Είναι σχετικά εύκολο να γκρουπάρει κανείς τους χαμένους και τους κερδισμένους στη Σύνοδο της Πέμπτης. Ο βέλγος πρωθυπουργός αντιστάθηκε στη χρήση των παγωμένων ρωσικών κεφαλαίων και στο τέλος πήρε αυτό που ήθελε. Αποδείχθηκε, βέβαια, αρκετά έξυπνος ώστε να μην εμφανιστεί σαν να έχει πάθει Όρμπαν. Ζητούσε να αναλάβουν και τα υπόλοιπα κράτη – μέλη ρίσκο σαν εκείνο που θα είχε για τη χώρα του μια απόφαση η οποία θα εξόργιζε την Μόσχα. Η Μελόνι δεν μίλησε καν στο πρώτο μέρος της συνεδρίασης αλλά, σύμφωνα με διπλωμάτες που επικαλείται το Politico, κανόνισε σχεδόν τα πάντα από το παρασκήνιο.
Με ένα «ευγενικό σκούντημα», αργά τη νύχτα, έσπρωξε την ΕΕ προς τη συμφωνία για έκδοση κοινού χρέους. Ο Αντόνιο Κόστα κατάφερε μια από τις κρισιμότερες ευρωπαϊκές συνάξεις των τελευταίων ετών να κρατήσει μόλις μία μέρα – όσες ώρες έχει δηλώσει ξανά και ξανά πως είναι ο στόχος του να διαρκούν τα συμβούλια των ευρωπαίων ηγετών. Στους νικητές θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν και όλοι όσοι εμπλέκονται στον πόλεμο άμεσα ή έμμεσα. Ο Ζελένσκι πήρε τα χρήματα που έχει τόση ανάγκη η Ουκρανία. Ο Πούτιν «έσωσε» τα δικά του. Η Ενωση τήρησε την υπόσχεσή της στο Κίεβο.
Ισχύς
Ο δε Τραμπ έχει ακόμη την ευχέρεια να χρησιμοποιήσει τα παγωμένα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία ως διαπραγματευτικό χαρτί σε οποιοδήποτε ντιλ με στόχο το Νομπέλ Ειρήνης θέλει να κάνει (τι κι αν υπάγονται σε ευρωπαϊκή δικαιοδοσία;). Στην αντίπερα όχθη, των ηττημένων, στέκεται ο γερμανός καγκελάριος. Πίεσε πολύ για να βγει το μπαζούκας της δανειοδότησης της Ουκρανίας με λεφτά του Κρεμλίνου αλλά δεν το πέτυχε. Μαζί του απέτυχε και το σκανδιναβικό μπλοκ, το οποίο τον στήριξε στην αιώνια διαμάχη των φειδωλών Βόρειων με τους υπόλοιπους. Τελευταίες στη λίστα, Ουγγαρία, Τσεχία και Σλοβακία, που απέκτησαν επίσημα το στάτους του ανεπιθύμητου συγγενούς μέσα στην ευρωπαϊκή οικογένεια.
Πάντως, παρότι τα παραπάνω συμπεράσματα προκύπτουν αβίαστα, η απορία για το πού θα οδηγήσει την Ευρώπη ο δρόμος τον οποίο διάλεξε προκειμένου να μην έρθει αντιμέτωπη με «αίμα αύριο» δεν έχει προφανή απάντηση. Οι οπτιμιστές επιμένουν πως ήταν ιστορική στιγμή, αφού ξανάσπασε το ταμπού του κοινού δανεισμού. Ομως, μερικοί λένε ότι προτιμώντας τη λιγότερο επώδυνη λύση, παραδέχτηκε το χάσμα μεταξύ των μελών της και κλώτσησε πάλι το καταστατικό της πρόβλημα παρακάτω. Και κάποιοι ήδη υποστηρίζουν πως ο συμβιβασμός φανερώνει την αναποφασιστικότητά της, μειώνοντας τελικά κι άλλο τη γεωπολιτική της ισχύ – γιατί μόνο στις αποφάσεις μας είμαστε σημαντικοί, εξάλλου.
