Χθες έγινα παραλήπτης μιας ιδιαίτερα αξιόπιστης μαρτυρίας για ένα πολύ δυσάρεστο περιστατικό. Φίλοι μου καθηγητές έρχονταν οδικώς στην Αθήνα από την Πάτρα. Την ώρα που έβρεχε καταρρακτωδώς, είχαν την ατυχία να βρίσκονται κοντά στο Ξυλόκαστρο, όταν οι πινακίδες του φορέα διαχείρισης του δρόμου ειδοποίησαν τους οδηγούς ότι διαδηλωτές αγρότες έκλεισαν την εθνική οδό στην έξοδο Ξυλοκάστρου και Κιάτου. Καταλαβαίνετε τι έγινε – την ταλαιπωρία και τον φόβο τους, των φίλων μου και όλων των οδηγών που εγκλωβίστηκαν για ώρες, υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες, στη μέση του πουθενά, χωρίς βοήθεια από πουθενά.
Τι άνθρωποι είναι αυτοί που μπροστά σε μια συνδικαλιστική διεκδίκηση αδιαφορούν όχι μόνο για την ταλαιπωρία των πολιτών αλλά ακόμα και για την ασφάλειά τους. Τι επιδίωκαν οι άνθρωποι στα συγκεκριμένα μπλόκα; Σε τι κοινωνία ζουν; Τι πήγε στραβά και είναι τόσο πολλοί εκείνοι που εφαρμόζουν το δόγμα «ο καθένας για τον εαυτό του και ο θεός εναντίον όλων»;
Ας υποθέσουμε ότι οι συγκεκριμένοι που έκλεισαν τον συγκεκριμένο δρόμο είναι όντως αδικημένοι, ότι όντως έχουν κάποιο, όποιο δίκιο. Ποιος θα τους το δώσει, όταν η διεκδίκηση του δίκιου τους στρέφεται στους άλλους πολίτες; Ποιος μπορεί να ελπίζει οτιδήποτε από πολίτες που προσδοκούν δημόσια ωφελήματα σε βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας – μέλη της οποίας είναι έτοιμοι να εκθέσουν σε ακραίους κινδύνους;
Δεν είναι μόνο η κατάσταση στη βροχή. Είναι η ηδονική αίσθηση της δύναμης που αποκτούν οι διάφοροι συνδικαλιστές και συνδικαλιζόμενοι όταν ταλαιπωρούν τους άλλους ανθρώπους – πιέζοντας προκειμένου η πολιτεία να τους αντιμετωπίσει ακόμα μια φορά σαν δημόσιους υπαλλήλους, αναλαμβάνοντας το κράτος και η Ευρώπη το επιχειρηματικό ρίσκο τους.
Αδιανόητη είναι και η συμπεριφορά όλων αυτών των ανθρώπων προς τους αστυνομικούς. Πώς είναι δυνατόν να ανεχόμαστε, ως κοινωνία, κοινωνικές ομάδες σχετικώς προνομιούχες να βρίζουν τους αστυνομικούς, να τους προπηλακίζουν και να προσπαθούν να τους χτυπήσουν με τα τεράστια ραβδιά που κραδαίνουν και να μη συμβαίνει τίποτα; Και πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπίζονται από τα αυτοαποκαλούμενα προοδευτικά κόμματα οι αστυνομικοί σαν όργανα μιας στρατοκρατικής χούντας, μισό αιώνα μετά την πτώση της χούντας; Ως πότε θα ζούμε με τις αξίες, τα ταμπού και τις φοβίες άλλων, περασμένων εποχών; Και πώς είναι δυνατόν οι αγρότες στα μπλόκα να αδιαφορούν αν στην αστυνομία είναι τα παιδιά τους, οι συγχωριανοί τους, οι φίλοι και οι γνωστοί τους, άτομα που έγιναν αστυνομικοί για να καλύψουν ανάγκες και δεν ζουν όπως ζει πια ο αγροτικός κόσμος; Τα έχει πει όλα αυτά πολύ νωρίς ο Παζολίνι. Ακούμε ποτέ κανέναν χρήσιμο αριστερό;
Τι έχουν μαζί τους οι αγρότες των μπλόκων; Καταρχάς, τους ίδιους πολιτικούς που, στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, βγάζουν πύρινους λόγους κατά της διαφθοράς – αλλά στην περίπτωση των αγωνιστικών μπλόκων, ξεχνούν ότι οι αγροτικές επιδοτήσεις δεν μπορούν να δοθούν αμέσως, επειδή πρέπει να ελεγχθούν περίπου 40.000 κατά δήλωσή τους αγρότες. Ξεχνούν ότι η νομιμότητα δεν είναι απλή αντιπολιτευτική ρητορική αλλά δημοκρατική στάση. Δεν πρέπει να δει το κράτος αν όλες οι δηλώσεις που έχουν υποβληθεί είναι σωστές, αν δηλαδή δεν έχουν δηλωθεί ανύπαρκτες εκτάσεις ή μεγαλύτερος αριθμός ζώων; Υπάρχουν 12.000 «μαϊμού» αγρότες, με ψεύτικους ΑΦΜ, να πάρουν κι αυτοί επιδότηση;
Δεν ξέρω πώς θα καταλήξει αυτή η περιπέτεια με τα μπλόκα. Αυτό που ξέρω είναι ότι η πολιτική, ο συνδικαλισμός, η καθημερινότητά μας δεν μπορεί να λειτουργούν σε βάρος των κανόνων που κάνουν μια κοινωνία κοινωνία.
Πόλεμος στη γραβάτα
Τι έμεινε από την παρουσίαση από τον Αλέξη Τσίπρα του βιβλίου «Ιθάκη» στο Παλλάς και, ουσιαστικά, από την αναγγελία νέου αριστερού κόμματος; Πολλή πλάκα και μικρά καλάθια. Το ριμπράντινγκ δεν πήγε καλά.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα επιστρέψει. Δεν ξέρει τίποτα άλλο να κάνει από το να βγάζει λόγους – και συνεπώς πρέπει να έχει δουλειά, επειδή όπως φαίνεται από το Πόθεν Εσχες του, το οποίο παρατηρώ κάθε χρόνο, δεν είναι εύπορος και, συνεπώς, έχει ανάγκες, για τον ίδιο και για την οικογένειά του. Συνεπώς το κόμμα θα το κάνει, επειδή η κομματική ζωή είναι η δουλειά του, ο τρόπος για να βγάζει το ψωμί του. Αλλωστε, έριξε τις βασικές έννοιες πάνω στις οποίες θα βασιστεί: μίλησε για Νέα Μεταπολίτευση, για Αυτοοργάνωση, για Κίνημα. Χρησιμοποίησε, δηλαδή, τις βασικές λέξεις του νεολαϊκισμού και επικαλέστηκε το γνωστό σχήμα του: φτωχοί vs πλούσιοι.
Παρά τη συντριπτική παρουσία Συριζαίων, πρώην και επόμενων, το σχήμα που φιλοτέχνησε ήταν το σχήμα ενός νέου ΠΑΣΟΚ. Ενός ανδρεϊκού, μεσσιανικού ΠΑΣΟΚ, που θα κάνει νεύματα δεξιά κι αριστερά – και η βασική ιδεολογία του θα είναι «η Ελλάδα στους Ελληνες» και ο διαρκής πόλεμος στη γραβάτα. Συνέπεια, όχι παίζουμε.
