύναμης» μιας ηπείρου που ούτε
θέλει, ούτε φαίνεται να πιστεύει ότι μπορεί να δώσει λύση στο Γιουγκοσλαβικό
δράμα, συμπεριφερόμενη συνεχώς ως πολιτικός «νάνος», ενώ την ίδια στιγμή ο
«γίγαντας» από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και θέλει και μπορεί: Θέλει να
ηγείται και μπορεί να μετατρέπει τον ατυχή «νάνο» σε «υποστύλωμα» των
μονομερών επιλογών του. Ο δε τρίτος της «παρέας» (ΟΗΕ) ασκεί, απλώς, χρέη
«εκπροσώπου Τύπου» του «γίγαντα». Η σουρεαλιστική αυτή σκηνή έρχεται, νομίζω,
στο νου κάθε ανήσυχου πολίτη του πλανήτη, ο οποίος παρακολουθεί το «έγκλημα
χωρίς τιμωρία» του σφυροκοπήματος μιας ευρωπαϊκης χώρας, της Γιουγκοσλαβίας,
από την πολεμική μηχανή «πολυτελείας» ευρωπαϊκών αλλά (κυρίως) εξωευρωπαϊκών
δυνάμεων, που «τιμωρούν, άρα υπάρχουν». Οι μόνοι που φαίνεται να μην
«υπάρχουν» είναι ο «νάνος» του «θιάσου», η Ε.Ε., αλλά και ο ατυχής κ. Κόφι
Ανάν που αρκείται στο «ρόλο» του «εκπροσώπου Τύπου» του ΝΑΤΟ, μετατρεπόμενος,
ατυχώς, σε γενικό γραμματέα όχι του «Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών», αλλά του
«Οργανισμού Ηνωμένων Πολιτειών».
Και, αλήθεια, τι είναι αυτό που θέλει το ΝΑΤΟ και δεν το πραγματοποιεί; Από το
1990 έχει «υλοποιήσει» την «Καταιγίδα της ερήμου» στο Κουβέιτ, την στάθμευση
δυνάμεών του («μεταμφιεσμένες» σε Κυανόκρανους) στην τέως ενιαία Γιουγκοσλαβία
και στην Αλβανία, τους βομβαρδισμούς στο Ιράκ και το Σουδάν, και τώρα την
απροσχημάτιστη επέμβαση «Καταιγίδα των Βαλκανίων» για ανθρωπιστικούς λόγους!
σε μία χώρα που εφάπτεται, κυριολεκτικά, με την Ε.Ε.
Η εικόνα που σχηματίζεται είναι αναπόφευκτα ιλαροτραγική, αφού το γιγαντιαίο
ΝΑΤΟ κάνει αυτό που θέλει, δαιμονοποιώντας διάφορες καταστάσεις για να
νομιμοποιεί τις απροκάλυπτες επεμβάσεις του, η δε «νανοειδής» Ε.Ε. κάνει αυτό
που της επιβάλλουν, και η «πόρτα του φρενοκομείου» ανοίγει διάπλατα.
Κανείς από τους ηγέτες της ηπείρου μας δεν αντιλαμβάνεται ότι η «Agenda 2000»,
το «Πακέτο Σαντέρ», η «αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής», η ΟΝΕ και
το ευρώ θα μετατραπούν σε απλές γραφικές αναμνήσεις αν η σύρραξη γενικευθεί.
Ποιος θα ασχοληθεί με τα «κριτήρια του Μάαστριχτ» όταν χιλιάδες Κοσοβάροι
κατευθυνθούν στην Αλβανία και από εκεί στο μέρος της χώρας αυτής όπου ζουν οι
Έλληνες, εμπλέκοντας ένα κράτος-μέλος της Ένωσης που δεν μπορεί, μονίμως, να
εθελοτυφλεί, αρνούμενο να δράσει; Ποιος θα ενδιαφερθεί για την «ισοτιμία του
ευρώ έναντι του δολαρίου ή του γιεν» όταν ο ηγέτης της Γιουγκοσλαβίας
Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς θελήσει να εμπλέξει τους ΝΑΤΟϊκούς Κυανόκρανους στη
Βοσνία ή τα Σκόπια σε πολεμικές επιχειρήσεις;
Θα είναι πραγματικά τραγικό να διαπιστώσουμε το πόσο γρήγορα θα καταρρεύσει η
«Ευρώπη της ΟΝΕ», η Ευρώπη των δύο ταχυτήτων, όταν η Ευρώπη «των δύο μέτρων
και των δύο σταθμών» θα εμπλακεί σε πολεμικές συγκρούσεις με μία από τις πιο
έμπειρες πολεμικές μηχανές της ηπείρου μας. Επί εννέα χρόνια οι αδίστακτοι
«γίγαντες» και οι πολιτικά ανύπαρκτοι «νάνοι» επεμβαίνουν, παρεμβαίνουν και
βομβαρδίζουν, επικρίνοντας τους μεν και ενθαρρύνοντας τις αλυτρωτικές και
αποσχιστικές τάσεις των δε, τρέφοντας κτηνώδεις εμφυλίους πολέμους πάνω στο
«σώμα» μίας χώρας που αποτελεί τον χερσαίο δίαυλο επικοινωνίας της «καρδιάς»
της Ε.Ε. με το πιο απομακρυσμένο μέλος της, την Ελλάδα. Και αντί η Ε.Ε. να
αποδείξει επιτέλους ότι και «ευρωπαϊκή» είναι, και αλληλέγγυα «Ένωση»
αποτελεί, αρκείται στον αξιολύπητο ρόλο της «δύναμης ανακούφισης», που έχει
την υποχρέωση να πληρώνει και να στηρίζει τους πρόσφυγες, τους τραυματίες και
τις οικογένειες των θυμάτων που δημιουργούν οι ΝΑΤΟϊκές μεθοδεύσεις.
Μέτριοι (κεντροαριστεροί, στη μεγάλη πλειοψηφία τους) «ηγέτες», «δεμένοι»
χειροπόδαρα από την αναποφασιστικότητα και την ευθυνοφοβία τους,
χειραγωγούνται και ποδηγετούνται από μία «υπερδύναμη» που δίνει περιεχόμενο σ’
αυτόν ακριβώς τον χαρακτηρισμό που την συνοδεύει: έχει συμφέροντα, εννοεί να
τα προωθήσει και έχει τη δύναμη να «πείσει» και τους υπολοίπους να τα
«ενστερνισθούν». Κάτι, άλλωστε, που οι εταίροι μας κάνουν ασμένως
υπονομεύοντας τη σταθερότητα στην περιοχή, αρνούμενοι τον άμεσο διορισμό μίας
ευέλικτης «ευρωπαϊκής ομάδας μεσολάβησης» (με συμμετοχή Έλληνα ανώτατου
διπλωμάτη) ώστε να επιδιωχθεί η άρση του αδιεξόδου και να χαλαρώσει η
πολυμέτωπη πίεση την οποία υφίσταται η χώρα μας, που είναι
(«παρεμπιπτόντως»…) και κράτος-μέλος της Ε.Ε.
Έλλειψη έμπνευσης, ανύπαρκτη διορατικότητα, παραιτημένες ηγεσίες παρακολουθούν
έκπληκτοι στις τηλεοράσεις τους την σπασμένη πτέρυγα του Stealth με τα
διακριτικά U.S. Air Force, χωρίς να αναρωτιούνται τους λόγους της παρουσίας
(54 χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου) αμερικανικών πολεμικών
αεροσκαφών στην ήπειρό μας.
Ηρωοποιούν ηγέτες, διαιωνίζουν τον πόλεμο και υπονομεύουν την ειρήνη στην
ήπειρό μας οι «προοδευτικοί» ηγήτορες μίας ανύπαρκτης πολιτικά Ευρώπης.
Και όσο και αν διαφωνούσε κανείς με τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου (και ο
υπογράφων υπήρξε ένας από αυτούς) δεν μπορεί να μην σημειώσει το πόσο τραγικά
επιβεβαιώνεται το σύνθημά του «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»… Και δεν
μπορεί κανείς να μην επισημάνει ότι σ’ αυτό το «αταίριαστο ζευγάρι», το μόνο
κοινό (και διαχρονικό) γνώρισμά του είναι η απύθμενη υποκρισία.
«Νέα τάξη πραγμάτων», λοιπόν… Αναρωτήθηκε, όμως, έστω και ένας Ευρωπαίος
ηγέτης, μήπως τελικά τα «πράγματα» είμαστε όλοι εμείς οι «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι;
Ο Νικήτας Κακλαμάνης είναι ευρωβουλευτής της Πολιτικής Άνοιξης
