Πριν από λίγες ημέρες στο Μπακού του Αζερμπαϊτζάν διεξήχθη ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον συνέδριο σχετικά με το αναφαίρετο δικαίωμα των κατοίκων του Δυτικού Αζερμπαϊτζάν να επιστρέψουν στις προγονικές τους εστίες που έχει τώρα καταλάβει η Αρμενία. Πέραν της ουσίας του εξαιρετικά ακανθώδους ζητήματος που ακουμπά στην καρδιά διατάξεων του διεθνούς δικαίου, αυτό που προκαλεί συνταρακτικό ενδιαφέρον είναι η σχετική θέση της Τουρκίας πάνω στο ζήτημα αυτό. Πέραν των βραβείων που δόθηκαν κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου σε εκπροσώπους της Τουρκίας, παράγοντες πολιτικούς και εκπροσώπους της ακαδημαϊκής ζωής λόγω της σχετικής υποστηρικτικής τους δράσης, είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον η εναρκτήρια ομιλία του τούρκου βουλευτή και προέδρου της σχετικής κοινοβουλευτικής Επιτροπής Φιλίας Τουρκίας και Αζερμπαϊτζάν, Σαμίλ Αυρίμ.
Η ομιλία του τούρκου βουλευτή επικεντρώθηκε στο «απαραβίαστο δικαίωμα των διωχθέντων πληθυσμών να επιστρέψουν στις εστίες τους» και να διεκδικήσουν «τα αναπαλλοτρίωτα πολιτιστικά τους χαρακτηριστικά και επιτεύγματα» που έχουν καταστραφεί στα εδάφη από τα οποία διώχθηκαν. Προφανέστατα θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί για την παλινόρθωση των πολιτιστικών χαρακτηριστικών των πληθυσμών που διώχθηκαν από την Τουρκία στις πρώην πατρίδες ελληνικών πληθυσμών στην Κων/πολη, στη Σμύρνη, στην Καππαδοκία, σε άλλες περιοχές της Μικράς Ασίας και στη Βόρεια Κύπρο. Αφού για την Τουρκία είναι τόσο απαραίτητο να αποκατασταθούν τα εδαφικά και πολιτιστικά δικαιώματα των εκδιωχθέντων πληθυσμών του Αζερμπαϊτζάν από την Αρμενία, γιατί δεν είναι ακριβώς το ίδιο για τα δικαιώματα διωχθέντων ελληνικών πληθυσμών από την Τουρκία και την Κύπρο;
Αυτή η συμπεριφορά δύο μέτρων και δύο σταθμών από την Τουρκία, οφείλει να επισημανθεί από την ελληνική διπλωματία στα διάφορα διεθνή φόρα αλλά και στις συζητήσεις με Δυτικούς αλλά και με συζητητές προερχομένων από μουσουλμανικές χώρες που υπεραμύνονται των δικαιωμάτων δικών τους πληθυσμών. Εφόσον επικρατήσει η αντίληψη πως οι εκτοπισθέντες κατόπιν βίαιων διωγμών πληθυσμοί οφείλουν να διεκδικήσουν την παλινόρθωση των πολιτιστικών τους επιτευγμάτων και των εδαφικών, σε κάποιο βαθμό, δικαιωμάτων τους, δεν μπορεί η Ελλάδα να μένει σιωπηλή απέναντι στις διώξεις που δικοί της εθνικοί πληθυσμοί έχουν κατά το παρελθόν υποστεί.
