Οι δημοσκοπήσεις διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς να διαφέρει η μία από την άλλη. Καταγράφουν μια πρωτοφανή (για τα ελληνικά δεδομένα) σταθερότητα αρκετών χρόνων με μικρές αυξομειώσεις που δεν αλλοιώνουν τη γενική εικόνα.
Ούτε πρόβλημα «διακυβερνησιμότητας» καταγράφεται πουθενά, ούτε κανένα αδιέξοδο προκύπτει, ούτε φυσικά τίθεται «ζήτημα απονομιμοποίησης» του οιουδήποτε.
Η κυβέρνηση κάνει τη δουλειά της με τα στραβά και τα ίσια της. Η αντιπολίτευση κάνει τη φασαρία της που (για να είμαστε έντιμοι…) ούτε αυτή παρεμποδίζει τη διακυβέρνηση της χώρας.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι η μεγάλη κοινοβουλευτική μάχη των ημερών ήταν ποιος θα καθαρίζει τον χώρο του Άγνωστου Στρατιώτη. Σε λίγο θα τσακωθούν ποιος θα κάθεται στα παγκάκια του Εθνικού Κήπου.
Η γενική εικόνα λοιπόν είναι μια χαρά. Θα πάμε σε εκλογές και θα δούμε για τη συνέχεια – αν δεν κάνω λάθος, έτσι λειτουργούν οι δημοκρατίες…
Τα υπόλοιπα είναι στο στάδιο του φούμαρου και της παρλαπίπας. Κι αν η κυβέρνηση είχε δώσει από την αρχή μεγαλύτερη προσοχή σε ζητήματα όπως τα Τέμπη ή ο ΟΠΕΚΕΠΕ θα είχαμε σήμερα ασφαλώς λιγότερη κουβέντα.
Αλλά έτσι προχωρούν οι κοινωνίες. Με σωστά και με λάθη.
Με τη χρήσιμη διευκρίνιση πάντως του Βίσμαρκ πως «μόνο οι ανόητοι μαθαίνουν από τα λάθη τους. Οι έξυπνοι μαθαίνουν από τα λάθη των άλλων».
Η κυβέρνηση άλλοτε το κάνει κι άλλοτε όχι.
Διόρθωσε καταφανώς τη γραμμή στα ελληνοτουρκικά χωρίς να βγει στα μανταλάκια. Αλλά από την άλλη διατηρεί μια αμηχανία στον χειρισμό της έντασης και των συγκινήσεων που συνεπαίρνει ένα κομμάτι της κοινωνίας μας για διαφορετικούς κάθε φορά λόγους.
Η αντιπολίτευση δεν το κάνει σχεδόν ποτέ.
Και η επαναφορά από την αποστρατεία πρώην πρωθυπουργών είναι μάλλον ναρκοθετημένη μέθοδος άσκησης πολιτικής.
Παραμένει λοιπόν εγκλωβισμένη στο παράπονο «γιατί αυτοί κι όχι εμείς;». Κι είναι ίσως το μεγαλύτερο λάθος της. Ωραίο το παράπονο αλλά μάλλον ενδιαφέρει μόνο την ίδια.
Τι μένει; Μένει μια διαχείριση των συγκινήσεων που μπορεί να σου δώσει πόντους αν είσαι η Κωνσταντοπούλου αλλά δεν σε πάει μακριά αν φιλοδοξείς να κυβερνήσεις τη χώρα.
Μη νομίζετε ότι λέω εξυπνάδες. Ούτε τίποτα σοφίες.
Ολα αυτά τα καταγράφουν όλες οι δημοσκοπήσεις. Ακόμη κι αν πολλοί κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ή δεν θέλουν να καταλάβουν.
Και γι’ αυτό ίσως οι δημοσκοπήσεις διαδέχονται η μία την άλλη χωρίς να διαφέρουν η μία από την άλλη.
«Επανάληψις, μήτηρ πάσης μαθήσεως».
