Ο Διονύσης Σαββόπουλος ήταν μεγαλύτερος από την εποχή του, γι’ αυτό και την εξέφρασε τόσο καλά: μπορούσε να τη βλέπει από ψηλά. Αυτή η δυνατότητα ήταν που τον έκανε να δημιουργήσει έργο που έφτανε να αγγίζει τα οικουμενικά και τα πανανθρώπινα θέματα, αυτά τα πολύ απλά και βασικά, που δεν αλλάζουν με τις εποχές και καθορίζουν πάντα τις συνθήκες της ύπαρξής μας. (Θυμηθείτε, λ.χ., τα τραγούδια του «Καλοκαίρι» και «Πρωτομαγιά»). Γι’ αυτό και το έργο του μιλούσε της κάθε μιας γενιάς, για να παραφράσω τον στίχο του, και θα συνεχίσει να μιλά και στις επόμενες.
Η θλίψη λοιπόν για την είδηση του θανάτου ήταν απολύτως φυσιολογική. Για τους χιλιάδες ανθρώπους (σαν κι εμένα), για τους οποίους η σχέση με τα τραγούδια του Σαββόπουλου ήταν ένα διαρκές βίωμα που ανανεωνόταν στην πορεία του χρόνου, ο θάνατός του είναι ασφαλώς ένα πλήγμα, όμως δεν αφήνει κάποιο «τεράστιο κενό» ή μια «τεράστια απουσία», όπως ακούω να λέγεται κατά κόρον, μηχανικά και απερίσκεπτα, από τα ΜΜΕ. Πού είδαν το κενό και την απουσία; Αφήνει, πράγματι, πίσω του κάτι τεράστιο, δεν είναι όμως ούτε κενό ούτε απουσία. Είναι τα τραγούδια του, το έργο της ζωής του, χάρη στα οποία πάντα θα τον έχουμε και, σας βεβαιώ, δεν πρόκειται να μας λείψει. Μιλώντας προσωπικά, η συγκίνηση που αισθάνομαι για τον θάνατό του είναι ανάμεικτη με το αίσθημα της ευγνωμοσύνης, για όσα μου προσέφερε και μου αφήνει. Και δεν εννοώ μόνο τα τραγούδια του ή τη μοναδική ποιητική ματιά του, αλλά και το παράδειγμα της ίδιας της ζωής του. Το παράδειγμα της γενναιότητας να λέει την αλήθεια του, όσο πιο έντιμα μπορούσε και χωρίς φόβο για κανέναν.
Υποθέτω ότι, για κάποιον με το βάθος και την ποιητική δυνατότητα του Σαββόπουλου, τα στερεότυπα θα έπρεπε να ήταν ό,τι σιχαινόταν και κορόιδευε. Ας σεβαστούμε, λοιπόν, τον θάνατό του και μην τον βάζουμε στην προκρούστειο κλίνη των στερεοτύπων…
ΔΟΥΚΑΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επέκρινε τη στάση του Χάρη Δούκα στο θέμα του μνημείου του Άγνώστου Στρατιώτη, υποστηρίζοντας ότι ο κ. Δούκας «δεν συμπεριφέρθηκε ως δήμαρχος». Μα ο κ. Δούκας δεν είναι δήμαρχος! Ποιος διαδίδει, επιτέλους, αυτά τα ψεύδη εις βάρος του κ. Δούκα; Αλλά και πώς είναι δυνατόν ο Παύλος Μαρινάκης, κυβερνητικό στέλεχος που έχει περάσει με άριστα τις εξετάσεις σοβαρότητας, να υιοθετεί με τέτοια ευκολία ανυπόστατες διαδόσεις σκοτεινών κύκλων, που έχουν σκοπό να βλάψουν τον κ. Δούκα;
Ο κ. Δούκας εξελέγη μεν ως δήμαρχος, αλλά δεν είναι δήμαρχος. Είναι κάτι μεγαλύτερο. Είναι ο μελλοντικός ηγέτης της ελληνικής Αριστεράς και, φυσικά, επίδοξος πρωθυπουργός. Ως εκ τούτου, είναι φυσικό να κρατάει δυνάμεις για τα σημαντικά και μεγαλύτερα θέματα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει αργότερα. Σκουπίδια, ηλεκτροφωτισμός, καθαριότητα, αστυνόμευση και τα σχετικά έχουν την αξία τους, ουδείς αντιλέγει, όμως μέσα στο μεγάλο πλάνο της μοίρας για τον κ. Δούκα, δεν είναι παρά απλοί περισπασμοί, τους οποίους σκοπίμως ορθώνει το σύστημα, για να απορροφήσει τη δυναμική του κ. Δούκα και να τον εξουδετερώσει. Δεδομένης λοιπόν της ιδιαιτερότητας του ρόλου του κ. Δούκα, αν πρέπει σώνει και καλά να του αποδώσουμε έναν τίτλο, ο πλέον κατάλληλος, νομίζω, είναι εκείνος του Δούκα (ή του Δουκός, στην καθαρεύουσα) των Αθηνών. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι το μικρό του όνομα είναι Χάρης. Στη Βρετανία τουλάχιστον – παραπέρα δεν ξέρω τι ισχύει –, ο δούκας προσφωνείται «your grace», που πάει να πει «η χάρη σας»…
ΖΗΣΕ ΜΑΗ ΜΟΥ
Δεν ήμουν υπερβολικός στην απαισιοδοξία μου. Λυπάμαι, αλλά υπήρξα ακριβής στην υπόθεση του πολυθρύλητου κόφτη στα μικρόφωνα της Βουλής. Αρχικά, ο πρόεδρος είχε πει να περιμένουμε τον κόφτη τον Οκτώβριο, τώρα μετατίθεται για τα μέσα Νοεμβρίου η εφαρμογή του μέτρου, αφού προηγουμένως συμφωνήσουν οι εκπρόσωποι των κομμάτων στη Διάσκεψη των Προέδρων. Ακόμη όμως και αν τελικά τεθεί σε λειτουργία ο κόφτης, δεν θα είναι τελείως κόφτης, διότι όπως είπε ο κ. Κακλαμάνης σε συζήτηση με τους κοινοβουλευτικούς συντάκτες θα επιτρέπεται υπέρβαση του χρόνου κατά 25%! Ο,τι στοίχημα θέλετε πάω ότι, μετά τη συμφωνία στη Διάσκεψη, το ποσοστό αυτό θα έχει ανέβει τουλάχιστον στο 50%…
