Οπως και να το κάνεις, είναι μια πρόοδος. Τον περασμένο Ιανουάριο ο Νίκος Ανδρουλάκης διαμήνυε προς τους συντρόφους του ότι δεν θα ανεχθεί την πολυφωνία και τις διαφοροποιήσεις μέσα στο κόμμα του. Χθες, στην Πολιτική Γραμματεία του συνεδρίου, είπε ότι «η πολυφωνία είναι πλούτος, αρκεί να υπηρετεί μια κοινή στρατηγική». Οι πιο παλιοί, βέβαια, θυμήθηκαν εκείνο το στέλεχος της Αριστεράς που έλεγε ότι «δέχομαι την αντίθετη άποψη, αρκεί να είναι η σωστή», αλλά εν πάση περιπτώσει ο Γερουλάνος, η Διαμαντοπούλου και ο Δούκας πρέπει να έβγαλαν χθες έναν αναστεναγμό ανακούφισης: ακόμη δεν θα διαγραφούν.
Το ερώτημα είναι ποια είναι ακριβώς η «κοινή στρατηγική» που εννοεί ο πρόεδρος και πρέπει να υπηρετείται από την πολυφωνία. Να βρεθεί ένας τρόπος να κυβερνήσει ξανά «η πληγωμένη μας παράταξη», όπως χαρακτήρισε το ΠΑΣΟΚ; Να πέσει ο Μητσοτάκης κι όλα τα υπόλοιπα θα τα βρούμε; Να συγκροτηθεί ένα μέτωπο των προοδευτικών δυνάμεων που θα αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών στην πολιτική;
Αν οι απαντήσεις υπήρχαν στην εγχώρια πολιτική σκηνή, είναι σίγουρο ότι ο Ανδρουλάκης θα τις είχε βρει, θα τις είχε αξιοποιήσει και θα είχε βγάλει το ΠΑΣΟΚ από το δημοσκοπικό τέλμα. Δεν φταίει μόνο αυτός: σε όλη την Ευρώπη η Αριστερά έχει πρόβλημα. Πολλοί ηγέτες της, λοιπόν, έσπευσαν τον τελευταίο καιρό στη Νέα Υόρκη για να δουν ποιο είναι το μυστικό του Ζόραν Μαμντάνι που, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα κερδίσει τη νίκη στις σημερινές δημοτικές εκλογές. Σύμφωνα με το Politico, οι ηγέτες αυτοί ανήκουν στον χώρο που αποκαλούμε «ριζοσπαστική Αριστερά»: η Μανόν Ομπρί από την Ανυπότακτη Γαλλία, ο Τζέρεμι Κόρμπιν από Το Δικό σας Κόμμα, τέσσερα στελέχη της γερμανικής Αριστεράς. Δεν υπάρχει όμως αμφιβολία ότι ο Μαμντάνι έχει να διδάξει πράγματα σε όποιον προσπαθεί να αποκτήσει μια ειλικρινή και παραγωγική επαφή με τον πολίτη.
Και το πιο βασικό από αυτά τα πράγματα είναι η διατύπωση λίγων, συγκεκριμένων και καλά κοστολογημένων προτάσεων που μπορούν να οδηγήσουν στη βελτίωση της καθημερινότητας. Ο Μαμντάνι δεν αναλώνεται σε επιθέσεις στους προηγούμενους δημάρχους. Εξηγεί πώς θα εφαρμόσει τέσσερα βασικά, ρεαλιστικά μέτρα: πάγωμα των ενοικίων σε ένα εκατομμύριο διαμερίσματα, δωρεάν συγκοινωνίες, καθολικό σύστημα φροντίδας παιδιών και καταπολέμηση της ακρίβειας με χρηματοδότηση των σουπερμάρκετ. Καταθέτει το κόστος αυτών των μέτρων (μόλις 7 δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως, έναντι ενός δημοτικού προϋπολογισμού 116 δισεκατομμυρίων), φέρνοντας σε δύσκολη θέση όχι μόνο τους αντιπάλους του, αλλά και τους συντρόφους του. Και όλα αυτά τα κάνει με κέφι, όχι με τη μιζέρια, την γκρίνια και την καταστροφολογία που χαρακτηρίζουν τα κόμματα της Αριστεράς.
Ο Μαμντάνι βέβαια είναι ένας χαρισματικός άνθρωπος, όπως ήταν κι ο Ομπάμα – και το χάρισμα δεν διδάσκεται. Αλλά κι οι μη χαρισματικοί να μη φάνε ψωμί;
