Είναι πιασάρικο ως θέμα το Κουρασάο, ενώ μας βοηθά να βελτιώσουμε τις γνώσεις μας στη γεωγραφία. Είναι όμως αυτό το ζητούμενο σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο; Τις τελευταίες ημέρες γίνεται περισσότερο αντιληπτό τι ακριβώς σημαίνει αύξηση των φιναλίστ από 32 σε 48. Οι πολέμιοι της απόφασης του Τζιάνι Ινφαντίνο είναι βέβαιο πως θα δικαιωθούν από τα πρώτα κιόλας παιχνίδια του υπερ-Μουντιάλ. Φανταστείτε τι έχει να γίνει αν κληρωθεί μια ποδοσφαιρική μηχανή όπως είναι η Αγγλία ή η Ισπανία με το Κουρασάο. Πόσο θα γράψει το κοντέρ; Επτά, οκτώ, δέκα γκολ; Και υπάρχουν πολλά υποψήφια θύματα σαν το μικρό νησί της Καραϊβικής. Το Ουζμπεκιστάν, η Ιορδανία, το Πράσινο Ακρωτήρι, η Αϊτή. Κι όλα αυτά γιατί στο Παγκόσμιο Κύπελλο δεν συμμετέχουν οι καλύτερες ομάδες στον κόσμο αλλά οι εκπρόσωποι όλων των ηπείρων προκειμένου να δικαιώσει η διοργάνωση την αίσθηση του «παγκοσμίου», του «όλον».
Πόσο δίκαιο είναι όμως να μείνει εκτός Μουντιάλ η Δανία ή η Ιταλία και να συμμετέχει το Κουρασάο επειδή έτυχε γεωγραφικά να βρίσκεται σε μία αδύναμη ποδοσφαιρικά ζώνη;
Πόσο δίκαιο είναι επίσης να πάνε στα τελικά το 60% ή και 70% των ομάδων της Λατινικής Αμερικής όταν το αντίστοιχο ποσοστό της ευρωπαϊκής ζώνης είναι μόλις 29,63%; Αν στα προκριματικά της Γηραιάς Ηπείρου ίσχυαν τα ίδια ποσοστά θα έπρεπε να ταξιδέψουν στη Βόρεια Αμερική 32 με 38 ομάδες.
Η συμμετοχή του Κουρασάο και ίσως του Σουρινάμ ή της Νέας Καληδονίας θα υποβαθμίσουν το προϊόν της FIFA χωρίς μάλιστα αντίκρισμα αφού οι πληθυσμοί αυτών των χωρών είναι όσο μιας μικρομεσαίας ελληνικής πόλης.
Το πιο εντυπωσιακό στην ιστορία είναι πως οι ομοσπονδίες της Λατινικής Αμερικής συνεπικουρούμενες από τη Συνομοσπονδία της περιοχής, πιέζουν τη FIFA για να αυξηθούν οι ομάδες σε 64 ενόψει της διοργάνωσης του 2030. Ο λόγος είναι καθαρά οικονομικός. Εκείνη τη χρονιά τρεις χώρες της Λατινικής Αμερικής, η Ουρουγουάη, η Αργεντινή και η Παραγουάη θα φιλοξενήσουν από έναν αγώνα της διοργάνωσης. Αν αυξηθεί ωστόσο ο αριθμός των φιναλίστ θα αυξηθούν και τα παιχνίδια που θα φιλοξενήσουν στα γήπεδά τους. Είναι ξεκάθαρο πως στον βωμό του χρήματος θυσιάζεται ο ανταγωνισμός. Η διαδικασία μοιάζει όμως με αυτόν που πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται. Αν το Μουντιάλ χάσει την αίγλη του όχι μόνο δεν θα αυξήσει τα έσοδά του αλλά θα ψάχνει τρόπους για να μην έχει χασούρα.
