Η απώλεια του Αλέκου Φλαμπουράρη μάς βρήκε σε μέρες έντονα φορτισμένες ιστορικά, με μνήμες βαθιά ανθρώπινες. Μέρες τιμής και μνήμης της εξέγερσης του Νοέμβρη. Ο Αλέκος Φλαμπουράρης υπήρξε μέλος μιας γενιάς που βίωσε τη δικτατορία, βρέθηκε στην πρώτη γραμμή της αντίστασης και συνέχισε, επί μισό αιώνα, να παρεμβαίνει στη δημόσια ζωή με σταθερότητα και συνέπεια, μέσα από τις γραμμές της ανανεωτικής κομμουνιστικής Αριστεράς και της ευρύτερης ριζοσπαστικής και κινηματικής Αριστεράς. Μια διαδρομή από την παράνομη δράση έως τη συμμετοχή στη διακυβέρνηση.
Από τα νεανικά του χρόνια στο προδικτατορικό νεολαιίστικο κίνημα, ως φοιτητής στο Γκρατς, έως τον ηγετικό του ρόλο στο ΚΚΕ Εσωτερικού και αργότερα στον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέκος Φλαμπουράρης – ως «Στάθης» στην παρανομία της δικτατορίας, ως «Φλομπέρ», ως φίλος και ως σύντροφος για χρόνια πολλά ύστερα – άφησε το ιδιαίτερο, διακριτό του αποτύπωμα στην ελληνική κοινωνία και την πολιτική ζωή του τόπου.
Ο Αλέκος υπερασπίστηκε τον σοσιαλισμό με δημοκρατία, ελευθερία και ανθρώπινο πρόσωπο και στρατεύτηκε στη στρατηγική του δημοκρατικού δρόμου για τον σοσιαλισμό. Η παρουσία του στην πολιτική δεν είχε τον χαρακτήρα της κομματικής καριέρας, αλλά της επιλογής για στάση ζωής.
Αυτό εξηγεί και την εικόνα που σχημάτιζαν γι’ αυτόν φίλοι και αντίπαλοι: άνθρωπος μειλίχιος, προσιτός, μετρημένος, μα και πεισματικά προσηλωμένος σε όσα θεωρούσε ότι υπηρετούν το κοινό καλό. «Εμμονικός και αγύριστο κεφάλι», όπως έλεγαν κάποιοι, ως αποτίμηση ενός χαρακτήρα παθιασμένου για την Αριστερά και την κοινωνική αλλαγή.
Δίπλα και μαζί με ηγετικές φυσιογνωμίες – πρώτα απ’ όλους τον Γιάννη Μπανιά, με τον οποίο πορεύτηκαν σε δύσκολους καιρούς και δρόμους για την Αριστερά –, τον Μπάμπη Δρακόπουλο, τον Λεωνίδα Κύρκο, τον Κώστα Φιλίνη, τον Τάκη Μπενά, τα ηγετικά στελέχη της Αριστεράς στην Εθνική Αντίσταση, αλλά και με τους νεότερους συντρόφους των Λαμπράκηδων και του Ρήγα της γενιάς του. Δίπλα και μαζί, βέβαια, με τον Αλέξη Τσίπρα, στις κυβερνήσεις του οποίου υπήρξε εξέχον στέλεχος, ενώ ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός τον θεωρούσε μέντορά του και είχε την τιμή να τον θεωρεί μέλος της οικογένειάς του μέχρι το τέλος.
Ο Αλέκος εμπνεόταν από το ρεύμα ιδεών του λεγόμενου «αριστερού ευρωκομμουνισμού» και, γι’ αυτόν, ήταν αυτονόητη η επιλογή για υπεράσπιση του κομμουνιστικού χαρακτήρα του ΚΚΕ Εσωτερικού όταν είχε τεθεί τότε ως προϋπόθεση για τη συνεργασία με το ΚΚΕ η απάλειψη του «Κ». Ακολούθησε τον δύσκολο δρόμο με το ΚΚΕ Εσωτερικού – Ανανεωτική Αριστερά, με επικεφαλής τον σύντροφο και φίλο του Γιάννη Μπανιά, μαζί με τα στελέχη του «Πολίτη» του Αγγελου Ελεφάντη, μαζί με τους πρωτεργάτες της έκδοσης της Εποχής.
Πάντοτε από θέσεις Αριστεράς, διαμόρφωσε μια διακριτή προσωπικότητα ανοιχτών οριζόντων μέσα στην κοινωνία, αλλά και της αλληλεγγύης για τους ευάλωτους και τους διωκόμενους. Εργάστηκε για τις ευρύτερες δυνατές πολιτικές συνεργασίες της Αριστεράς με τον Συνασπισμό και τη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ, ακριβώς γιατί είχε την αυτοπεποίθηση και την πίστη στην παράδοση και τις αξίες της Αριστεράς.
Ηταν παρών, μαζί με λίγους τότε, ως συμπαράσταση στα δικαστήρια και σε απεργίες πείνας, στη φάση της τρομολαγνείας και της άδικης στοχοποίησης δραστήριων στελεχών της κοινωνικής Αριστεράς. Αλλά έπαιξε και σημαντικό ρόλο για την αντιμετώπιση στην πράξη, ως κορυφαίος κυβερνητικός παράγοντας, των μεγάλων προβλημάτων των ευάλωτων ομάδων και ιδιαίτερα όσων πέρασαν από τη χώρα μας στο πρώτο, τεράστιο μεταναστευτικό κύμα.
Ως πολιτικός μηχανικός, με μακρόχρονη επαγγελματική εμπειρία, συνδύαζε τη γνώση του πραγματικού οικονομικού περιβάλλοντος με τη συμμετοχή στα κινήματα, τον συνδικαλισμό και την κομματική του δράση.
Για χρόνια υπήρξε ο πιο φερέγγυος δίαυλος επικοινωνίας της Αριστεράς με την επιχειρηματικότητα. Ενώ ο χώρος μας αντιμετώπιζε με επιφυλάξεις το «επιχειρείν», ο Φλαμπουράρης και μπορούσε και επέμενε να διατηρεί αυτή τη σχέση, ταυτόχρονα με τη διαχρονική επαφή του με τους χώρους του πολιτισμού, της διανόησης, των επιστημονικών και συνδικαλιστικών οργανώσεων. Η ζωή έδειξε ότι η σχέση αυτή υπήρξε κρίσιμη και πολύτιμη όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε κυβερνητικές ευθύνες, έχοντας πάντοτε ο ίδιος ως προτεραιότητα τα δικαιώματα και τις θέσεις εργασίας, τη σωστή λειτουργία του τραπεζικού τομέα σε σχέση με τους πολίτες, και τη σωστή αξιολόγηση και διευθέτηση επενδυτικών πρωτοβουλιών και προβλημάτων των επιχειρήσεων.
Ο Αλέκος Φλαμπουράρης είχε κομβικό οργανωτικό ρόλο στα Φεστιβάλ Αυγής – Θούριου, που αποτέλεσαν τομή για τον ανοιχτό διάλογο, τα ανοίγματα στην κοινωνία, τα εικαστικά και πολιτιστικά δρώμενα.
Ο Αλέκος είχε όμως και κομβικό οργανωτικό ρόλο στη διοργάνωση πάρτι και χορών, στα πασχαλινά μαζέματα της παρέας της Αίγινας. Ηταν πάντοτε όλες και όλοι εκεί, από όλες τις ψυχές και τις «φυλές» της Αριστεράς.
Υπήρξε ένας ήρεμος πρωταγωνιστής, με αποτύπωμα τη συνέπεια και την ακεραιότητά του στην πολιτική ζωή του τόπου. Δούλευε πάντοτε συλλογικά, χωρίς να διεκδικεί την προβολή και χωρίς να έχει προσωπική ατζέντα και στρατηγική, ιδιαίτερα στα κρίσιμα χρόνια, δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα στη διακυβέρνηση της Αριστεράς.
Οι παραδόσεις και τα πιστεύω του Αλέκου βρίσκονται ακόμη και τώρα μέσα στην καρδιά των διαφορετικών πολιτικών εγχειρημάτων της παράταξης, της δικής μας Αριστεράς. Ως ιδέες και εμπειρίες, ως προγραμματικές επιλογές, ως ευαισθησίες για την Αριστερά στην Ευρώπη και τον κόσμο. Πραγματικά πολύτιμη παρακαταθήκη για μια «δημιουργική συνομιλία» με τις σύγχρονες αγωνίες και τα επίδικα της εποχής μας. Αλλά και με τον αναγκαίο αναστοχασμό, τη θεμελίωση της νέας ταυτότητας της Αριστεράς και την αναζήτηση εναλλακτικών διεξόδων στην πολιτική ζωή του τόπου.
