Είναι λυπηρό – για να το θέσουμε όσο πιο κομψά γίνεται – το ότι διανύσαμε το τριήμερο της εθνικής επετείου με δημόσιες συζητήσεις που αφορούσαν το αν και πόσο οι αριστεροί Eλληνες είναι Eλληνες, το ποιος δικαιούται να αναφέρεται στους συμβολισμούς των μνημείων και άλλα ψευδοπατριωτικά διλήμματα και απατεωνιές.
Oλα αυτά, μάλιστα, λέγονται στον δημόσιο διάλογο με πρόσχημα – άκουσον άκουσον – την αντιμετώπιση της «τοξικότητας». Πλημμυρίζουν τη δημόσια σφαίρα με τοξικότητα αυτοί που αυτοπροβάλλονται ως πολέμιοί της. Πρόκειται, βεβαίως, για αλάνθαστη μέθοδο του αυταρχισμού, επαρκώς αναλυμένη από την εποχή του Σμιτ ως σήμερα. Αυτοί οι σημερινοί που μοιράζουν πιστοποιητικά πατριωτισμού σε όσους δεν υπακούν σε κυβερνητικές ντιρεκτίβες δεν είναι, δηλαδή, οι πρώτοι στη χώρα μας που λένε πως οι αριστεροί δεν είναι Eλληνες. Απλώς είναι εντυπωσιακό ότι δεν τους σταματά ούτε η πρόσφατη ιστορική μνήμη. Oτι το ίδιο έλεγαν και κάτι τύποι που με πρόσχημα τον «κομμουνιστικό κίνδυνο» και την πολιτική αστάθεια έκαναν χούντα.
Σήμερα δεν κινδυνεύουμε από κάτι τέτοιο, θα πουν. Οπότε ανελλιπώς θα συνεχίσουν να στοχοποιούν όποιον δεν συντάσσεται. Τον αριστερό, αυτόν που βάζει γλαστράκια στο Σύνταγμα, τον συγγενή του νεκρού, τη Μαρία Καρυστιανού την οποία, πλέον, αξιοσέβαστοι αρθρογράφοι προειδοποιούν (;) δημόσια πως «η θλίψη δεν κρατάει για πάντα» κι όταν πάψουν να σέβονται ότι έθαψε την κόρη της, θα της απαντήσουν καταλλήλως για τον «πολιτικό τυχοδιωκτισμό» της.
Τι είναι, λοιπόν, ο πατριωτισμός σήμερα; Τι μας εξασφαλίζει την ελληνικότητά μας; Είναι να τραμπουκίζεις την ενοχλητικά ελεύθερη πολιτική στάση του οποιουδήποτε πατριωτικό; Να απολογείσαι για τυχόν αριστερές αποκλίσεις σου σού εξασφαλίζει πατριωτικό συγχωροχάρτι; Το να εκτοξεύεις προσβολές και προειδοποιητικά πυρά σε μανάδες και πατεράδες που χάσανε παιδιά αποτελεί επαρκή επίδειξη αλύγιστου εθνικού φρονήματος; Το να υποστηρίζεις την παρακολούθηση, με παράνομα λογισμικά, ανώτατων κι ανώτερων αξιωματικών των Ενόπλων Δυνάμεων είναι, μήπως, ένδειξη ύψιστου σεβασμού στην εθνική αποστολή τους; Το να μπαζώνεις άμεσα το χώρο που χάθηκαν δεκάδες ζωές, δυσχεραίνοντας το έργο της έρευνας ενός δυστυχήματος, τιμά τα χώματα που χύθηκε ελληνικό αίμα; Το να αυξάνεται συνεχώς το ποσοστό έλλειψης εμπιστοσύνης στη Δικαιοσύνη και όλους τους θεσμούς του κράτους, είναι ίδιον μιας χώρας περήφανης και ισχυρής;
Δώστε, επιτέλους, μια σαφή γραμμή για τον φρονηματισμό μας. Εσείς, οι Ελληνες οι αληθινοί.
