Ο πρώην απεργός πείνας στο Σύνταγμα, Πάνος Ρούτσι, πατέρας ενός νεκρού παιδιού στα Τέμπη, παραμονές της φετινής 17ης Νοεμβρίου, της ημέρας που θυμόμαστε το Πολυτεχνείο, μίλησε σε σχετική εκδήλωση, οργανωμένη από Φοιτητικούς Συλλόγους Αθήνας που, εκμεταλλευόμενοι τη βαρεμάρα ή την αδιαφορία της πλειονότητας των φοιτητών, κάνουν αριστερής κοπής συνδικαλισμό στα πανεπιστήμια.
Διαβάζω το ρεπορτάζ σε αριστερίστικα σάιτ. Είπε, λέει, ο Πάνος Ρούτσι στους φοιτητές: «Εχασα το παιδί μου στα Τέμπη. Ενα παιδί σαν εσάς. Νέο και γεμάτο όνειρα, πίστη στη ζωή».
Κι ύστερα πρόσθεσε: «Ο πόνος έγινε φλόγα μέσα μου. Μία φλόγα που δεν σβήνει, γιατί δεν έπρεπε. Και έτσι πήρα την απόφαση να αγωνιστώ, να σταθώ όρθιος, να μη σωπάσω. […] Ξέρω ότι πολλοί από εσάς ίσως νιώθετε πως τίποτα δεν αλλάζει. Οτι το σύστημα είναι μεγάλο, αδιάφορο, βαρύ. Ομως, κοιτάζοντας τα παιδιά εδώ, τη νέα γενιά, υπάρχει και μια ελπίδα. […] Να θυμάστε, αλλά και να πράττετε. Να απαιτείτε ασφάλεια, διαφάνεια, δικαιοσύνη. Γιατί όταν η νέα γενιά σιωπά, τότε η αδικία νικά».
Τα λόγια του Πάνου Ρούτσι δεν είναι πρωτότυπα. Τα έχω ακούσει και σε άλλες παραλλαγές, σε άλλες φάσεις του δημόσιου βίου. Απλώς, τώρα, ο δυστυχής πατέρας που τον προσεταιρίζονται διάφορες αριστερές και αριστερίστικες συλλογικότητες προβάλλει τη δυστυχία του ως κίνητρο πολιτικοποίησης και διεκδικεί κάτι μεταφυσικό, κάτι που δεν θα γίνει ποτέ, όσο κι αν βελτιωθούν οι συνθήκες: να αποκλειστεί η πιθανότητα ότι θα ξαναγίνει κάποιο δυστύχημα στα τρένα.
Είναι κάτι αδύνατον στον φυσικό κόσμο. Κατανοώ την προσπάθεια όλων, αλλά κυρίως του κράτους με την πίεση και των πολιτών, να ελαχιστοποιηθεί ο κίνδυνος ατυχήματος. Αυτό είναι πολιτική, δεν είναι μεταφυσική. Αλλά αυτό που περιγράφει ο Πάνος Ρούτσι είναι μεταφυσική. Είναι ίδιου τύπου μεταφυσική με την υποτιθέμενη διεκδίκηση εκ μέρους του δικαιοσύνης, που θα απονεμηθεί με οποιονδήποτε άλλον τρόπο εκτός των δικαστηρίων. Ιδια μεταφυσική με την επίκληση ξυλολίων, μπαζωμάτων και διαφόρων θεωριών συνωμοσίας, για να μη δουν το βασικότερο: ότι στο δυστύχημα του Φεβρουαρίου του 2023, του οποίου προφανώς θα ερευνηθούν δικαστικά όλες οι πτυχές, κάποιοι παρέλειψαν να κάνουν σωστά τη δουλειά τους – κάτι που κάνουν ότι το ξεχνούν όσοι επένδυσαν στο λεγόμενο κίνημα των Τεμπών.
Ολα αυτά, βεβαίως, δεν αφορούν τόσο τον Πάνο Ρούτσι αλλά τα κινήματα της Αριστεράς που συνδέουν το Πολυτεχνείο με το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν είναι η πρώτη φανταστική σύνδεση ξένων μεταξύ τους οροσήμων. Παλιότερα, τα κινήματα της Αριστεράς και του αριστερισμού είχαν συνδέσει το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ με το Πολυτεχνείο. Την αριστερής προέλευσης λαϊκή οργάνωση αντίστασης στους Γερμανούς που εκκίνησε τον εμφύλιο, με αποκορύφωμα τα Δεκεμβριανά και τη Συμφωνία της Βάρκιζας, με το κίνημα που κατέλαβε το Πολυτεχνείο στοχεύοντας, δυστυχώς ανεπιτυχώς, το χουντικό καθεστώς.
Ηταν μια συσχέτιση ατυχής, μόνο και μόνο επειδή τα δύο ιστορικά ορόσημα μπορούσαν να ερμηνευτούν ως δύο ηρωικές στιγμές ενός κινήματος αγώνων και θυσιών, με κατάληξη και στις δύο περιπτώσεις την ήττα. Η προσθήκη των Τεμπών σε εκείνο το παλιό σύνθημα επιχειρεί να μετατρέψει ένα τραγικό δυστύχημα σε πολιτικό ορόσημο μιας Αριστεράς, το βασικό συστατικό της οποίας είναι εκτός της ήττας και η αδικαίωτη θυσία.
Αλλά είναι τραγωδία, πολιτικές δυνάμεις που θα μπορούσαν να είναι ζωντανές και δημιουργικές να αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους ως θύματα σε μια αλυσίδα αποτυχιών με οδυνηρή απόληξη. Σημαίνει αδυναμία κατανόησης της ζωής και των αναγκών της. Και εξηγεί την γκρίνια τους και την περιθωριοποίησή τους.
Μια, δυο, τρεις, πολλές οργανώσεις
Ενα άλλο ζήτημα που αναδεικνύει η φετινή επέτειος του Πολυτεχνείου είναι το ζήτημα της βίας με την οποία εθίζονται από πολύ νωρίς πολλοί του αριστερού χώρου. Στο Πολυτεχνείο, προχθές, έπεσε άγριο ξύλο ανάμεσα σε ομάδες αριστεριστών με αποτέλεσμα πολλοί να καταλήξουν στα νοσοκομεία. Είναι ομάδες οργανωμένες με χουλιγκανικά πρότυπα, που μπορούν να σκοτωθούν για την ιδεολογική ταυτότητά τους και για το δίκιο αυτής της ταυτότητας. Το βίαιο μίσος τους το τροφοδοτεί η αδυναμία τους να κατανοήσουν και να συνομιλήσουν με τον άλλο, η άρνηση εκ μέρους τους να καταλάβουν ότι μπορεί ο άλλος να έχει λογικές προτάσεις που ακυρώνουν κάποιες από τις δικές τους βεβαιότητες. Σε αυτή την άρνηση ενεδρεύει ο φανατισμός.
Δεν είναι λίγες οι δυνάμεις αυτές. Ψάχνοντας στο Διαδίκτυο, ιδίως στα σόσιαλ μίντια των πολιτικοποιημένων εκπροσώπων τους, βρήκα μυθικά αρχικά. Εν αρχή ην, καταρχάς, δυο κλασικές σέχτες των κινημάτων: ΜέΡΑ25 (που ακούω ότι έχει ρεύμα, αφού είναι ελκυστικό σε δυσαρεστημένα μέλη της Νέας Αριστεράς) και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Συγγενείς με αυτούς τους χώρους είναι οι οργανώσεις ΑΡΑΣ και ΑΡΙΣ, η ΕΑΑΚ (τη γράφουμε και ως τα ΕΑΑΚ, επειδή φημίζεται για τα παιδάκια της με τα ροπαλάκια της), το ΝΑΡ, το ΕΕΚ, η ΑΡΑΝ, η νΚΑ, το ΣΕΚ, η ΕΝΑΝΤΙΑ και πολλές ακόμα αναρχικές ομάδες.
