Μόλις πριν από μερικά 24ωρα διαβάσαμε στα sites και τις εφημερίδες για ακόμα ένα περιστατικό παραβατικότητας μεταξύ μαθητών. Στη συνέχεια ακούσαμε και τα ρεπορτάζ των τηλεοπτικών σταθμών με γλαφυρές περιγραφές και αμέσως μετά απλά διερωτηθήκαμε για την πορεία της κοινωνίας μας περιμένοντας ωστόσο μοιρολατρικά το επόμενο επεισόδιο βίας μεταξύ ανηλίκων.
Η σκέψη πως «τα παιδιά μας μεγάλωσαν πια» ή πως «εμείς έχουμε τον έλεγχο των παιδιών μας», αποτελεί το πρώτο σημαντικό λάθος για να αφήσουμε την κοινωνία μας να φθίνει και να βυθίζεται στο σκοτάδι της βίας και της παραβατικότητας.
Είμαστε όλοι μέρος του προβλήματος και όλοι μέρος της λύσης. Οταν το παιδί σου δεν είναι παραβατικό, οφείλεις να το διδάξεις να μην αποκλείει τον συμμαθητή του, που παρουσιάζει μια τέτοια συμπεριφορά, αλλά να τον πλησιάσει με τρόπο ώστε να μη συνεχίσει σε αυτό τον δρόμο. Οταν όμως το παιδί σου είναι παραβατικό, πρέπει να είσαι εκεί, να σπάσεις την προκατάληψη, να παραδεχθείς την πραγματικότητα και να σπεύσεις να ζητήσεις βοήθεια.
Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι το εξής: Πού να ζητήσει βοήθεια ένας γονιός με περιορισμένες γνώσεις ή με περιορισμένη οικονομική δυνατότητα; Η απάντηση συνήθως είναι το «δεν ξέρω».
Από αυτή την απάντηση και μετά το πρόβλημα γιγαντώνεται με μεγάλη ταχύτητα. Οι γονείς βουτηγμένοι στα ανυπέρβλητα προβλήματα για την καθημερινή διαβίωση πολλές φορές αδυνατούν να σκεφτούν καθαρά.
Οι καθηγητές αβοήθητοι παλεύουν με πενιχρά μέσα να διδάξουν και να διαπαιδαγωγήσουν έχοντας ένα εξαιρετικά πολύπλοκο έργο. Ψυχολόγοι δεν υπάρχουν εντός των σχολικών μονάδων και η Πολιτεία μένει στα ευχολόγια και στην επιδερμική αντιμετώπιση. Δηλώσεις, σχέδια επί χάρτου και ανύπαρκτες πράξεις.
Ο χρόνος έχει τελειώσει εδώ και καιρό! Δεν προλάβαμε ως Πολιτεία. Καλό είναι να το παραδεχθούμε, διότι η παραδοχή είναι η μισή λύση. Η βία και η παραβατικότητα εξαπλώνονται τόσο διά ζώσης όσο και διά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Είναι η στιγμή λοιπόν που ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ πρέπει να σταματήσουν τα ευχολόγια, να σταματήσουν οι δηλώσεις και να ξεκινήσει ένας εθνικός διάλογος! Οχι όμως με τη μορφή μιας ατέρμονης συζήτησης – όπως συνηθίζουμε σε αυτή τη χώρα – που δεν θα οδηγήσει πουθενά, αλλά ένας διάλογος με αρχή, μέση και τέλος και φυσικά με χρονοδιαγράμματα αυστηρά τόσο για την ολοκλήρωση όσο και για την υλοποίηση.
Οφείλουμε να αφουγκραστούμε με προσοχή τους δασκάλους, τους καθηγητές, τους ίδιους τους γονείς, να προστρέξουμε στους ειδικούς, να κάτσουμε όλοι μαζί στο ίδιο τραπέζι, μακριά από κομματικές παρωπίδες και ιδεοληψίες. Να σπάσουμε το στίγμα, να σταματήσουμε τον αποκλεισμό.
Οφείλουμε να δημιουργήσουμε και να υλοποιήσουμε ένα ολιστικό σχέδιο αντιμετώπισης αυτού του φαινομένου. Να χρηματοδοτήσουμε σωστά και γενναία αυτή την προσπάθεια.
Οφείλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας την πρόσβαση στις λύσεις. Να μπορούν άμεσα και με εχεμύθεια να ρωτήσουν και να συμβουλευτούν μέσα στο σχολικό περιβάλλον έναν ψυχολόγο. Να αναγνωρίσουν τα πρώιμα σημάδια οποιουδήποτε προβλήματος, που μπορεί να τα οδηγήσει στην παραβατικότητα.
Να μάθουν τους τρόπους αντιμετώπισης της παραβατικότητας ή του bullying από συνομηλίκους τους και να μην κλείνονται στον εαυτό τους. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το νόμισμα έχει δύο όψεις.
Οφείλουμε να δράσουμε.
Το οφείλουμε στα παιδιά μας.
Το οφείλουμε στην κοινωνία που θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους.
