Για τους στραγγαλιζομένους μέσα στη σιωπή
Είχα «συναντήσει» τον Γιώργο Ιωάννου πολύ νωρίτερα από το «Φιλότιμο», τον «Επιτάφιο θρήνο» και τη «Δική μας κληρονομιά». Τον συναντούσα κάθε φορά που επισκεπτόμασταν ένα συγγενικό σπίτι στην Ανω Πόλη ή τη Νεάπολη Θεσσαλονίκης. Εκεί όπου τα κρεμασμένα εργόχειρα στις τηλεοράσεις, μια κρυστάλλινη φοντανιέρα και ο «κορμός» από κακάο όριζαν τη γεωμετρία ενός μικρομεσαίου σπιτικού. […]

















