«Πολλοί μένουν στην εικόνα κάποιων που πηδούν από γέφυρες και κάνουν τούμπες πάνω σε τοίχους και μάντρες και μας παρεξηγούν αποκαλώντας μας τρελούς που προσπαθούμε να κάνουμε τους υπερήρωες. Το παρκούρ στην πραγματικότητα είναι κίνηση, γυμναστική, άθληση. Δεν είναι ένα απλό άθλημα ή μια πολεμική τέχνη, αλλά μια δική του κατηγορία: είναι απλώς… παρκούρ».


Oι περαστικοί στέκονται και κοιτούν με το στόμα ανοικτό. Κάποιοι κάνουν τον σταυρό τους ψιθυρίζοντας λέξεις, όπως “τρέλα”, “κίνδυνος”, “ανοησία”, άλλοι πάλι τους κατηγορούν ότι… κάνουν βανδαλισμούς στα αυτοκίνητά τους. Για τον 29χρονο εκπαιδευτή Παναγιώτη Αλμανλή και την ομάδα του, ωστόσο, οι πλατείες, τα πάρκα και τα σημεία της πόλης όπου υπάρχουν φυσικά εμπόδια είναι ιδανικός τρόπος γυμναστικής.

«Το παρκούρ δεν είναι τούμπες και ακροβατικά, όπως πιστεύει ο κόσμος παρακολουθώντας βιντεάκια στο Διαδίκτυο. Είναι τέχνη μετακίνησης, ένας τρόπος να χρησιμοποιεί κάποιος το σώμα του για να ξεπεράσει εμπόδια, αλλά και μια πολύ καλή μέθοδος άθλησης, αφού περιλαμβάνει τρέξιμο, άλματα και αναρρίχηση. Γυμνάζει όλο το σώμα και δίνει αντοχή, δύναμη, ταχύτητα και ευκινησία», εξηγεί στα «ΝΕΑ» ο Παναγιώτης Αλμανλής.

Παγκόσμια μόδα

Η «τέχνη της φυγής», όπως είναι γνωστό το παρκούρ, αναπτύχθηκε στα προάστια του Παρισιού και ήταν έμπνευση του βιετναμέζικης καταγωγής πυροσβέστη Ρέιμοντ Μπελ, ο οποίος σκέφτηκε έναν εναλλακτικό, συντομότερο τρόπο μετακίνησης και υπερπήδησης εμποδίων, χρησιμοποιώντας μόνο τις ικανότητες του σώματος. Εκείνος, ωστόσο, που το καθιέρωσε τη δεκαετία του ΄80 και το έκανε γνωστό σε όλο τον κόσμο ήταν ο γιος του Νταβίντ. Την τελευταία δεκαετία μέσω του Διαδικτύου έγινε παγκοσμίως γνωστό, αυξάνονται όσοι ασχολούνται με αυτό, ενώ είναι πηγή έμπνευσης για ταινίες και ντοκιμαντέρ. Ο ίδιος ο Νταβίντ Μπελ, μάλιστα, έχει συμμετάσχει σε πολλές μεγάλες παραγωγές, ανάμεσα στις οποίες η ταινία του Τζέιμς Μποντ “Casino Royale”. Μέρος της τεχνικής, μάλιστα, έχει ενσωματωθεί σε προγράμματα στρατιωτικής εκπαίδευσης σε ολόκληρο τον κόσμο, αφού δοκιμάζεται στους γνωστούς στίβους μάχης. Οι αθλητές αναπτύσσουν τις ικανότητές τους για να να υπερπηδούν εμπόδια και να ανακαλύπτουν διαδρομές που μπορούν να αξιοποιήσουν στην καθημερινότητά τους, αλλά και ως τρόπους διαφυγής σε περιπτώσεις κινδύνου. Τοίχοι, μάντρες, κάγκελα, κλαδιά μπορούν να αποτελέσουν πρόκληση για έναν αθλητή. Παρόλα αυτά, δεν το θεωρούν extreme sport και σε καμία περίπτωση σαν κάτι παράνομο ή παραβατικό.

«Πολλοί μας λένε βάνδαλους ή ότι καταστρέφουμε κάγκελα και αυτοκίνητα, αλλά αυτό συμβαίνει περισσότερο γιατί δεν το γνωρίζουν καλά και πιστεύουν μόνο ό,τι τους μεταφέρουν. Πολλές φορές έχουμε προσπαθήσει να εξηγήσουμε πόσο καλή σωματική άσκηση είναι και για ποιο λόγο ασχολούμαστε με αυτό και, ευτυχώς, τελευταία, υπάρχουν περισσότερα ανοιχτά μυαλά να μας ακούσουν», σχολιάζει ο 14χρονος Μάριος Μαυροειδής.

Παρακολουθώντας βίντεο στο Διαδίκτυο εδώ και ένα χρόνο μαζί με τον 17χρονο Στάθη Ταμβάκη οι δυο φίλοι εντυπωσιάστηκαν από την ελευθερία της κίνησης και αποφάσισαν να προπονούνται μαζί. «Αλλοι ασχολούνται με το ποδόσφαιρο ή τις πολεμικές τέχνες, εμάς μας τράβηξε το παρκούρ. Γυμνάζεται όλο το σώμα, ακονίζει το μυαλό, ενώ βρίσκεσαι διαρκώς σε κίνηση. Αυτό που μας τράβηξε δεν ήταν η πιθανότητα να κάνουμε το τέλειο σώμα, αλλά να ασχοληθούμε με ένα χόμπι που πραγματικά μας αρέσει και είναι μια πολύ καλή άσκηση», τονίζει ο Στάθης Ταμβάκης. Δεν κρύβουν τον ενθουσιασμό τους και το δείχνουν ακόμα και… μέσα στο σπίτι τους. «Στην αρχή πηδούσα συνέχεια πάνω από τους καναπέδες και οι γονείς μου με κοιτούσαν και αναρωτιόντουσαν τι μ΄ έχει πιάσει. Τώρα πια με έχουν μάθει και καταλαβαίνουν πως δεν είναι μια τρέλα της στιγμής, αλλά κάτι με το οποίο θέλω να ασχοληθώ», προσθέτει ένας άλλος φίλος τους, ο 16χρονος Σέργιος Γκόζιν.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ

Εναλλακτικός τρόπος μετακίνησης και υπερπήδησης εμποδίων μόνο με τις φυσικές ικανότητες του σώματος

«Κανείς δεν ξεκινά πηδώντας από μια ταράτσα»


ΟΙ ΝΕΑΡΟΙ μαθητές ακολουθούν το πρόγραμμα των προπονήσεων προσεκτικά και για τον λόγο αυτό, πέρα από μερικούς αναπόφευκτους μώλωπες, αποφεύγουν τους σοβαρούς τραυματισμούς. «Πολλοί παρασύρονται βλέποντας μόνο όσους πηδούν από ψηλά κτίρια ή γέφυρες και θεωρούν πως το παρκούρ είναι εξ ορισμού επικίνδυνο. Κανείς, όμως, δεν ξεκινά πηδώντας από μια ταράτσα. Ολα γίνονται σταδιακά και ο καθένας προσπαθεί να κάνει ένα βήμα κάθε φορά. Επικίνδυνο μπορεί να γίνει μόνο αν κάποιος ξαφνικά νομίσει ότι είναι ο Σούπερμαν. Αλλωστε, ο σκοπός του παρκούρ δεν είναι να κάνεις δύσκολα και θεαματικά πράγματα, αλλά μικρά, με ακρίβεια και ασφάλεια», σημειώνει ο Παναγιώτης Αλμανλής. Παράλληλα, επισημαίνει πως σωματικά μπορεί μεν να μην υπάρχει όριο ηλικίας για να ασχοληθεί κάποιος, αλλά προκειμένου να αποφευχθούν δυσάρεστες εκπλήξεις πρέπει να έχει μπει τουλάχιστον στην εφηβεία.

«Εναν εξάχρονο στην προπόνηση μπορείς να τον ελέγξεις να είναι προσεκτικός, αλλά, όπως και στις πολεμικές τέχνες δεν μπορείς να γνωρίζεις αν μετά το μάθημα δεν θα πάει σπίτι να δέρνει τους φίλους του, έτσι και στο παρκούρ δεν είσαι σίγουρος ότι παρασυρμένος από τον ενθουσιασμό του δεν θα πηδήξει από το μπαλκόνι… Γι΄ αυτό και είναι καλό κάποιος να είναι συνειδητοποιημένος και να έχει συναίσθηση της πραγματικότητας».

Οπως αναφέρει, σοβαροί τραυματισμοί μπορούν να προκύψουν και στην περίπτωση που κάποιος δεν έχει εκπαιδευτεί στο πώς πρέπει να πέφτει. «Είναι πολύ σημαντικές οι πτώσεις. Οταν πέφτεις στο έδαφος, πρέπει να ρίξεις όσο το δυνατόν λιγότερο βάρος στα πόδια γιατί υπάρχει ο κίνδυνος να υπάρξουν ζημιές στα γόνατα ή τις αρθρώσεις.

Τελευταία Νέα