Σε μια κοινωνία που πλημμυρίζει από τοξικότητα, χυδαιότητα, μίσος, εντάσεις και εκδικητικότητα, στην κοινωνία που οι παραβατικές συμπεριφορές είναι καθημερινότητα, σε μια εποχή που ο χουλιγκανισμός στα σχολεία καλπάζει και μάλιστα από μικρά παιδιά, τα σωστά μηνύματα που εκπέμπονται όλο και λιγοστεύουν.
Δεν ακούγονται πια καλές ειδήσεις. Κάθε ρημάδα μέρα έχει μαυρίλα που φτάνει ως τα τρίσβαθα της ψυχής, με τον κόσμο να πιάνει το κεφάλι του απ’ όσα βλέπει και ακούει.
Κι όμως. Υπάρχει μία είδηση που θα μπορούσε να είναι παντού πρώτο θέμα, που θα έπρεπε να γίνει μάθημα στα σχολεία, σεμινάρια ολόκληρα!
Ο άνθρωπος που τερμάτισε για μια ακόμα φορά πρώτος στον κλασικό μαραθώνιο, ο Παναγιώτης Καραΐσκος, ήρθε από το σκοτάδι στο φως και μάλιστα με έναν συγκλονιστικό τρόπο. Θα μπορούσε να τερματίσει και τελευταίος, δεν έχει σημασία. Αλλά αυτό που πέτυχε κι όπως το πέτυχε, είναι το μεγαλύτερο μήνυμα που βγήκε και που πρέπει να φτάσει παντού.
Αυτός ο ολόχρυσος αθλητής, παράδειγμα για όλους, βγήκε από το κατάμαυρο υπέδαφος των ναρκωτικών, εκεί που η ζωή είναι θάνατος, εκεί που ο άνθρωπος πεθαίνει καθημερινά τυλιγμένος από τα άγρια φίδια των ουσιών. Ηλιος και φάρος, έπνιξε, σκότωσε τα φίδια του κι ανέβηκε στον Ολυμπο, για να δείξει σε όλους ότι υπάρχει ο δρόμος της ζωής και ότι με αγώνα, τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη μας ζωή.
Τα όσα του συνέβησαν είναι ταινία για τον Σπίλμπεργκ! Το παιδί από την Πετρούπολη, στην τρυφερή ηλικία των 16, έμπλεκε με μια κοπέλα που κάπνιζε χασίς, όπως κι όλη η παρέα της που έγινε και δική του. Κόλλησε! Το χασίς έφερε την exstacy, το LSD, κι εκεί, στον κατήφορο, ήρθε η κοκαΐνη. Τα φίδια που τον είχαν τυλίξει ασφυκτικά και η ματαιότητα της παραίσθησης τον οδήγησαν σ’ αυτόν τον διάολο, την ηρωίνη, που τον έκανε να αργοπεθαίνει κάθε μέρα. Μονάχος χάραμα στη λεωφόρο, να περιμένει τ’ ασθενοφόρο…
Ο εφιάλτης έκοβε την ανάσα. Αστυνομία και εισαγγελέας εισέβαλαν άγρια νύχτα στο σπίτι του για να τον συλλάβουν. Ο κόσμος του δεν χλώμιασε μόνο, χάθηκε! Αλλά με τη στήριξη της οικογένειας και πολλές προσπάθειες απεξάρτησης, άκουσε κυρίως το εγώ του, άνοιξε διάπλατα τ’ αφτιά του.
«Δεν θέλω να είμαι πρεζάκι, θέλω να ζήσω, να φύγω από την κόλαση!», είπε στον εαυτό του και το εννοούσε, παρότι οι δυσκολίες ήταν βουνό. Κι όταν ένας φίλος, ο Θανάσης, του είπε να πάνε να τρέξουν μαραθώνιο – ένα άλλο βουνό – αποφάσισε να κάνει το απονενοημένο! Και το έκανε με δάκρυα στα μάτια.
Του μιλούσε συνέχεια ο άλλος του εαυτός, ο καθαρός.
«Κοίτα πού ήσουν, ένας πρεζάκιας, και τώρα είσαι εδώ και τρέχεις έναν μαραθώνιο! Τι καθόσουν και έπινες πρέζα, υπάρχουν πιο δυνατά και ωραία πράγματα στη ζωή όταν είσαι καθαρός! Και τότε είπα ότι θα το κάνω και του χρόνου».
Κι αυτός ο υπέροχος τύπος, ο μέγας μαχητής που έβγαλε αθλητικό δελτίο στα 26 του, έκανε το αδιανόητο! Κι απέδειξε ότι στη ζωή δεν υπάρχει τίποτα ακατόρθωτο όταν υπάρχει πίστη και θέληση. Αυτός κέρδισε δύο μαραθώνιους με δύναμη που λυγίζει σίδερα.
Βγήκε στο άπλετο φως, στον καθαρό ουρανό, διδάσκοντας ότι τα προβλήματα δεν αντιμετωπίζονται με την ψεύτικη ευτυχία των παραισθησιογόνων κι ούτε με ξεσπάσματα, θυμό, βία.
Και δεν τρέχει μόνο για να γλιτώσει από τις μάστιγες αλλά και για να στηρίξει παραπλανημένα παιδιά, παρασυρμένα από τη δίνη της έκστασης.
Ο Παναγιώτης είναι φαινόμενο στο παγκόσμιο δρομικό κίνημα και όχι μόνο. Κι αυτό το φαινόμενο πρέπει η Πολιτεία να το στείλει σε όσα περισσότερα σχολεία μπορεί. Αυτός μπορεί να γλιτώσει πολλά παιδιά. ΠΡΕΠΕΙ!
Μια υπόκλιση απ’ όλους.
