Ο ποιητής λέει ότι το μέλλον δεν είναι περισσότερο αβέβαιο απ’ το παρόν. Στη Νέα Αριστερά μπορούν να ταυτιστούν με την παρατήρησή του. Το κόμμα έχει χωριστεί στα δύο προσπαθώντας να βρει τον τρόπο με τον οποίο θα ταξιδέψει στην επόμενη ημέρα – τον τρόπο με τον οποίο θα έχει ένα πολιτικό αύριο διαφορετικό απ’ το δημοσκοπικό του σήμερα, δηλαδή. Για το μισό, του προέδρου συμπεριλαμβανομένου, αυτός είναι το Λαϊκό Μέτωπο, η συνεργασία με οποιονδήποτε (ακόμη και τον Αλέξη Τσίπρα) αυτοτοποθετείται στον προοδευτικό χώρο. Για το υπόλοιπο μισό, πάλι, είναι καλύτερα μιας ώρας ριζοσπαστική ζωή στο πλευρό του Βαρουφάκη και της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή στην «αριστερή σοσιαλδημοκρατία», που υποτίθεται ότι κομίζει πλέον ο πρώτος αριστερός πρωθυπουργός. Ο Χαρίτσης δηλώνει ότι «μόνο μέσα από έναν ευρύ πόλο συσπείρωσης δυνάμεων που θα αντιπαρατεθεί πειστικά με τη Δεξιά, θα μπορέσουν να εκφραστούν και τα πιο δυναμικά, τα πιο ζωντανά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας». Οποιοι συμφωνούν μαζί του επικαλούνται τους κανόνες της ρεαλπολιτίκ, μάλιστα. Ο Σακελλαρίδης, από την άλλη, αναφέρει πως ένας είναι ο ελέφαντας στην Πατησίων: δεν λένε τα πράγματα με το όνομά τους.
Αξιοπιστία
Αναρωτιέται «μπορεί ένα τέτοιο κοινό ψηφοδέλτιο να διαμορφώσει τους όρους για τη δημιουργία μιας νέας πλειοψηφίας; Μπορεί να σημαίνει απάντηση στο καθεστώς του Κυρ. Μητσοτάκη με αριστερούς όρους;» κι υποστηρίζει πως η απέναντι συντροφική άποψη «παραβλέπει πλήρως τη βαθιά κρίση αξιοπιστίας της Αριστεράς και την απαξίωσή της τα τελευταία χρόνια». Για την ιστορία, βέβαια, όσοι γνωρίζουν τι συμβαίνει στα νεοραριστερά ενδότερα επιμένουν ότι μια συμπόρευση με το ΜέΡΑ25 δεν είναι στις προτεραιότητες των πιο προβεβλημένων στελεχών της Ομπρέλας, που συντάχθηκαν με τον γραμματέα της ΚΕ.
Ο αντιτσιπρισμός κι ο αντισυριζαϊσμός ήταν τα κίνητρα που ώθησαν ορισμένους να βάλουν την υπογραφή τους στο «κείμενο συμβολής» το οποίο πλειοψήφησε στη συνεδρίαση του κομματικού οργάνου. Οι πραγματιστές πιστεύουν πως οι ιδεολόγοι πλαστογραφούν το μέλλον. Κάτι τέτοιο ίσως συμβαίνει και στη Νέα Αριστερά. Οι δικοί της υπηρέτες υψηλών ιδανικών μιλάνε για την ανάγκη να ανακτήσουν οι αριστεροί την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων και προτείνουν να το επιχειρήσουν συνεργαζόμενοι με κάποιον που η πλειονότητα του εκλογικού σώματος έχει πάψει να θεωρεί φερέγγυο από τότε που διαπραγματεύτηκε με δημιουργική ασάφεια επειδή αξιολογούν την εναλλακτική τους ως αναξιόπιστη. Είναι σαν να ισχυρίζονται ότι η μια ασθένεια είναι πιο υγιεινή από την άλλη, όμως.
