Εδώ και περίπου μία εβδομάδα, στα κανάλια πραγματοποιείται η σταύρωση μιας εκπαιδευτικού, η οποία χειρίστηκε με ομολογουμένως απαράδεκτο τρόπο (ας είμαστε εξαρχής ξεκάθαροι σε αυτό) το άγγιγμα ενός παιδιού. Οπως σωστά επεσήμανε σε ένα σχόλιό του ένας πολύπειρος εκπαιδευτικός, η γυναίκα αυτή, για λόγους που δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, από τον αρχικό χειρισμό της ως την αυτόβουλη έκθεσή της στη δημοσιότητα, πραγματοποίησε τη δική της επαγγελματική και κοινωνική «αυτοκτονία». Και η αγνή ελληνική κοινωνία, μαζί με διάφορους «ειδικούς», δεν αρκέστηκε στην τιμωρία που της έχει ήδη επιβληθεί, για τους ομολογουμένως λάθος χειρισμούς της. Αλλά σήκωσε και τις πέτρες για τον δημόσιο λιθοβολισμό της.
Πέρα από τον ρόλο, όμως, των ΜΜΕ, η υπόθεση αυτή θα άξιζε να μας προβληματίσει ως μια αφορμή περισυλλογής για τα νομικά και πρακτικά μέσα που έχουν στη διάθεσή τους τα σχολεία και οι εκπαιδευτικοί.
Διότι ορθώς ειπώθηκε, με αφορμή το περιστατικό αυτό, ότι η Αστυνομία δεν πρέπει να εμπλέκεται στις παιδαγωγικές αρμοδιότητες του σχολείου, όμως ξέρουμε ποιος έχει τελικά ευθύνη; Ποιος προστατεύει και το παιδί αλλά και τον εκπαιδευτικό που θα επιδιώξει να παρέμβει σε περιστατικά έλλειψης ορίων, άσκησης βίας κ.λπ.; Οι περισσότεροι σοβαροί εκπαιδευτικοί θα σας πουν ότι είναι επί της ουσίας παροπλισμένοι και επαφίενται στο αίσθημα ευθύνης των γονιών, αφού το σχολείο δεν μπορεί να αντιδράσει αποφασιστικά ακόμη κι αν το οικογενειακό περιβάλλον είναι ακατάλληλο.
Ακόμη κι αν υπάρξει κάποια ευαισθητοποίηση, το πολύ πολύ να πάει στο σχολείο κάποιος σύμβουλος που θα ελέγξει αν όλα είναι καλά ή να παραπεμφθεί το παιδί σε κάποιο ΚΕΔΑΣΥ (Κέντρα Διεπιστημονικής Αξιολόγησης, Συμβουλευτικής και Υποστήριξης) για να το διαγνώσουν, ενώ, προφανώς, κανείς δεν θα πάει να δει τι γίνεται στο σπίτι του. Το πολύ πολύ ο εκπαιδευτικός να βρεθεί απολογούμενος που ανακατεύτηκε σε κάποιον έξαλλο γονιό. Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν συνέχεια και αποτελούν τροφή για αδιαφορία ή και για την απογοήτευση των ενσυνείδητων ανθρώπων της εκπαίδευσης. Είναι η αντίληψη ότι τα παιδιά «ανήκουν» στους γονείς τους και η έλλειψη αρμόδιων κοινωνικών υπηρεσιών που οδηγούν πολλές υποθέσεις με ανηλίκους στην Αστυνομία και την (υποστελεχωμένη) αρμόδια Εισαγγελία. Απλώς αυτές δεν πουλάνε για σχολιασμό στα πάνελ και διαδικτυακή εκτόνωση.
