«Ο πρόεδρος της Τουρκίας τόνισε τη σημασία της συνεργασίας μεταξύ της Τουρκίας και της Λιβύης σε πολλούς τομείς, με κύριο μεταξύ αυτών τον τομέα της ενέργειας και δήλωσε ότι θα συνεχιστούν οι προσπάθειες αλληλεγγύης για την προστασία των δικαιωμάτων και των συμφερόντων των δύο χωρών στην Ανατολική Μεσόγειο. Ο πρόεδρος Ερντογάν δήλωσε ότι η Τουρκία παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις στη Λιβύη και θα συνεχίσει να κάνει ό,τι είναι απαραίτητο για να εξασφαλίσει την ασφάλεια και τη σταθερότητα».
Αυτή ήταν η μία «απάντηση» της Τουρκίας στα όσα έγιναν την περασμένη εβδομάδα στην Αθήνα στο ενεργειακό πεδίο με τις επιτυχείς συμφωνίες που υπογράφησαν, μα που ουδόλως αφορούν αμφισβητούμενες από την Τουρκία περιοχές της ελληνικής επικράτειας. Αλλωστε οι Αμερικανοί έχουν καταστήσει ρητά σαφές ότι ο ρόλος της Ελλάδας είναι μεν καίριος, πλην πολύ συγκεκριμένος: στην απεξάρτηση της Ευρώπης από τη ρωσική ενέργεια. Οσο για την κοινή δήλωση ΗΠΑ, Ισραήλ, Ελλάδας και Κύπρου για την ασφάλεια στην Ανατολική Μεσόγειο, αθροίζεται στα θετικά, όμως δεν την εννοούν όλα τα μέρη με τον ίδιο τρόπο. Δεν συνιστά δηλαδή «ασπίδα» έναντι της Τουρκίας.
Η άλλη, εξαιρετικά σημαντική «απάντηση», ήταν ότι ταυτόχρονα ο τούρκος πρόεδρος κατήγαγε ένα θρίαμβο. Από το 2013, το πρώην ηγετικό στέλεχος της Αλ Κάιντα Αχμεντ Αλ-Σαράα ήταν χαρακτηρισμένος από τις ΗΠΑ ως τρομοκράτης, επικηρυγμένος για δέκα εκατομμύρια δολάρια. Η τουρκική επέμβαση στην υπό κατάρρευση χώρα τον έκανε πρόεδρό της μετατρέποντάς τη σε προτεκτοράτο της. Και, τώρα, δεν είναι πια τρομοκράτης. Οπως δήλωσε ο αμερικανός πρόεδρος Τραμπ στη θερμότατη υποδοχή του στον Λευκό Οίκο, όπου και έγινε δεκτός ως επιστέγασμα της νίκης Ερντογάν, είναι «αληθινός ηγέτης». Την ίδια ώρα, ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών Φιντάν ήταν επίσης στον Λευκό Οίκο, σε πολύωρη συνάντηση με τον αμερικανό υπουργό Εξωτερικών Ρούμπιο, τον σύρο ομόλογό τους, αλλά και τον αμερικανό αντιπρόεδρο Βανς: η Τουρκία ήταν κυριαρχικά παρούσα.
Αυτή η επίσκεψη εγκαινίασε νέα εποχή για τη Συρία, μα κυρίως για τη σημασία της Τουρκίας, η επιρροή της οποίας καθίσταται πλέον πρωτοφανής – άλλωστε ήδη έχει καταστήσει προτεκτοράτο τη Λιβύη. Η ηγεμονική υποδοχή Τραμπ, δεδομένης της υπαρξιακής πρόσδεσης της Συρίας στην Αγκυρα, συνιστά δραματική αναβάθμισή της. Ειδικά όταν υπάρχει εκρηκτικό μέτωπο Τουρκίας – Ισραήλ με τη Δαμασκό στο επίκεντρο. Αρα όλα αυτά αφορούν άμεσα και το Ισραήλ και δηλώνουν ότι ο Λευκός Οίκος εργάζεται ήδη προς εξομάλυνση των σχέσεων των δύο χωρών.
Πιθανή βελτίωση των σχέσεων Αγκυρας – Τελ Αβίβ με αμερικανική σφραγίδα συνιστά ζήτημα ζωτικό για την Ελλάδα, με έκβαση καθοριστική για το μέλλον που χαράσσεται παντελώς ερήμην της. Και η κυβέρνηση κάνει τι; Επιμένει, αν… μπορέσει, να αυτοπαγιδευτεί σε μία ακατανόητη, θνησιγενή, πρωτοβουλία για «πενταμερή – μπούμερανγκ» (και) με την Αγκυρα, χωρίς το Ισραήλ, που στόχευε απέλπιδα στις θαλάσσιες ζώνες, μα ξεφούσκωσε στην πολιτική προστασία και τη μετανάστευση. Και θεωρεί αυτή την επικίνδυνη ανούσια τρύπα στο νερό, εξωτερική πολιτική…
