Η είδηση της εβδομάδας ήταν η ανταρσία σχεδόν 90 βουλευτών της συμπολίτευσης για τα ΕΛΤΑ. Το «λαβράκι», όμως, το προσέφερε στους φανατικούς καταναλωτές της επικαιρότητας ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης με δική του πρωτοβουλία. Ο Κωστής Χατζηδάκης, λέγοντας ότι δεν του ανήκει η πατρότητα της αναδιάρθρωσης της εταιρείας, δεν ξάφνιασε την πολιτική πιάτσα μόνο επειδή φέρει ως παράσημο (ή φοράει σαν στολή Σούπερμαν, όπως έχει αποκαλύψει το γλάσο της τούρτας γενεθλίων του το 2021) την αποκρατικοποίηση της Ολυμπιακής, το σχέδιο εξυγίανσης του ΟΣΕ ή το «μοντέλο ΔΕΗ». Περισσότερο την εξέπληξε γιατί κανείς δεν τον έχει συνηθίσει να εκφράζει δημόσια τη δυσφορία του με εσωκομματικές αφορμές – να δηλώνει, δηλαδή, προς τα μίντια, προκειμένου να τον ακούσουν διάφοροι στο υπουργικό συμβούλιο, πως δεν μπορεί να συνδέεται με εκείνον οτιδήποτε προκαλεί κοινωνικές αντιδράσεις.
Η πολιτική μετριοπάθεια με την οποία τοποθετείται στα τηλεπαράθυρα ή από κοινοβουλευτικού βήματος, άλλωστε, δεν είναι κόντρα ρόλος. Οσοι τον έχουν συναντήσει έστω και μια φορά από κοντά ξέρουν ότι είναι πράος χαρακτήρας. Εντάξει, κακές κεντροδεξιές γλώσσες περιγράφουν την ηπιότητά του με τη φράση «δεν είναι του μπαλκονιού» αλλά εκείνος δεν έχει κάνει καριέρα ως γοητευτικός ρήτορας. Εχει χτίσει το πολιτικό brand του ανθρώπου για όλες τις δύσκολες δουλειές. Και πράγματι είναι ο νεοδημοκράτης δελφίνος που φορολόγησε τους ελεύθερους επαγγελματίες, όχι αυτός που φτιάχνει προσόψεις.
Ορισμένοι του χρεώνουν πως με το παραπάνω νομοσχέδιο απομάκρυνε από τη ΝΔ μια προνομιακή για το κόμμα εκλογική ομάδα – κι επικαλούνται το αποτέλεσμα της ευρωκάλπης για να στηρίξουν την κατηγορία τους. Ο αντίλογος, που διατυπώνουν πολιτικοί του φίλοι, υποστηρίζει ότι χάρη και σ’ αυτά τα έσοδα κατάφερε το ΥΠΟΙΚ να φέρει στη Βουλή τη «μεγαλύτερη φοροαπαλλαγή της Μεταπολίτευσης» (τα μέτρα ύψους 1,6 δισ. ευρώ που εξήγγειλε ο Πρωθυπουργός στη φετινή ΔΕΘ).
Η αποτελεσματικότητά του, που λέγεται πως αναγνωρίζεται χωρίς αστερίσκους από τον αρμόδιο να μοιράζει κυβερνητικά πόστα, ήταν ο λόγος που κλήθηκε να αναλάβει τον συντονισμό του ασυντόνιστου για πολύ καιρό Μαξίμου.
Και από την ανάποδη
Φιλελεύθεροι του στενού μητσοτακικού επιτελείου ανάσαναν μόλις εγκαταστάθηκε εκεί (η συνεννόηση με τον υπουργό Επικρατείας που αποχώρησε στον τελευταίο ανασχηματισμό ήταν απαιτητική άσκηση ιδεολογικής ισορροπίας), ενώ άνθρωποι με γνώση του modus operandi της κυβερνητικής έδρας επιμένουν ότι ανταποκρίνεται στις υποχρεώσεις του υπερσυντονιστή. Πλέον, μέλη της γαλάζιας ΚΟ λένε πως είναι ο μοναδικός τους δίαυλος επικοινωνίας με το πρωθυπουργικό γραφείο.
Βέβαια, δεν λείπουν οι εθνοπατέρες που τον βρίσκουν πολύ «φιλελέ» για τα γούστα της παραδοσιακής ΝΔ – τι κι αν είναι σάρκα από την κομματική σάρκα ή έχει ισχυρά ερείσματα στον νεοδημοκρατικό μηχανισμό; Σύμφωνα με πηγές που ακούν πια πολλά παράπονα για τις κεντρικές κυβερνητικές αποφάσεις στις συνοικίες των εκλογικών τους περιφερειών, το μεγαλύτερο ντεζαβαντάζ του είναι άλλο, όμως. Οποιοι προτιμούν τις κομψές διατυπώσεις αναφέρουν ότι «δεν είναι πολύ μαχητικός». Ή πως «παραείναι χαμηλών τόνων». Στις εποχές των σκληρών κομματικών αντιπαραθέσεων και των ποσοστών που δεν εξασφαλίζουν αυτοδυναμία θα ήθελαν να ανεβάζει λίγο τα ντεσιμπέλ. Να μην είναι τόσο κομ ιλ φο.
Για την ιστορία, πάντως, όπως κάθε επαγγελματίας της πολιτικής, έχει κι αυτός ανοιχτές κόντρες – μέχρι και με υπουργούς ή υφυπουργούς που οι εκτός ΝΔ θεωρούν συνεργάτες του (αναμενόμενο, αφού στο τέλος της θητείας όλοι χρειάζονται ψήφους για να επανεκλεγούν ή να πρωτοεκλεγούν).
Παρότι δεν αμφισβητούνται οι μεταρρυθμιστικές του προθέσεις, συχνά του καταλογίζουν αργούς ρυθμούς. Υπερβολικά βραδείς, για την ακρίβεια. Γνώστες των παρασκηνίων της Προεδρίας της Κυβέρνησης έχουν υπόψη τους δύο περιπτώσεις στις οποίες χρειάστηκε να γίνει και σύσκεψη παρουσία του Πρωθυπουργού για να προχωρήσει ταχύτερα το πρότζεκτ που επέβλεπε.
Ανταγωνιστής του έχει διαβάσει την προαγωγή του σε Νο 2 της κυβέρνησης σαν υποβάθμιση διά του προβιβασμού επειδή δεν πήρε ένα συγκεκριμένο βαρύ χαρτοφυλάκιο. Αλλοι την εξέλαβαν ως υπόσχεση ότι κάποτε θα λάβει το δαχτυλίδι της διαδοχής. Το μεγαλύτερο εμπόδιο για τις φιλοδοξίες του Χατζηδάκη, ωστόσο, είναι πως σταδιοδρομεί σε μια χώρα που έχει ανάγκη από ήρωες, όχι από πολιτικούς που φορτώνονται πολιτικό κόστος.
