Είναι λογικό η κυβέρνηση να θέλει να δείχνει ότι δεν την αφορά η κριτική του Αντώνη Σαμαρά. Η απόδειξη ότι την αφορά πολύ όμως, κρύβεται στις αναλύσεις και τα ποιοτικά ευρήματα των δημοσκοπήσεων. Και όχι τόσο στο ποσοστό που σταθερά κινείται προς τα δεξιά της ΝΔ, αλλά στο συνεχώς αυξανόμενο ποσοστό των αναποφάσιστων, που έχει φτάσει το 22%-23% και στο μεγαλύτερο μέρος του είναι δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι της ΝΔ, αυτοπροσδιοριζόμενοι στο Κέντρο και την Κεντροδεξιά.
Η ανάγνωση που κάνει στα παραπάνω δεδομένα «καρφώνεται» κι από το ότι σπεύδουν στελέχη όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης κι ο Μάκης Βορίδης να διαβεβαιώσουν ότι ο Μητσοτάκης είναι «αρκούντως δεξιός» για τα πολύ δεξιά τους γούστα, επιχειρώντας να διαψεύσουν ένα μέρος της κριτικής που τους κάνει ο πρώην πρωθυπουργός.
Αυτό που δεν μοιάζουν να κατανοούν, όμως, είναι ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Η κριτική που διατύπωσε ο Σαμαράς είναι εν μέρει ιδεολογική. Δεν εκπλήσσεται κανείς να τον ακούει να ξορκίζει τον μπαμπούλα της «woke ατζέντας» ή τη διασύνδεση της νόμιμης μετανάστευσης με το δημογραφικό και την οικονομία. Διαπίστωσε, όμως, και πολλά με τα οποία δυσκολεύονται να διαφωνήσουν ακόμη και επικριτές του, ειδικά τώρα πια, που η απόσταση προσθέτει ψυχραιμία. Τη δημόσια επίδειξη αλαζονείας και θεσμικής απρέπειας, τη διαχείριση των Τεμπών, τη ρητορική που επιτίθεται σε κάθε λαϊκό αίτημα, τα ερωτηματικά για το Ταμείο Ανάκαμψης και την αύξηση του δημόσιου χρέους, τα όσα αποκαλύπτει το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, την υποχώρηση του κρατικού προστατευτισμού, την αύξηση των ανισοτήτων, τη μετατροπή της χώρας σε ένα playground για τουρίστες, το χάσμα μεταξύ πολιτών και πολιτικών που πανηγυρίζουν για επενδύσεις ενώ η αγοραστική δύναμη του κόσμου μειώνεται.
Αυτά είναι τα ζητήματα που ενοχλούν τον «νοικοκυραίο». Ακόμη κι ο Σαμαράς, άλλωστε, που κατά τα άλλα ομνύει στην ιδεολογία, επέδειξε επί της συγκυβερνήσεώς του με το ΠΑΣΟΚ την κάπως έντιμη πολιτική στάση να παραμερίσει πολύ σκληρές προσωπικές θέσεις του (όπως έχει εξηγήσει, επαρκώς και αρμοδίως, ο Ευάγγελος Βενιζέλος).
Το πρόβλημα, άρα, δεν είναι τι λέει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, ποια ιδεολογία και ποιους πολίτες ισχυρίζεται ότι υπηρετεί. Το πρόβλημα είναι αυτά που κάνει. Εκεί μπορεί να τσούξει η κριτική του Σαμαρά. Οχι στην ιδεολογική καθαρότητα. Αλλά στην πολιτική εντιμότητα.
