Οσο εσείς ασχολείστε με τη βαριά πολιτική, τον Σαμαρά και τον Τσίπρα, τα ενεργειακά και τα ΕΛΤΑ, εγώ σβήνω τα φώτα, βυθίζομαι στον καναπέ και παρακολουθώ το Pluribus. Είναι η νέα σειρά του Βινς Γκίλιγκαν, του ανθρώπου που δημιούργησε το Breaking Bad και το Better Call Saul. Η κεντρική ιδέα του σεναρίου έχει ως εξής: εξωγήινοι στέλνουν σήμα με οδηγίες για την κατασκευή ενός πολύ μεταδοτικού ιού.
Ο ιός παρασκευάζεται σε κάποιο εργαστήριο και ξεκινάει η διασπορά του στην ανθρωπότητα. Σκότωσε 800 εκατ. ανθρώπους, αλλά οι υπόλοιποι μεταλλάσσονται πνευματικά σε ένα καινούργιο είδος. Υπάρχει πλέον μόνο μία κοινή συνείδηση, ένα μυαλό. Ολοι τα ξέρουν όλα. Η γνώση του πυρηνικού επιστήμονα είναι και δική σου. Και μπορείς να μιλήσεις όλες τις γλώσσες του κόσμου. Οι άνθρωποι έγιναν καλοί. Και vegeterian. Αισθάνονται ευτυχισμένοι. Οχι όμως και η πρωταγωνίστρια. Η Κάρολ έχει ανοσία. Και τώρα νιώθει απελπισμένη, αφόρητα δυστυχισμένη βλέποντας την ανθρωπότητα να μετατρέπεται σε ένα τέρας καλοσύνης, με κοινή βούληση.
Η ιστορία προσφέρει πολλαπλές αναγνώσεις. Η πιο προφανής: η μοναξιά του ανθρώπου που βγαίνει από το κοπάδι – με σκωπτική διάθεση θυμήθηκα τους «Μένουμε Ευρώπη» την περίοδο του δημοψηφίσματος. Και την οργή που σε κατακλύζει όταν πιστεύεις ότι οι πολλοί κατελήφθησαν από ένα είδος ιδεολογικής ψύχωσης – είσαι ψηφοφόρος των Δημοκρατικών και ζεις στο Τέξας. Ξαναβλέποντας τα δύο πρώτα επεισόδια βρήκα και άλλο συμβολισμό. Μήπως η κοινή βούληση και η καθολική πρόσβαση στη γνώση όλων των ανθρώπων, αναπαριστά την τεχνητή νοημοσύνη; Πολύ σύντομα κάτι θα θεωρείται αληθές μόνο αν επιβεβαιώνεται από το ChatGPT, ένα εργαλείο που πλέον το έχεις στην τσέπη σου. Ομως, πάνω από όλα, η σειρά μας δείχνει την ευκολία με την οποία μπορείς να χειραγωγήσεις τους ανθρώπους έτσι ώστε να σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο και να υπερασπίζονται κοινές αξίες. Αυτό δεν πέτυχε η παγκόσμια δικτύωση; Οι άνθρωποι, ακόμα και αν δεν μοιάζουν μεταξύ τους, αρχίζουν να υιοθετούν πανομοιότυπες συμπεριφορές. Η ιδέα ότι όλοι σκέφτονται το ίδιο δεν είναι δυστοπία. Είναι Δευτέρα πρωί στο Facebook.
Πόσο κάνει το βιβλίο
Λέει ο Αλέξης Τσίπρας: «Η Ιθάκη είναι περίπου σαν τον σοσιαλισμό που λέγαμε παλιά, ότι όσο πηγαίνεις προς τα εκεί, τόσο θα απομακρύνεται. Σαν τον ορίζοντα που όσο πηγαίνεις τόσο απομακρύνεται. Υπό αυτή την έννοια έχει και μια φιλοσοφική αξία ο τίτλος που επέλεξα».
Καλό. Με αυτή τη λογική θα μπορούσε να τιτλοφορήσει το βιβλίο «Καρότο». Αυτό που κυνηγάς, ενώ αισθάνεσαι το χτύπημα του μαστιγίου, αλλά όλο απομακρύνεται. Και περιγράφει παραστατικά την αγωνία του σύγχρονου ανθρώπου που προσπαθεί να φτάσει στην ευημερία, πλην όμως εκείνη παραμένει ανέγγιχτη, ενώ ο ίδιος υφίσταται το μαστίγωμα. Τέλος πάντων, πείστηκα και το παρήγγειλα. Και υπολόγισα το συνολικό κόστος του Αλέξη σε ένα μνημόνιο, 86 δισ. ευρώ, capital controls, 99 χρόνια Υπερταμείο και 30,5 ευρώ, συμπεριλαμβανομένου του courier.
Το Netflix θα το έκοβε
Στο Weeds μία νεαρή μητέρα υποχρεώνεται να καλλιεργήσει μαριχουάνα προκειμένου να συντηρήσει την οικογένειά της. Και στο Breaking Bad ένας καθηγητής Χημείας παρασκευάζει μεταμφεταμίνη για να απαντήσει στις αποτυχίες μιας ζωής. Η μυθοπλασία έχει φτιάξει αρκετούς χαρακτήρες που συνδέονται με τα ναρκωτικά για να ξετυλίξουν το κουβάρι μιας ιστορίας. Ομως κανένα χολιγουντιανό γατάκι δεν δημιούργησε χαρακτήρα με πρώην μοντέλο και YouTuber που έγινε παλαιοημερολογίτης ιερέας και «έσπρωχνε» κοκαΐνη μέσα από την εκκλησία. Ο πελάτης πήγαινε στον ναό, ο ιερέας έβγαινε έξω με τα ράσα και του παρέδιδε το «κεράκι», όπως ήταν η κωδική ονομασία για την κοκαΐνη. Διαβάζεις την είδηση και μπαίνεις αμέσως σε ένα σπιράλ χαοτικής σκέψης. Γιατί είναι τόσο σουρεαλιστική ώστε σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως είσαι εσύ τώρα υπό την επήρεια σκληρών παραισθησιογόνων, ας πούμε μαγικών μανιταριών. Τυχεροί είμαστε. Ζούμε σε μία χώρα που γίνεσαι high χωρίς να έχεις πάρει τίποτα.
Ο star της ημέρας
Ο Αντώνης Σαμαράς έχει μακρά διαδρομή στην πολιτική. Μπήκε νέος άνθρωπος και διέτρεξε όλη την κλίμακα μέχρι την κορυφή. Τώρα το σκέφτεται ξανά. Και ενδεχομένως να το κάνει, για να κόψει τον δρόμο στον Μητσοτάκη. Αλλά, βρε αδερφέ, στην πολιτική του διαδρομή έχει αφήσει τόσο έντονο αποτύπωμα ώστε είναι μάλλον άκομψο να ετεροπροσδιορίζεται
στα ύστερα του πολιτικού βίου.
