Το γερμανικό Verfassungsblog είναι από τα καλύτερα μπλογκ στην Ευρώπη για ζητήματα Συνταγματικού Δικαίου και Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, στο οποίο αρθρογραφούν νομικοί με κύρος και μετριοπάθεια. Το τελευταίο τους editorial έχει τίτλο «Το σχέδιο για την κατάργηση του ασύλου». Το υπογράφει ο Κόνσταντιν Χρούτσκα, καθηγητής Κοινωνικού Δικαίου στο Προτεσταντικό Πανεπιστήμιο Εφαρμοσμένων Επιστημών στο Φράιμπουργκ και ερευνητής στο έγκριτο Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ του Μονάχου, πρώην σύμβουλος της ελβετικής κυβέρνησης και δικηγόρος της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ.
Οπως εξηγεί, το δικαίωμα στο άσυλο ήταν στον ηθικό πυρήνα της μεταπολεμικής εποχής: «Το μάθημα του συστήματος των στρατοπέδων συγκέντρωσης γενικά, και του Ολοκαυτώματος ειδικότερα, μας δίδαξε ότι το δικαίωμα στο άσυλο είναι άνευ νοήματος εάν δεν είναι προσβάσιμο (να μπορεί να ζητηθεί) ή εάν δεν συνεπάγεται εκτελεστά δικαιώματα» γράφει, επισημαίνοντας ότι ως έννομο δικαίωμα «απαιτεί επίσης διαδικαστική υλοποίηση: Το δικαίωμα σε μια δίκαιη και αποτελεσματική διαδικασία». Ωστόσο, διαπιστώνει, «ο πολιτικός λόγος υιοθετεί ολοένα και περισσότερο μια διαφορετική αντίληψη: Το δικαίωμα άρνησης ασύλου, το οποίο φέρεται να είναι απαραίτητο για λόγους κυριαρχίας. Για χρόνια, η γερμανική και η ευρωπαϊκή πολιτική ασύλου επικεντρώνεται ολοένα και περισσότερο στην τέχνη της παρεμπόδισης. Ενώ το νόμιμο δικαίωμα παραμένει στα χαρτιά, καταρρέει μέσα από διαδικαστικά εμπόδια, φανταστικές κατανομές ευθυνών και πολιτικούς μύθους». Σας θυμίζει κάτι; Κάθε κυβέρνηση διακηρύσσει ότι σέβεται το δικαίωμα στο άσυλο, ωστόσο καταλήγουν να καταργούν την ουσία του, συνήθως ως προς την ατομικότητα ή ως προς την προσβασιμότητα, όπως το «πάγωμα» της κατάθεσης αιτήσεων ασύλου που έχει εφαρμοστεί δύο φορές από την παρούσα κυβέρνηση.
Είναι μονάχα ένα επεισόδιο από τα όσα συμβαίνουν στην έννομη τάξη. Θεμελιώδη όπως η ελευθερία της έκφρασης και συνάθροισης, το απόρρητο των επικοινωνιών, το γράμμα του άρθρου 16 για τα ιδιωτικά ΑΕΙ κ.ά., η καθημερινή πολιτική μας δίνει πλείστα παραδείγματα παρεμποδίσεων, περιορισμών και «παραμερισμού» συγκεκριμένων επιταγών, χωρίς επισήμως να τις καταργεί. Η παγίωση τέτοιων αντιλήψεων περνάει στο ντούκου όταν κυρίαρχες ομάδες θεωρούν ότι δεν θίγονται προσωπικά από αυτές. Ομως το Δίκαιο δεν μπορεί να είναι sur mesure εξυπηρέτηση. Αν μια – δυο διατάξεις του Συντάγματος δεν είναι ασφαλείς, τότε δεν είναι καμία ασφαλής, ποτέ. Κι είναι βαθιά θλιβερό και τρομακτικά επικίνδυνο ότι δεν συμφωνούμε ούτε καν σε αυτό.
