Eρχεται και επανέρχεται το σενάριο ενός κόμματος με ατζέντα τα Τέμπη και με πρωταγωνιστές πρόσωπα όπως συγγενείς θυμάτων και κυρίως τη Μαρία Καρυστιανού. Οι κυβερνητικές αστοχίες πάνω στη διερεύνηση του τρομερού δυστυχήματος και ένα ρεύμα αγανάκτησης το οποίο πρόκυψε κυρίως μετά τις εκλογές του 2023 αποτελούν επιπρόσθετους παράγοντες και επιταχυντές ή και παράγοντες ανακίνησης ακριβώς αυτών των σεναρίων. Οι δημόσιες ομιλίες των συγγενών των θυμάτων ανά την Ελλάδα, το μαζικό ενδιαφέρον και ο θυμός του κόσμου προσθέτουν μεταβλητές πάνω στο υπάρχον αυτό σενάριο.
Βασικό κλειδί είναι προφανώς ο προσδιορισμός της δίκης για τον Μάρτη του 2026. Και προφανώς η έκβασή της σχεδόν κινείται παράλληλα με τον πολιτικό χρόνο. Το θέμα εδώ είναι πώς θα ξεδιπλωθούν μαζικότερα οι διαθέσεις, οι προθέσεις και οι εκφράσεις από αυτό το ρεύμα που αποτελεί και το ισχυρότερο κύμα δυσαρέσκειας έναντι της κυβέρνησης και της δικαιοσύνης. Τα τελευταία δύο χρόνια η Μαρία Καρυστιανού έχει δεχθεί έναν τρομερό πόλεμο κυρίως στα κοινωνικά δίκτυα από παράξενους λογαριασμούς αλλά και από έναν κόσμο με προφανείς προθέσεις εχθροπάθειας. Μέχρι και για το ντύσιμό της δέχεται κριτική. Oπως παλιότερα δεχόταν πολεμική – και μάλιστα κάποιοι προέβλεπαν την εμπλοκή της με την πολιτική – η μητέρα του δολοφονημένου από ναζιστές Παύλου Φύσσα. Το όλο θέμα αναδεικνύει την κρίση των θεσμών, την απαξία και την καχυποψία των πολιτών έναντι της Δικαιοσύνης και των κεκτημένων μιας δημοκρατίας.
Μία σειρά παραμέτρων επέφεραν το δυστύχημα των Τεμπών το οποίο χωρίζεται σε δύο επίπεδα: Το πρώτο είναι το ίδιο το δυστύχημα και οι αιτίες που οδήγησαν σε αυτό. Και εδώ χωρίζονται οι πολιτικές και οι επιχειρησιακές ευθύνες. Το δεύτερο είναι το τι ακολούθησε ακριβώς μετά το δυστύχημα. Η προσπάθεια συγκάλυψης δηλαδή για αυτό και οι χειρισμοί εντός της Βουλής από την κυβερνητική πλειοψηφία. Αυτά αν δεν υπήρχαν ή αν είχαν μία άλλη εξέλιξη δεν θα μιλούσαμε σήμερα για ρεύμα δυσαρέσκειας ή πιθανώς θα μιλούσαμε με άλλους και πιο ελεγχόμενους όρους.
Το αν το εν λόγω ρεύμα θα αποκτήσει και πολιτικά χαρακτηριστικά είναι προς το παρόν ένα μεγάλο ερώτημα. Hδη τα αιτήματά του εισχωρούν ως ατζέντα στην εκλογική και πολιτική συμπεριφορά των πολιτών και βεβαίως στον τρόπο που αντιμετωπίζουν εν μέρει μία σειρά πολιτικών δυνάμεων. Δεν είναι το κυρίαρχο θέμα.
Είναι όμως μία στέγη για να ενοποιούνται άλλα όπως οι άστοχοι χειρισμοί για τα ΕΛΤΑ, το εξελισσόμενο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, η ακρίβεια, ασφάλεια κι άλλα. Πολλές φορές στην ιστορία επιμέρους ρεύματα κοινωνικής διαμαρτυρίας και ανυπακοής κατέληγαν σε πολιτικές εκπροσωπήσεις. Αλλες φορές πάλι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις μπορούσαν να προσεταιριστούν τέτοια ρεύματα και να τα εντάξουν στον πολιτικό τους σχεδιασμό. Ολα θα κριθούν από τη δίκη της 23ης Μαρτίου του 2026.
Αυτός, Αυτή, Αυτό: Αφορισμοί
Δεν πρόλαβε ο Τσίπρας να ανακοινώσει τα στελέχη του επιστημονικού συμβουλίου του Ινστιτούτου του (μετά ήλθε και το εξώφυλλο του βιβλίου του) και αμέσως οι καταδίκες. Μέχρι κριτική διαβάσαμε στα κοινωνικά δίκτυα που ομοίαζε με ανάλυση για ανασχηματισμό κυβέρνησης. Είπαμε ο πρώην πρωθυπουργός ανάβει πάθη, επαναπολιτικοποιεί το ξερό τοπίο και αναβιώνει αντιθέσεις. Από αυτό – δηλαδή τη δίκαιη κριτική – μέχρι τον αφορισμό ανθρώπων επειδή θα συμμετέχουν στις επεξεργασίες του Ινστιτούτου, πάει πολύ. Βασικά ο Τσίπρας κρατά από την εποχή του 2012 – 2023 τη «ρεαλιστική πτέρυγα» του χώρου του. Να κάτι για κουβέντα.
#Hashtag: Μια διαφορετική Ελλάδα
Εξοχη ήταν η πρωτοβουλία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης να τιμήσει (ορισμένους) παλιούς αστέρες από τη χρυσή εποχή του ελληνικού σινεμά. Χλόη Λιάσκου, Βασιλάκης Καΐλας, Δημήτρης Καλλιβωκάς, Σωτήρης Τζεβελέκος, Ηρώ Κυριακάκη, Γιώργος Κωνσταντίνου, Μπέτυ Λιβανού, Αννα Φόνσου ήταν ορισμένοι εξ αυτών και θύμισαν χρόνια που πραγματικά το μαζικό σινεμά τροφοδότησε, ψυχαγώγησε, παρηγόρησε έμπρακτα την ελληνική κοινωνία. Υπάρχει ένα πράγμα στο οποίο αν βάλουμε σε τραπέζι άγνωστους Ελληνες μεταξύ τους, μπορούν να έχουν κοινή μνήμη και να βρούνε κοινά σημεία ή και να αρχίσουν να χαμογελάνε; Μα αν αρχίσουν να μιλάνε για τις παλιές ελληνικές ταινίες. Βασικό αρμό αισθητικής συλλογικής αγωγής. Και αν θέλετε και διάσωσης μιας άλλης Ελλάδας.
