Μία αιφνίδια στάση εργασίας έξι ωρών του μετρό και του τραμ και μία ασθενής ψιχάλα ήταν αρκετά την Τετάρτη ώστε να υπάρξει χάος στους δρόμους της Αθήνας. Η στήλη αποσαφηνίζει πως η στάση εργασίας ήταν απολύτως δικαιολογημένη λόγω του θανάσιμου τραυματισμού ενός εργάτη στο μετρό του Πειραιά. Δεν είναι όμως καθόλου δικαιολογημένη η συχνότητα των δρομολογίων ή ότι πολύ μεγάλο μέρος επίσης των λεωφορείων δεν διασυνδέεται με το σύνολο και το εύρος των λαϊκών συνοικιών του κέντρου και όχι μόνον.
Και βεβαίως η πόλη έχει διαμορφωθεί ουσιαστικά για να εξυπηρετήσει τα οχήματα και όχι τους πεζούς γιατί αυτό είναι το μεγάλο ζήτημα. Oτι κάποιος που είναι πεζός στην Αθήνα είναι ένας πολίτης ο οποίος καθημερινά κάνει αυτoσχεδιασμούς για να μπορέσει να μεταβεί στη δουλειά του ή στις υποχρεώσεις του. Είναι ανοχύρωτη.
Ρωτώντας τους ταξιτζήδες που είναι επαγγελματίες του δρόμου και ξέρουν πολύ καλά θα σου πούνε ότι έχουν προστεθεί αμέτρητα αυτοκίνητα με τη μορφή του leasing τα τελευταία τρία χρόνια και επίσης ότι με τον Covid πολλοί Αθηναίοι αποφάσισαν να βγάλουν τα αυτοκίνητά τους στην κυκλοφορία ακόμη κι αν αυτά ήταν παλιά ή είχαν να τα χρησιμοποιήσουν χρόνια. Μα και οι ταξιτζήδες όταν δεν κάνουν απεργία αυτές τις μέρες για να προστεθούν και εκείνοι στη μεγάλη και δύσκολη εξίσωση της μετάβασης και της κυκλοφορίας μέσα στο κέντρο των Αθηνών ξέρουν πολύ καλά ότι αυτή η πόλη είναι εχθρική για τον πεζό και για τον άνθρωπο που απλώς υπολογίζει τον χρόνο των διαδρομών του σε καθημερινό επίπεδο.
Αν ανοίξει η Λεωφόρος Όλγας θα πουν κάποιοι το πρόβλημα θα λυθεί. Πράγμα εκ των πραγμάτων ουτοπικό και λανθασμένο. Τώρα δεν αρκεί. Το πρώτο και βασικό λοιπόν θα ήταν ένας απόλυτα άμεσος και επείγον εκσυγχρονισμός των μέσων μαζικής μεταφοράς. Η Αθήνα πια δεν είναι η πόλη της δεκαετίας του ’90 ούτε καν του 2000. Οι ίδιοι κυβερνώντες που τη διαφημίζουν συχνά – και έτσι είναι δικαίως – ως ένα city break κι έναν αυτοδύναμο προορισμό για πολλούς τουρίστες είναι ταυτόχρονα μία πόλη ασθενούς ευρωπαϊκού χαρακτήρα στο κομμάτι των μεταφορών και των μετακινήσεων.
Ο γερασμένος στόλος ή τα απρόβλεπτα δρομολόγια των λεωφορείων, ένας απαρχαιωμένος επίσης ΗΣΑΠ συνθέτουν το σημερινό πρόβλημα. Κι αν εξαιρέσεις το όντως καλό προς το παρόν δίκτυο του μετρό, που και αυτό έχει ένα ζήτημα συχνότητας των δρομολογίων κυρίως σε περιόδους αργιών και όχι μόνο, ο καθένας είναι στο έλεος του Θεού ή για την ακρίβεια στο έλεος των χαμένων εργατοωρών στον δρόμο που σε κανέναν δεν αποπληρώνονται. Και που προφανώς συνδέονται και με τις εργασιακές επιδόσεις του καθενός εξ ημών που αν έχει φάει μία η δύο ώρες στον δρόμο δεν ξέρω κατά πόσο είναι σε θέση να εργαστεί επαρκώς. Αυτές οι απλές ερωτήσεις μου γεννήθηκαν την Τετάρτη μέσα σε απόλυτο χάος της Αθήνας, σε σφυρίγματα, σε θυμό, σε εγκλωβισμένα αυτοκίνητα σχεδόν σε όλο το εύρος του Λεκανοπεδίου. Φαντάζομαι πολλοί που μας διαβάζουν έχουν την ίδια γνώμη. Ακόμη κι αν ανήκουν σε εκείνους που θεωρούν πως έχουν γίνει βήματα τα τελευταία χρόνια στο σκέλος των μετακινήσεων. Το ερώτημα που επανέρχεται με το σημερινό σημείωμα είναι αν η πόλη ανήκει στους πολίτες της ή στα αυτοκίνητά τους.
