Για να πω τη μαύρη αλήθεια, για πολλά τον είχα, αλλά όχι για τόσο κουτσομπόλη. Φανταζόμουν ότι, επειδή είχε και καθοδηγητές στη γραφή, κάπως θα το μάζευε, κάπως θα χρησιμοποιούσε μια πιο πολιτική γλώσσα, αφού υποτίθεται ότι ο σκοπός του βιβλίου είναι η επιστροφή του μεγάλου, παρεξηγημένου ηγέτη. Οπότε ή ο καθοδηγητής τον εγκατέλειψε και τον άφησε να το πάρει πάνω του ή πρόκειται για μεγάλη «γάτα» και, από κοινού, αποφάσισαν ότι καλύτερα το εκδοτικό πόνημα να δώσει τροφή κυρίως στις πρωινές κουτσομπολίστικες εκπομπές παρά στα πολιτικά πάνελ – αν και δεν ξέρω αν μεταξύ των δύο υπάρχουν πλέον ξεκάθαρες διαχωριστικές γραμμές. Εννοείται ότι μιλάω για την «Ιθάκη» του Αλέξη Τσίπρα που και «Τα άπλυτα του ελληνικού πολιτικού Χόλιγουντ στη φόρα» το λες.
Παρ’ όλα αυτά, το βιβλίο έχει πολλά κοινωνικά μηνύματα. Αρχικά, κατά τη δική μου αξιολόγηση, το να μη φεύγουμε πρώτοι από ένα σπίτι όπου είμαστε καλεσμένοι διότι είναι σίγουρο ότι όσοι μένουν πίσω θα μας κουτσομπολέψουν. Από την άλλη, τι να έκαναν ο Κασσελάκης και ο Τάιλερ το βράδυ που πήγαν στην οικία Τσίπρα για να ανακοινώσει ο Στέφανος στον Αλέξη την απόφασή του να διεκδικήσει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ; Να κοιμόντουσαν στους καναπέδες στο σαλόνι; Θα τους κουτσομπόλευαν στην κρεβατοκάμαρα. Πάντως η σκηνή είναι οικεία και επαναλαμβανόμενη. Με το που φεύγουν οι καλεσμένοι, αναμονή μερικών δευτερολέπτων για να βεβαιωθούμε ότι μπήκαν στο ασανσέρ και αρχίζουν τα κουσέλια. Και τα περιέγραψε τόσο παραστατικά ο τέως πρωθυπουργός, μόνο που δεν μας περιέγραψε ότι η Μπέττυ μάζευε τα ποτήρια με τα αποπιόματα από τις Παλόμες, όταν του είπε ότι ο Στέφανος θα φάει τα μούτρα του και ότι ο Τάιλερ ένα άγχος το είχε για το πώς θα μεγάλωναν τα παιδιά τους στο Μαξίμου – ενώ, σύμφωνα με χθεσινή δήλωση του Κασσελάκη, ο Τάιλερ τη ρώτησε πώς είναι να μεγαλώνουν τα δικά τους παιδιά στου Μαξίμου, αλλά τα αγγλικά της Μπέττυς είναι χειρότερα από του Αλέξη. Εάν δεν είναι αυτό κουτσομπολιό, τύπου «Βάλε καφέ να σ’ τα πω», τότε τι είναι;
Μια διαπίστωση είναι επίσης η διαχρονικότητα των δηλώσεων που έκαναν κάποτε οι συμμετέχουσες στα καλλιστεία. Οτι το μεγαλύτερο ελάττωμά τους είναι η ειλικρίνεια. Ή ο αυθορμητισμός τους. Ετσι λοιπόν, όπως διάβασα χθες στα «ΝΕΑ» και στην ανθολόγηση της «Ιθάκης» που έκανε η Μυρτώ Λιαλιούτη, ύστερα από μια εις βάθος αυτοκριτική που έκανε ο «μία φορά στα εκατό χρόνια», το μοναδικό του λάθος ήταν πως έδειξε μεγάλη ανοχή στις απαράδεκτες συμπεριφορές των συντρόφων του. Μια μικρή λεπτομέρεια όμως φαίνεται ότι δεν «διέσχισε» ποτέ το μυαλό του (για να μείνω πιστή στο συριζαϊκό λανγκάζ). Οταν με τους συντρόφους σου δεν πίνεις μόνο μπίρες στα Εξάρχεια αλλά κυβερνάς μια χώρα, και μάλιστα σε μία από τις πιο κρίσιμες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας της, η μεγάλη ανοχή είναι, στην πράξη, εγκληματική αμέλεια.
Οι παλιοί του «φίλοι»
Το να αδειάζεις τους κάποτε φίλους σου δείχνει, ακόμη και με κοινωνικούς όρους, ένα είδος ελλείμματος. Στο κάτω κάτω, δική σου επιλογή ήταν. Οταν σε αυτούς τους φίλους όμως έχεις αναθέσει εσύ ο ίδιος υπουργεία, τότε πρόκειται για ομολογία ανικανότητας. Κατά τον Τσίπρα, λοιπόν, ο Λαφαζάνης που κρατούσε στα χέρια του την οικονομία της χώρας ήταν «τρία πουλάκια κάθονταν». Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, νάρκισσος που πυροδότησε γεγονότα τα οποία «προσβάλλουν κάθε έννοια σοβαρότητας». Ο Βαρουφάκης, περισσότερο σελέμπριτι παρά οικονομολόγος. Η Έφη Αχτσιόγλου, κατά κάποιον τρόπο ψεύτρα διότι ενώ αρνήθηκε την προεδρία του κόμματος όταν της την προσέφερε ο ίδιος, τη διεκδίκησε λίγες εβδομάδες αργότερα. Το κορυφαίο όμως είναι η ονειροφαντασίωση του Πάνου Καμμένου ότι θα «ενδυθούν» τους ρόλους του Ζέρβα και του Βελουχιώτη. Μωρέ, μήπως ο Τσίπρας συνεργάστηκε, για τη συγγραφή του βιβλίου, με το πνεύμα του Τσιφόρου ή του Ψαθά;
