Δύο αναγνώστες της Corriere della Sera έστειλαν τις προάλλες e-mail στον διευθυντή της εφημερίδας με τα οποία τον ρωτούσαν γιατί, κατά τη γνώμη του, τώρα που η Ουκρανία αντιμετωπίζει τόσο μεγάλες δυσκολίες δεν γίνεται στην Ιταλία καμιά διαδήλωση αλληλεγγύης όπως γινόταν με την Παλαιστίνη. Για τρεις λόγους, απάντησε εκείνος. Πρώτον, επειδή πολύς κόσμος έχει χάψει την προπαγάνδα του Πούτιν, ότι δηλαδή για τον πόλεμο φταίει το ΝΑΤΟ που είχε περικυκλώσει τη Ρωσία και ότι τους Ουκρανούς δεν αξίζει να τους βοηθήσουμε γιατί είναι κληρονόμοι του ναζισμού. Δεύτερον, επειδή στην Ιταλία υπάρχουν φιλορωσικά κόμματα που δεν κρύβουν τις συμπάθειές τους. Τρίτον, επειδή οι μεγάλες και δίκαιες διαδηλώσεις για τη Γάζα είχαν και αντικυβερνητικά κίνητρα, που στην περίπτωση της Ουκρανίας δεν ισχύουν.
Με λίγα λόγια, κατέληξε ο Λουτσιάνο Φοντάνα, oι Ιταλοί δεν βλέπουν την ώρα να παραδοθεί ο Ζελένσκι για να επιστρέψουμε στις παλιές μας σχέσεις με τη Μόσχα. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που έχουν ακούσει το σαφές μήνυμα που έχει στείλει ο Πούτιν: ότι αυτός ο πόλεμος δεν γίνεται μόνο εναντίον του Κιέβου, αλλά και εναντίον της Ευρώπης. Οτι δηλαδή ο εχθρός είμαστε εμείς.
Ουφ, δεν είμαστε μόνοι: τις ίδιες ακριβώς απαντήσεις θα μπορούσε να δώσει κανείς και στο αντίστοιχο ερώτημα ενός έλληνα αναγνώστη. Η απροθυμία συμπαράστασης προς την Ουκρανία σημειώνεται φυσικά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά περισσότερο για λόγους κόπωσης παρά ιδεολογίας. Θα υποκύψουν σε αυτή την κόπωση και οι ηγέτες ή, τώρα που ο Τραμπ συντάσσεται ανοιχτά με τον Πούτιν, θα στηρίξουν ακόμη πιο αποφασιστικά την Ουκρανία, γνωρίζοντας ότι αν πέσει εκείνη το επόμενο θύμα θα είναι η Εσθονία, η Πολωνία ή η Ρουμανία; Θα παραδοθούν στον νέο ολοκληρωτισμό ή θα πουν ένα νέο whatever it takes, αξιοποιώντας τα παγωμένα ρωσικά περιουσιακά στοιχεία ύψους εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ και μπλοκάροντας την κυκλοφορία του ρωσικού πετρελαίου;
Εγραφε ο μεγάλος Τσέσλαβ Μίλος το 1943 από τη Βαρσοβία: «Πατέρα, πού είσαι; Το δάσος είναι σκοτεινό,/ Υπάρχουν πλάσματα εδώ, οι θάμνοι σαλεύουν./ Οι ορχιδέες εκρήγνυνται με φλόγες δηλητηριώδεις,/ Κρυμμένες παγίδες σε κάθε βήμα καραδοκούν./ Πού είσαι, Πατέρα; Η νύχτα δεν έχει τελειωμό./ Το σκοτάδι θα κρατήσει για πάντα./ Οι ταξιδιώτες είναι άστεγοι, πεθαίνουν από πείνα,/ Το ψωμί είναι πικρό κι είναι σκληρό σαν πέτρα./ Η καυτή ανάσα του φοβερού θηρίου/ Πλησιάζει, όλο πλησιάζει, ξερνάει τη βρώμα της./ Πού έχεις πάει, Πατέρα; Γιατί δεν λυπάσαι/ Τα τέκνα σου που χάνονται σ’ αυτό το μαύρο δάσος;» (το ποίημα λέγεται «Φόβος» και περιλαμβάνεται στη συλλογή «Δεύτερος Πλους», τις υποδειγματικές ποιητικές μεταφράσεις του Αντώνη Μακρυδημήτρη, Εκδόσεις των Φίλων, 2025).
Θα αφήσουμε τους Ουκρανούς μόνους στο μαύρο δάσος με το θηρίο;
